Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μεράκι.

Μιλάμε για επένδυση στον άνθρωπο.Την επένδυση πρέπει να την κάνεις έτσι, που όντως να παράγεις πολίτες ενημερωμένους, συμμέτοχους, οι οποίοι να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό αύριο. Να πάμε στην Ευρώπη των πολιτών και να το πετύχουμε. Όλο αυτό το πράγμα για να φτάσουμε στην Ευρώπη των πολιτών, που περνάει μέσα από επιδοματικές πολιτικές και από προγράμματα στήριξης, δεν αναχαιτίζει τον πολίτη στην δραστηριότητά του να ενεργοποιηθεί για να καταφέρει πράγματα μόνος του; Για παράδειγμα οι αγρότες έχουν χάσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, την αξιοπρέπειά τους και αυτό συναρτάται με την επιδοματική πολιτική. Τι θα πει καταστρέφω την παραγωγή μου και με χρηματοδοτεί η Ευρώπη; Τι είναι αυτό το πράγμα; Έχουμε έναν περήφανο αγρότη σήμερα στην Ελλάδα; Ανεξάρτητο κι αξιοπρεπή;
Όχι δεν είναι περήφανος ο αγρότης. Αλλά όταν χρειάζεται ν’ αλλάξεις, κι εκεί δεν έχει γίνει αρκούντως η ζύμωση, την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους διαφορετικούς τομείς παραγωγής, δηλαδή να φύγεις απ’ τον πρωτογενή τομέα, να περάσεις στον δευτερογενή, τώρα πάμε στον τριτογενή τομέα, για να περάσεις απ’ το ένα στάδιο στο άλλο, χρειάζεται να υπάρχουν μεταβατικές περίοδοι. Βεβαίως το δυστύχημα είναι ότι δεν μπαίνουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Ναι, αλλά διαμορφώνονται εν τω μεταξύ συνειδήσεις, που είναι οκνηρές συνειδήσεις. Κι εγώ διαπιστώνω και μια χειραγώγηση αυτής της τάξης των επαγγελματιών (αγροτών), η οποία καθόλου δεν βλέπω να συντάσσεται με την προοπτική της Ευρώπης των πολιτών.

