Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Να τα ανατρέπεις όλα, να τα αμφισβητείς όλα, να ψάχνεις για τα πάντα.

-αν ένας άνθρωπος δεν έχει καταγράψει μέσα του την εμπειρία της απαξίωσης, του πόνου, της αδικίας, αν δεν έχει περάσει αυτό στο πετσί του, μπορεί να συμπεριφερθεί απάνθρωπα; -Μα όλους εμάς μας έπλασε. Δεν είναι μόνο η Αιθιοπία, είναι τα δυο χρόνια που πρόφτασα εγώ να ζήσω στο Πολυτεχνείο εκείνη την εποχή. 1972 – 1974 ήμουν στο Μετσόβιο, πρωτάκι, όταν έγινε η πρώτη αποχή από τις στημένες τους εκλογές της χούντας, ήμουνα στον περίβολο, είχαν κλείσει οι υπόλοιποι, μεγαλύτεροι τις πόρτες, την καγκελόπορτα την περίφημη του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή έγινε ένα ντου, εντάξει δεν μπαίναμε μέσα, εντάξει στο πρώτο έτος δεν ψηφίζεις συνήθως στις φοιτητικές, όταν άνοιξε η πόρτα και πήγανε μέσα οι αστυνόμοι κι άρχισαν να τρέχουν να κυνηγάνε τους φοιτητές, λέω εντάξει, πιτσιρικάς εγώ, είπα εντάξει είμαστε πρωτάκια. Εγώ το’ ξερα ότι είμαι πρωτάκι, οι μπάτσοι δεν το ήξεραν και με κάνανε τουλούμι, επειδή δεν πήγα να ψηφίσω. Αυτά τα ’χουν ζήσει κι άλλοι, αυτά μας έχουν σημαδέψει όλους. Αν και δεν θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, είναι ότι έζησα αυτή την ωραία περίοδο των ανατροπών και της αμφισβήτησης. Όπου όλα τα αμφισβητούσαμε. Όλα τα έχουμε αμφισβητήσει. Δηλαδή από την μια είχα την αγωνία του πατέρα, από την άλλη ήταν εκείνη η μοναδική εμπειρία του να ξεφεύγεις, να μην περιορίζεσαι μόνο στο γνωσιολογικό αντικείμενο όταν είσαι φοιτητής. Να τα ανατρέπεις όλα, να τα αμφισβητείς όλα, να ψάχνεις για τα πάντα. Αυτό σημαδεύει. Αυτό σημαδεύει. Και βέβαια ξεκινάν από το σπίτι όλα αυτά, σαφώς και ξεκινάνε. Από το σπίτι ξεκινάει το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου.- Ποιος σας το έδειξε αυτό; Και οι δύο γονείς;- Και οι δύο γονείς.-Ο πατέρας σας ήταν πρότυπο, ήταν άτομο που θαυμάζατε κι εκτιμούσατε;(Μου δείχνει την φωτογραφία στον τοίχο συγκινημένος). -Μάλιστα. Κάπως έτσι ήταν κι ο δικός μου, με φαλάκρα.-Δεν θα σας ρωτήσω αν είστε το ίδιο καλός μπαμπάς τώρα.-Χειρότερος, ποτέ δεν θα φτάσω. Ποτέ.απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Η μυρωδιά των βιβλιων είναι … τα παιδικά μου χρόνια