Μπορεί όμως να πάει κανείς διαφορετικά. Δηλαδή πώς. Ξεκινώντας από άλλη μικροκλίμακα. Ξέρω ότι μπορούμε τώρα που υπάρχει αυτή η καχυποψία του μέσου Ευρωπαίου καταναλωτή για τα προϊόντα που τρώει, να επενδύσουμε στις βιολογικές καλλιέργειες και να βγάλουμε προϊόντα ονομασίας προέλευσης, τα οποία μπορούμε να εξάγουμε. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, που ήταν δήμαρχος στην Κάσο, από το εβδομήντα μέχρι το ογδόντα τόσο, ο άνθρωπος από τα καράβια βγήκε κι έγινε δήμαρχος, άρχισε να κάνει μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη στην Κάσο. Έκανε και σύστημα προστασίας των πλουτοπαραγωγικών πόρων, βρήκε και μια ισορροπία στο νερό. Ήταν άνυνδρο νησί η Κάσος, τώρα έχει νερό, όχι με φράγματα, έκανε μικρούς ανασχετικούς τοίχους μέσα στις κοίτες των χειμάρρων κι αυτό βοήθησε να εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντας και να κάνει οικονομία νερού. Με τις παρεμβάσεις αυτές κι επειδή υπήρχε μεγάλο κόστος στα αδρανή υλικά, αναγκάστηκε να χτίσει μια μονάδα παραγωγής αδρανών, δημοτική. Η μονάδα αυτή έβγαζε τις πέτρες για να κάνει τους ανασχετικούς τοίχους. Του έμενε χαλίκι, του έμενε και χώμα, που χρησιμοποίησε για να φτιάξει παρτέρια στα έξι χωριά που έχει η Κάσος, κι αποφασίσανε πώς θα διαχειρίζονται το νερό, για να μην υφαλμυρώνεται. Συνεργάστηκε με τον καθηγητή Μουτέν, που ήταν σύμβουλος του Μιτεράν εκείνη την εποχή, τον οποίο φιλοξενήσανε στην Κάσο, έφτιαξε κι ένα δημοτικό θερμοκήπιο για να παρέχει πρώιμα. Έβαλε δυο παιδιά, Κασιώτες από τα καράβια, τους έστειλε στο κέντρο ΚΕΓΕ, που εκπαιδεύονται για γεωργικές εκμεταλλεύσεις, εδώ στην Ρόδο, εκπαιδευτήκανε και πήγαν κάτω κι αρχίσανε να παράγουνε ντομάτα κι από κει που δεν είχε πρώιμα η Κάσος, άρχισε εκείνη την εποχή να εξάγει ντομάτα.
Όχι μόνο αυτάρκεια … Όχι μόνο αυτάρκεια, έκανε κι εξαγωγή.Ο Τάσος ο Αλιφέρης έκανε ανθοκομείο στην Τήλο και στέλνει γαρύφαλλα στην Ρόδο. Οι Κρητικοί απ’ ότι ξέρω, στα τσάρτερ τα πρώτα που έρχονται από την Ευρώπη κι επιστρέφουν, φορτώνουν πρώιμα και εσπεριδοειδή και τα στέλνουν έξω. Είναι έξυπνες λύσεις. Που σημαίνει ότι μπορούμε εδώ να εξειδικεύουμε νέα πεδία σ’ αυτού του είδους την απασχόληση, η οποία και χρήματα να τους αποφέρει και κοντά στην φύση να είναι. Υπάρχουν και παιδιά που τους αρέσει αυτό. Μπορούμε δηλαδή να αναβιώσουμε ένα κομμάτι της πρωτογενούς παραγωγής, που είχε αρχίσει να χάνεται. Εντάξει κάποια στιγμή τα καπνά, τα βαμβάκια θα σταματήσουν να παράγονται. Εδώ περάσαμε το μεγάλο πρόβλημα με τα αμπέλια που ήταν παντού. Τα καμπίσια τα αμπέλια δεν έβγαζαν σταφύλι, που είναι καλό για κρασί, κι είχανε προβλήματα, κόντεψε να πτωχεύσει μια βιομηχανία παραγωγής κρασιού συνεταιριστική, επειδή κατ’ ανάγκη έπαιρνε όλη την παραγωγή των παραγωγών μέχρι να προσαρμόσουν τις καλλιέργειες. Όμως έγιναν προγράμματα για να βγάλουν τα αμπέλια, μείνανε τα αμπέλια πάνω στα βουνά, άρχισε να στέκεται στα πόδια της η Καίρ. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μεράκι.
απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο
φωτο απο την ταινια ο Αλλος

water curtains at the digital water pavillion

http://www.digitalwaterpavilion.com/
Zaragoza Expo 2008 MIT architects design building with 'digital water' walls
Imagine a building made of water. It features liquid curtains for walls - curtains that not only can be programmed to display images or messages but can also sense an approaching object and automatically part to let it through.
MIT architects and engineers have designed such a building, and it will be unveiled at next year's international exhibition in Spain. The "digital water pavilion" - an interactive structure made of digitally controlled water curtains - will be located at the entrance to Expo Zaragoza 2008, in front of a new bridge designed by Zaha Hadid. The structure will contain an exhibition area, a cafe and various public spaces.

"To understand the concept of digital water, imagine something like an inkjet printer on a large scale, which controls droplets of falling water," explains Carlo Ratti, head of MIT's SENSEable City Laboratory. The "water walls" that make up the structure consist of a row of closely spaced solenoid valves along a pipe suspended in the air. The valves can be opened and closed, at high frequency, via computer control. This produces a curtain of falling water with gaps at specified locations - a pattern of pixels created from air and water instead of illuminated points on a screen. The entire surface becomes a one-bit-deep digital display that continu
ously scrolls downward.
All of the walls of the pavilion will be made of digital water, as will vertical partitions, both on the edge of the roof and inside it. The pavilion roof, covered by a thin layer of water, will be supported by large pistons and can move up and down. When there is too much wind, the roof will lower. Similarly, when the pavilion is closed, the whole roof will collapse to the ground and the whole structure will disappear.

"Water, actuated by gravity, has traditionally been the most dynamic element in architectural and urban space," said William J. Mitchell, head of MIT's Design Laboratory and former Dean of Architecture at MIT. "For centuries, architects have shaped and directed it by means of channels and pipes, nozzles, and valves. The industrial era brought powerful pumps, which enabled larger-scale water elements, such as jets that spurted high into the air.
"Now, in the digital electronic era, new combinations of sensor technology, embedded intelligence, networking, computer-controlled pumps and valves, and control software open up the exciting possibility of urban-scale, precisely controlled, highly interactive water."
The facade of the water pavilion will be like a very large display, with text, letters, and interactive patterns. "You could throw a ball at the wall, and then see an open circle drop down to meet it precisely where and when its trajectory intersected the water surface. And, with suitable programming, touching the water surface at any point can propagate patterns horizontally, along the wall, to other locations," Mitchell explains.


Equipped with suitable sensors, Water Walls can detect the approach of people and, "like the Red Sea for Moses, open up to allow passage through at any point," said Mitchell. "This provocatively subverts the fundamental architectural conception of an opening as something, like a door, found at a fixed location."
The Pavilion illustrates the potential of "digital water" as an emerging medium. While there have been prior attempts to digitally control water droplets, this is the first time that the idea was used to create an architectural space. Since plumbing and electronics are not inherently expensive and recycled water is plentiful and cheap, water walls could conceivably be created on a large scale.
"The dream of digital architecture has always been to create buildings that are responsive and reconfigurable," said Ratti. "Think about spaces that can expand or shrink based on necessity and use. It is not easy to achieve such effects when dealing with concrete, bricks and mortar. But this becomes possible with digital water, which can appear and disappear."
Ratti added: "In the Nineties, digital technology led us to fantasize about distant virtual worlds. Today we have moved on: the future of architecture might deal with digitally augmented environments, where bits and atoms seamlessly merge."
The digital water wall concept was initially developed in the Zaragoza Digital Mile class at MIT, led by William Mitchell and Dennis Frenchman, with Michael Joroff and Carlo Ratti. The design of the Digital Water Pavilion was carried out by Walter Nicolino, Carlo Ratti, Claudio Bonicco and Matteo Lai at the architecture office carlorattiassociati (Turin, Italy); the engineering company Arup (London, UK and Madrid, Spain); and landscape architects Agence Ter (Paris, France).

Κυριακή 9 Μαρτίου 2008

με εφόδιο την αγάπη...ενα χαμόγελο απο τα παιδιά μας

Σκεψεις με αφορμη το σχολιο ενος ανωνυμου φιλου σε προηγούμενη αναρτηση...