- Τι δουλειά έκανε εκεί ο πατέρας σας; - Ο παππούς ξεκίνησε μοιράζοντας εφημερίδες στα καφενεία. Έβαλε λοιπόν ελληνικές εφημερίδες πάνω στα τραπέζια και τις διαβάζανε. Όταν άρχισαν να τσιμπάνε και να διαβάζουν τις εφημερίδες, έκανε πρακτορείο. Ξεκίνησε από τον ελληνικό τύπο κι επεκτάθηκε στον ευρωπαϊκό, στο τέλος είχε το Life, το Time, το Newsweek, όλα αυτά, είχαμε το πρακτορείο διεθνούς τύπου και βιβλιοπωλεία στην Αντίς Αμπέμπα. Εγώ μεγάλωσα μέσα στα βιβλία. - Σας αρέσει η μυρωδιά τους εκτός από το περιεχόμενό τους; - Η μυρωδιά των βιβλιων είναι … τα παιδικά μου χρόνια. - Μείνατε στην Αντίς Αμπέμπα μέχρι πόσων χρονών; - Τελείωσα το εξατάξιο γυμνάσιο. Είχε μια κοινότητα 5.000 Ελλήνων.- Κι αυτό το κομμάτι της Αιθιοπίας, που είναι τεράστιο, σας έχει καθορίσει. Εκεί μεγαλώσατε ουσιαστικά. Πόσο καθοριστική ήταν αυτή η εμπειρία και σε ποια επίπεδα; Σε τι σας κάνει να διαφέρετε; - Εμείς είμαστε οι πιο καθαροί της διασποράς. Με την έννοια της καταφρόνιας. Είμαστε πιο αθώοι. Είναι διαφορετικό, όταν ο συνδετικός κρίκος εκτός από την οικογένεια, είναι το ελληνικό σχολείο, ο Ελληνικός αθλητικός σύλλογος, η εκκλησία, όπου όλοι ήμασταν…- Είναι, έτσι είναι. Όπως μεγάλη εμπειρία είναι το γεγονός ότι, όταν η μάνα μου ήταν απελπισμένη, γιατί δεν άφηναν τον πατέρα μου να έρθει, παίρναμε και γράμματα, που της έλεγε «κοίταξε εσύ να φτιάξεις την ζωή σου». - Της έλεγε «φτιάξε την ζωή σου; Τόση βαθιά αγάπη είχαν ο ένας για τον άλλον»; - …. (Κλάμα) Κι όταν πήγαμε στον αρμόδιο Υπουργό Εξωτερικών για να δούμε τι θα γίνει με τους ανθρώπους, μας δέχθηκε όρθιος στην πόρτα του γραφείου του, μίλησε πολύ ψυχρά, ουρά ήταν ο κόσμος, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε δεν μπορούν να χαλάσουν οι σχέσεις οι διακρατικές για μια χούφτα Έλληνες εκεί. Όταν κράτησα την μάνα μου πίσω να μην λιποθυμήσει, ορκίστηκα να μην συμπεριφερθώ ποτέ έτσι απάνθρωπα και γαϊδουρινά σε άνθρωπο. - Την κρατήσατε την υπόσχεση; - Ελπίζω.
απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι μέσα στη διαφορετικότητά τους


Η κρατούσα αντίληψη για τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι ότι δίνουμε μάχες τις οποίες έτσι κι αλλιώς πρέπει να κερδίσουμε. Πιστεύω ότι είναι εξίσου σημαντικό με την επιδίωξη της νίκης να προσπαθεί κανείς να εκπέμπει και τα σωστά μηνύματα, σύμφωνα με αυτά που η συνείδησή μου και η πολιτική του συγκρότηση υπαγορεύουν. Και πιστεύω ότι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία όταν γίνεται σε κρίσμες στιγμές, όπως αυτές των εκλογικών αναμετρήσεων. Είμαι ευχαριστημένος. Ευχαριστημένος γιατί έπραξα ακριβώς αυτό που μου επέβαλε η συνείδηση