Το οραμα ενος παγκοσμιου χωριού ειρηνικού με ισοτιμία αναμεσα στους πολίτες του δεν μπορει να υποκατασταθεί απο τις επιδιωξεις της ελευθερης αγορας και των μονοπωλιών για αυτο το διεθνικό κίνημα των πολιτων διογκουμενο διεκδικει να μην παλιώσει το όνειρο.
Και εκει οφείλουμε να στρατευθούμε και εμεις. Με αυτην την εννοια λοιπον το κοινο μας σπίτι,η πόλη μας δεν μπορεί να χρωματιστεί απο έναν ανθρωπο μόνο
Τα πολύχρωμα οράματα ,είναι όνειρα, προτάσεις για να αφήσουμε όλοι οι κάτοικοι της πόλης ενα διαφορετικό αποτύπωμα σε αυτην, με το διάβα μας απο τη ζωή.Ετσι και αλλιώς λοιπόν κάτι θα μείνει πίσω. Ετσι κι αλλιώς αυτό που αφήνουμε εμείς στη διαλεχτική του σχέση με το παρελθόν βγαίνει χαμένο.Εχουν αφήσει πιό ωραία πράγματα αυτοί που πέρασαν πριν απο εμάς. Γιατι αυτοι που πέρασαν πριν απο εμας, αφησαν πιο ωραίο απο το δικό μας αποτύπωμα.
Η αγάπη του λαικού μάστορα για τη δουλειά του,άφησε τα ανεπανάληπτα δείγματα γραφης του στα Μαράσια.
Η αγάπη των Ιταλών κατακτητών για τις επιστήμες ,τις τέχνες και την ιστορία, τη Μεσαιωνική και τη Ρωμαική συντήρησε τους θησαυρους του σήμερα.Ειναι Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς η Μεσαιωνική Πόλη.
Η αγάπη των κτητόρων της πόλης,αρχαίων Ροδίων για τη θάλασσα και τον ορίζοντα, την τοποθετησαν θεατρικα στις πλαγιές ωστε να έχει αυτές τις απίθανες θέες.
Η αγάπη η δικιά μας για τους συνανθρωπους μας με τα καλα και τα κακα τους, μπορει να μας βοηθησει να γίνουμε καλύτεροι ανθρωποι.
Και τέλος να είσαι σιγουρος, με εφόδιο αυτή την αγάπη, όχι μόνο την πόλη μας θα κάνουμε καλυτερη.. και για τη χώρα μας θα ειμαστε περηφανοι και τουλάχιστον θα μπορέσουμε να κλεψουμε ενα χαμόγελο απο τα παδιά μας.
Ενα χαμογελο αναγνωρισης πως προσπαθησαμε για ενα καλύτερο κοσμο
Σε ευχαριστώ ανωνυμε φιλε για αυτη τη διαδρομη της σκεψης
φωτογραφια απο την ταινια Ο Αλλος