και η ιδεολογική μου συγκρότηση. Θεώρησα πως μετά από 12 συνεχή χρόνια στο τιμόνι τις πόλης μου, δεν θα είχε κανένα νόημα η μονόπλευρη επιδίωξη επανεκλογής για τη χειρίριση της εξουσίας. Θεώρησα ότι είχε έρθει πια ο χρόνος να πω στους συμπολίτες μου αυτά που βαθιά πιστεύω. Πρότεινα και κατάφερα να αποτελέσει θέμα του προεκλογικού διαλόγου ο πολιτισμός. Ο πολιτισμός που τόσο αδικείται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο πολιτισμός που συνδέεται με την ποιότητα των ανθρώπων και βέβαια και με την ποιότητα των κοινωνιών που αυτοί συγκροτούν. Συνειδητά είπα ότι δεν θα έπρεπε, στην περίπτωση της επανεκλογής μου, να αναμένουν οι συμπολίτες μου επενδύσεις σε υποδομές, κεφάλαια για οικοδομικά υλικά, νέους ωραίους δρόμους και πλατείες. Τα είπα αυτά στη λογική ότι όσα και να ξοδέψουμε στις υποδομές αν δε μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον μας, αν δεν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στο φυσικό ο ένας στον άλλον, τότε οι υλικές επενδύσεις μένουν χωρίς αντίκρισμα. Γι’ αυτό πρότεινα να συμφωνήσουμε να επενδύσουμε στους ανθρώπους. Για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Δηλαδή να επενδύσουμε στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην κοινωνική φροντίδα. Το ενθαρρυντικό είναι πως σε μια εποχή όπου παρατηρείται έκπτωση αξιών, η πρόταση αυτή συγκέντρωσε ένα ανέλπιστα μεγάλο ποσοστό προτιμήσεων των πολιτών της Ρόδου, έστω και αν δεν πλειοψήφισε. Γι’ αυτό είμαι ευχαριστημένος. Γιατί απόλαυσα τον διάλογο, γιατί βρέθηκαν άνθρωποι να μοιραστούν με ενθουσιασμό την προσπάθεια. Γιατί υπήρχε συναίσθημα. Είμαι ακόμα ευτυχής για την διαδρομή. Για τα όσα όμορφα που πρόσφερε η πόλη μου. Για το γεγονός ότι μου έδωσε τη δυνατότητα πλουσιοπάροχα να κάνω καλούς φίλους σε κάθε γωνιά της γης, και να ανακαλύψω μαζί τους τη μοναδική δυναμική της αμεσότητας της δημοκρατίας που κρύβουν μέσα τους οι τοπικές αρχές.
...Νιώθω ακόμα τεράστιο χρέος προς τους συναδέλφους μου δημάρχους αυτών των μοναδικών πόλεων του κόσμου, που με εμπιστεύτηκαν δύο φορές αυτά τα χρόνια και σε παρακαλώ να τους διαβιβάσεις τις θερμές μου ευχαριστίες. Η εμπιστοσύνη τους μου επέτρεψε να αφοσιωθώ στο πολύτιμο πεδίο των δραστηριοτήτων του Οργανισμού μας. Και με την εμπλοκή μου αυτή μου επέτρεψε να ανακαλύψω την τεράστια σημασία της λειτουργίας του Οργανισμού, που δικαιολογεί και την θεαματική του ανάπτυξη τα λίγα χρόνια της ζωής του.
Η δουλειά του Οργανισμο μας, η δουλειά όλων μας, συνεισφέρει στο τέλος στην παραγωγή καλύτερων πολιτών του κόσμου. Με αυτογνωσία και με γνώση της αξίας που έχει η κληρονομιά του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν. Η διεθνοποίηση των κατ’ αρχήν τοπικού χαρακτήρα υποθέσεων, δίνει τη δυνατότητα ευχαιρέστερης κατανόησης των διαστάσεων των υποθέσεων αυτών, από τις τοπικές κοινωνίες. Σε ότι αφορά την κληρονομιά ενός τόπου, η μέθοδος αυτή αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη. Αυτός άλλωστε φαίνεται πως ήταν από μιας αρχής ο ρόλος των διεθνών θεσμών της ανθρωπότητας. Να αναγνωρίσουν την παγκοσμιότητα της πολιτισμικής αξίας που κρύβουν στην κληρονομιά τους διάφορες γωνιές της γης, να την αναδείξουν και να την διασώσουν. Σύμμαχό τους στην προσπάθεια υατή κατανόησαν, πως έπρεπε να έχουν τις κοινωνίες των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτές τις γωνιές. Σ’ αυτά τα μοναδικά περιβάλλοντα. Και ως προφανή μοχλό για την επίτευξη του στόχου, επέλεξαν τη γνώση. Την παιδεία. Τη διαπαιδαγώγηση. Ο Οργανισμός μας άλλη μια δομή στη διθενή σκηνή, συμπληρωματική στη λειτουργία της, των θεσμών που ήδη υπήρχαν, είχε ως στόχο κατά τη γένεσή του, σύμφωνα με τον οραματιστή δημιουργό του δήμαρχο του Quebec J.P. Lallier, την οργανική δικτύωση των προνομιούχων πόλεων του κόσμου που κοσμούν τον κατάλογο της UNESCO, ώστε να συνδράμουν και οι πόλεις οι ίδιες, συνεργαζόμενες στενά και σε συγκεκριμενοποιημένα πεδία δράσης, στην πανανθρώπινη προσπάθεια για την διάσωση και ανάδειξη της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Από τη σύλληψή του το όραμα αυτό είχε μια ανεπανάληπτη γοητεία. Αποπειράθηκε να φέρει στο προσκήνιο της μάχης για τον πολιτισμό, τους επιγόνους εκείνων που τον παρήξαν. Και με τον τρόπο αυτό πυροδότησε μιαν αέναη παραγωγική διαδικασία πολιτισμού. Η κατ’ αρχήν παροχή δυνατότητας στους ειδικούς για την προστασία και την ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς από κάθε πόλη να βρίσκονται μεταξύ τους σε τακτά διαστήματα και να ανταλλάσσουν από κοντά εμπειρίες και γνώσεις, αποδοτικές, και γι’ αυτό σημαντικές των αιρετών, στο πλαίσιο των συμποσίων των περιφερειακών διασκέψεων και των συνελεύσεων του οργανισμού. Και όλα αυτά με τον συμβολισμό που κουβαλούν για την κάθε φιλοξενούσα πόλη εκδηλώσεις, οι οποίες καταλήγουν να παίρνουν, συχνά πυκνά, μορφή γιορταστικής παλλαϊκής συμμετοχής. Σηματοδοτείται έτσι αυτό που προανέφερα: οι πολίτες στο προσκήνιο. Συμμετοχή που υπογραμμίζεται ακόμη πιο απόλυτα με την παρουσία της νέας γενιάς στα δρώμενα του Οργανισμού μας.
Η κατανόηση οδηγεί στην αναγνώριση της αξίας του διαφορετικού από τον δικό μας πολιτισμό. Οδηγεί στη διαπίστωση του πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι μέσα στη διαφορετικότητά τους. Οδηγεί στο τέλος στην αναγνώριση της αξίας της διαφορετικότητας. Ο Οργανισμός μας είναι αλήθεια παράγει πολίτες έτοιμους να ζήσουν ειρηνικά σε έναν κόσμο όμορφο, πολίτες που μπορούν να εκτιμήσουν την αξία της ομορφιάς που παρήγαγαν αιώνες εξέλιξης διαφορετικών πολιτισμών. Διαμορφώνει σωστούς πολίτες της υδρογείου.
Δέξου και μετέφερε σε παρακαλώ σε όλους, τώρα που εγκαταλείπω την προεδρία, τις ευχαριστίες μου για το όμορφο ταξίδι.Τις ευχές μου για συνεχή ανάπτυξη με τους ίδιους εκρηκτικούς ρυθμούς του οργανισμού μας. Δύναμη και κουράγιο να συνεχίσετε την ευγενή προσπάθεια.Για να γίνει ο οργανισμός μας αυτό που του αξίζει.Ο καταλύτης των πολιτικών για τον πολιτισμό.

αποσπασμα απο την επιστολη προς τον Οργανισμο της Ουνεσκο http://www.ovpm.org/index.php?module=Ovpm&func=news&pid=33

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

μονο η αγάπη μπορεί να αγκαλιάσει και να σταθεί δίκαια απέναντι στον άνθρωπο



Πίσω από πολλά πολιτικά κινήματα βρέθηκαν ευαίσθητοι πολιτικοποιημένοι καλλιτέχνες που τους έδωσαν εκείνη την επαναστατική πνοή, την ευαισθησία αλλά και την αισθητική που κάνει το σύνθημα να ξεφεύγει από τη «ξύλινη» γλώσσα, να απευθύνεται άμεσα και να κινητοποιεί όλες τις αισθήσεις του αποδέκτη.Το μεγάλο αίτημα -σε μια εποχή όπως η σημερινή επαναπροσδιορισμού του προσανατολισμού της ιδεολογικής βάσης της πολιτικής, ώστε να ξαναβρεί τη λειτουργική σχέση της με την κοινωνία, είναι κατά κύριο λόγο η αλλαγή αισθητικής, η αλλαγή της γλώσσας επικοινωνίας με τον πολίτη. Το αίτημα για την αμφίδρομη σχέση της τέχνης και της πολιτικής, ως μια σχέση άμεσα συμπληρωματική και αναγκαία.Η σχέση μας με την τέχνη και τους παραγωγούς της τέχνης εμάς των απλών πολιτών, αφορά άμεσα τον προβληματισμό για τον πολιτισμό. Μας αφορά και μας ενώνει μαζί τους η θέληση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.Ο καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να υπηρετεί την τέχνη του με αυταπάρνηση, παίρνει σαφή πολιτική θέση απέναντι στα πράγματα και στρέφεται με φροντίδα και αφοσίωση στην κοινωνία, έτσι ώστε να της επιστρέφει μέσα από την τέχνη του, την ευγνωμοσύνη που της οφείλει.Έτσι και ο πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, αφουγκράζεται τα στοιχεία εκείνα στην τέχνη που μπορεί να τον εμπνέουν και να διευρύνουν τον ορίζοντα της σκέψης του, για να είναι δυνατόν η πολιτική του να απευθύνεται με μεγαλύτερη φροντίδα και αφοσίωση στην κοινωνία, οπότε να της επιστρέφει μέσα από την πολιτική του την ευγνωμοσύνη που της οφείλει.Ένα τραγούδι γεννιέται..Για να αρχίσουμε να διερευνούμε άξονες αυτής της αμφίδρομης σχέσης τέχνης και πολιτικής τολμήσαμε ένα πείραμα.Δημιουργήσαμε ένα τραγούδι μέσα από λόγια παρμένα από ομιλίες του Γιώργου Γιαννόπουλου, τα οποία μεταγράψαμε σε στίχο. Και οι στίχοι έγιναν τραγούδι.Μια ρομαντική μπαλάντα με ανήσυχη ψυχή. Στο πρώτο άκουσμα μπορεί κάποιος να πει, ότι δεν είναι το τραγούδι που ξεσηκώνει τα πλήθη στις πλατείες. Δεν είναι και δεν ήταν αυτός ο στόχος, μιας και ο στίχος έδωσε άλλο προσανατολισμό εκείνον που απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις και αφήνει ίχνος ανεξίτηλο εκείνον που αποκτά διάρκεια, όπως πολλά από τα όμορφα πράγματα που συναντούμε στην τέχνη. Σε αυτό το εγχείρημα, βρήκαμε συγκινητικούς συμμάχους τη νέα συνθέτρια Μαριέττα Φαφούτη που έγραψε τη μουσική και έκανε το στίχο να ταξιδέψει και τον αγαπημένο Ροδίτη τραγουδιστή Αγαπητό Πάχο, που δάνεισε την όμορφη φωνή του σε αυτό το ταξίδι. «Είναι ένα ωραίο ταξίδι αυτό που κάνουμε μαζί, τον ενθουσιασμό μας προσπαθούμε να μοιραστούμε μαζί σας, την ενθάρρυνση στα μάτια σας αναζητούμε και το χαμόγελο σας».Το τραγούδι.. ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ..Σε μια πόλη ανθρώπινη,Απόψε, ήρθα να σε βρω,Με μια λαχτάρα, ώριμη,Το ταξίδι μας, να μοιραστώ Γύρνα να δεις τον ουρανό ,τώρα τον βλέπω κι’εγω,Πάνω απ την πόλη, τα άστρα δες, για σένα παρακάλεσα ,να ταξιδέψουν όλες τις ευχές Μονο η αγάπη μπορεί,Ν’αγκαλιασει,Μονο η αγάπη μπορεί,δίκαια στον άνθρωπο να σταθει Μονο η αγάπη Δες τα χέρια μας,στο άγγιγμα τους, η ελπίδα,Δες τα βήματα μας,στα χνάρια τους, ο ορίζοντας, απέραντη πυξίδα,Σε μια πόλη ανθρώπινη,είμαι εδώ,με εκείνους που αγάπησα και θαγαπώ,Στο βλέμμα μας χωράει όλη η θάλασσα Μονο η αγάπη μπορεί, Ν’αγκαλιασει,Μονο η αγάπη μπορεί,δίκαια στον άνθρωπο να σταθει Μονο η αγάπη στίχοι Λουκία Ρικάκη Γιωργος Γιαννόπουλος Μουσική Μαριέτα Φαφούτη

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

η καθαρότητα είναι ωραιότητα,αναμέτρηση με τον απέραντο ορίζοντα

η καθαρότητα είναι ωραιότητα,όταν ο άνθρωπος σηκώσει ψηλά τα ματιά στον ουρανό και πει 'Θέλω και εγώ να είμαι έτσι' τότε μόνο με τον απέραντο ορίζοντα μπορεί δικαία να αναμετρηθεί και μες τη καρδιά του κρατάει μια χάρη πάναγνη και έχει χαρά και αρετή Εράσμιο Γαλάζιο, Hoederling.
Ενα σούρουπο του Οκτωβρη 2006 πριν ακριβως ενα χρονο σε μια πλατεία με κόσμο στη Ρόδο 'Πριν από μερικά χρόνια και εγώ πιτσιρικάς ήμουν πολύ πριν πω να μπω στον δήμ , κάποιοι άλλοι άνθρωποι που είναι εδώ κοντά μας σήμερα και άλλοι που μας κοιτούν από ψηλά, μου διδάξαν ότι δεν είναι μόνο να ασχολεισαι για να κάνεις κατάσταση, να αποκτήσεις λεφτά. Μου διδάξαν ότι έχει αξία να κανείς τα όνειρα σου πραγματικότητα, για να κάνεις τη κοινωνία πιο δίκαια, για να μην υπάρχουν αυτά τα άθλια πράγματα της φτώχειας, της μιζέριας της εκμετάλλευσης των ανθρώπων. Τότε αυτό με είχε συνεπάρει και ήθελα να χτυπήσω και να ανατρέψω όλα αυτά που συνιστούσαν την καταπίεση που συνέβαλαν στο να υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό το ταξίδι είναι ένα απίστευτα ωραίο ταξίδι σου γεμίζει το στόμα με μια γλύκα το κάθε βήμα που κανείς, το κάθε βλέμμα που βλέπεις απέναντι σου από τον άνθρωπο που αναγνωρίζει ότι προσπάθησες γεμίζει το στήθος σου με μια χαρά που δεν τη γεμίζουν τα εκατομμύρια του κόσμου όλου και πρέπει να μου επιτρέψετε να πω ότι αυτό το χάλι να απαξιώνεται και η πολιτικοί και οι πολιτικοί με όλα αυτά τα βρώμικα και τα κίτρινα και τις λάσπες και να είναι όλοι κλέφτες και να θεωρούνται όλοι λαμογια δεν είναι σωστό. Θυμηθείτε ανθρώπους που ξεκίνησαν έκαναν μια διαδρομή στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στο τέλος πέθαναν Στη ψάθα μεν γιατί δεν είχαν λεφτά, πέθαναν όμως πλούσιοι, γιατί είχαν προσφέρει τις ιδέες τους στους συνανθρώπους τους στο λαό αυτής της χώρας. Η χαρά του να προσφέρεις στον συνάνθρωπο σου η χαρά του να παλεύεις για τον τόπο σου αυτό δεν ανταμείβεται αλλά και δεν μπορεί να στην πάρει κανείς πίσω με τίποτα. Σου προσφέρει μια ζεστασιά ένα πλούτο που όμοιος τους δεν υπάρχει Για αυτό τα όνειρα που μαζί κάνουμε δεν μπορούν να είναι στατικά

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Το φως σπάει τα χρώματα

Ένα απόγευμα του Ιουνίου μια κουβέντα με μια γυναίκα σκηνοθέτη από τη Συρία Ποια είναι τα δομικά σου υλικά Nομίζω ότι όλοι όσοι κουβαλάμε πράγματα από τους γονείς μας από το σπίτι μας καταλαβαινόμαστε. Η αξία του ανθρώπου γενικά H αγάπη σαν δεσπόζουσα έννοια στις σχέσεις του ανθρώπου με τον εαυτό του,με τους άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον.Η ελευθερία η δικαιοσύνη. Αισθάνεσαι ανατολίτης η δυτικός Είμαι Μεσόγειος. Τελικά οι Μεσόγειοι για αυτό δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε που βρισκόμαστε, γιατί είμαστε στη μέση της Γης
Το φως τι σημαίνει για σένα; Το φως έχει τη δυνατότητα να διαθλά τα χρώματα. Να τα σπάει Ο έρωτας; Ποιον άνθρωπο δεν δυναμώνει ο έρωτας; Μα ουτως η αλλως είναι μια διαδικασία ένταξης σου σε ένα συνολο Η καρδια στην ερωτικη διαδικασια είναι ότι εισαι ένα κομματι μιας αρμονίας.Δεν χρειάζεται να δινεις για να παρεις, δεν χρειαζεται να πηγαίνεις με την πεποίθηση ότι θα πάρεις. Οσοι δίνουν ξερουν τι σημαίνει αυτό Ποιο χρωμα αγαπας ; Το λευκό Και το μπλε Το μπλέ ειναι η θαλασσα είναι το φόντο Μα το λευκο είναι ουδετερο.. Όχι το ασπρο δεν είναι ουδετερο είναι εξαγνιστικό νομίζω Βλεπεις κατι στο εσωτερικο της θάλασσας; Όχι μόνο την επιφάνεια .Ποιος θελει να μπει στη θάλασσα να δει τους νεκρούς που κρύβει μέσα της.. Γιατί είναι κλεφτές οι ματιές στο γαλάζιο; Γιατί είναι εξαντλητικοί οι ρυθμοί της ζωης.Ναι είναι κλεφτές αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα Οι στιγμές έχουν τη δύναμη τους.Υπάρχουν λοιπόν ματιές που καταστρέφουν, αναστατώνουν την ισορροπία της δεδομένης στιγμής δεν είναι κακό αυτό
Εχεις μια περίεργη έκφραση που παντρεύει το γέλιο με το κλάμα Για αυτό δεν πρέπει να εκτίθεσαι σε ανθρώπους που ξερόυν που μπορεί να καταλάβουν τι κρύβεις μέσα σου Πιστεύεις ότι έχει μεγάλο μήκος η ζωή; Δεν ξέρω τι μήκος έχει αλλά θα θελα να ναι ενδιαφέρον Για να δημιουργήσεις δεν έχει σημασία ο χρόνος ο διαθέσιμος; Με την έννοια αν εχω ακόμα πραγματα που θελω να κανω Ναι Υπαρχουν ακομα πραγματα. Υπαρχουν ακομα πραγματα, αλλα μεχρι εκει η εικόνα της θάλασσας είναι για την νοσταλγία της απόλαυσης να είσαι εκει στη μεση του πουθενά και να ψαρευεις.Η αλλη ειναι απο το πλανο που έκανε η Χάλα εκείνο το απόγευμα