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

λειτουργία της δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο

όταν λέγατε τις απόψεις σας στα διάφορα διεθνή φόρα που συμμετείχατε, και μάλιστα είχατε και πολύ υψηλές αρμοδιότητες μέχρι πρόσφατα, πώς σας αντιμετώπιζαν οι συμμετέχοντες;
Μ’ άρεσε που το διασκέδαζαν. Οι βορειοευρωπαίοι έχουν μια τάση να μιλάνε από καθ’ έδρας. Όταν ήρθαν οι πρώτοι Βαλκάνιοι στις συναντήσεις Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών της Ευρώπης, στο συνέδριο, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί κ.λ.π., είπαν «να’ ρθετε σε μας να σας δείξουμε πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα». Εγώ είπα να πάρουμε μάθημα απ’ αυτούς τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, που κατάφεραν να κρατήσουν ενωμένες τις κοινωνίες τους και σε λειτουργία την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, μέσα στον αλληλοσπαραγμό που εσείς κι εμείς πήγαμε να κάνουμε στα Βαλκάνια. Κι αυτοί πρέπει να έρθουν να μας διδάξουν. Οπότε πήρα τους Βαλκάνιους μαζί μου. Αυτά τα παιχνίδια μου άρεσαν πάρα πολύ (γέλιο).
Και λοιπόν;
Έχει πολλή μεγάλη σημασία αυτό. Να έχεις δουλέψει. Να έχεις εμβαθύνει στον τρόπο λειτουργίας της τοπικής δημοκρατίας και της λειτουργίας μιας πόλης για να μπορείς να μεταφέρεις την καλή εμπειρία, ή την όποια εμπειρία, και να την κάνεις αντικείμενο συζήτησης. Εκεί διαμορφώνονται οι θέσεις της αυτοδιοίκησης, σ’ αυτά τα φόρα, της ευρωπαϊκής αυτοδιοίκησης. Στις συζητήσεις που κάναμε στο εκτελεστικό γραφείο του Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών, συναποφασίσαμε ότι αντί να ζητάμε μίζερα χρήματα για την αυτοδιοίκηση από την Κομισιόν ή από τους αρχηγούς των κρατών, την Διακυβερνητική, να ζητήσουμε να έχουμε συγκεκριμένο ενεργό ρόλο ως αυτοδιοίκηση, για να πείσουμε τους πολίτες της Ευρώπης, ότι το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής προοπτικής είναι σωστό. Και μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες δομές ισχυροποίησης των θεσμών της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης, δηλαδή να πάμε σε μία Ευρώπη των πόλεων και μετά να πάμε και στην Ευρώπη των πολιτών κι όχι στην Ευρώπη των Περιφερειών, που έχουμε τώρα, είναι εξελικτικά πράγματα αυτά, που είναι η μοναδική απάντηση στο δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην Ευρώπη σήμερα. Άμα έχεις ισχυρή τοπική διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας νέας Ευρωπαϊκής οντότητας, τότε το τοπικό σου πρόβλημα, που είναι το μείζον και πρέπει να λυθεί, λύνεται συνεργατικά, λύνεται τοπικά και ο πολίτης αντιλαμβάνεται την Ευρώπη σαν Ευρώπη της πόλης του, σαν Ευρώπη δικιά του. Έτσι θα πάμε στην Ευρώπη των πολιτών.
Ήταν συνισταμένη απόψεων αυτή, ή ήταν δικιά σας πρόταση;
Ήταν πρόταση δικιά μου, αλλά η αυτοδιοίκηση στην Ευρώπη περιέργως και οι Γερμανοί μάλιστα και οι Εγγλέζοι την στηρίζουν αυτή την άποψη. Θεωρώ ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο πεδίο να δουλέψουμε, γιατί είναι στόχος εφικτός. Ξεκίνησε μια σύμπραξη των χωρών της παραγωγής του χάλυβα, οικονομικό συνδικάτο ήτανε, έγινε Κοινή Αγορά, τώρα έγινε Ε.Ε. Στο Δ’ ΚΠΣ γίνεται κατανομή στην βάση των περιφερειών, αναγκαστήκαμε κι εμείς να πάμε και να δώσουμε στοιχεία ανά περιφέρεια και την «έκατσε» το νότιο Αιγαίο για έξοδο απ’ τον στόχο ένα. Είναι θετικό να είμαστε σ’ αυτήν την οικογένεια, υπάρχει μια δομή που σήμερα την πληρώνουμε πάρα πολύ ακριβά, την Κομισιόν κι όλους αυτούς τους γραφειοκράτες, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι, από τότε που αρχίσαμε να λειτουργούμε συνεργατικά, συμμαχούντες, στο παγκόσμιο περιβάλλον, η Ευρώπη έχει πάψει να έχει τους πολέμους που την είχαν αιματοκυλήσει παλαιότερα.
Διασφαλίσαμε την ειρήνη λέτε;
Με αυτές τις δομές ναι, διασφαλίσαμε την ειρήνη.
απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

Νισάφι πια! ..η ιδεολογία ως στάση ζωής

Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μονό στον ήλιο
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μονό στο δίκιο
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή
Γιάννης Ρίτσος

Νισάφι πια με τις συγκρίσεις επιπέδου κουτσομπόλη παλαιάς κοπής. Εκεί εξακολουθούν να μας οδηγούν ρίχνοντας το ανάθεμα, σε όλη μας τη διαδρομή, το σπίτι του ενός, η συναλλαγή του άλλου, ο τρόπος ζωης του τρίτου.
Με άπειρα υπονοούμενα, με μισοτελειωμένες φράσεις, με δεικτικό ύφος όλο νόημα, δήθεν.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι αυτό. Είναι το ερώτημα που εστιάζεται στην ιδεολογία ως στάση ζωής του καθενός. Την ιδεολογία ως βάση της κάθε μας πράξης, δράσης και πρωτοβουλίας, την ιδεολογία όπως εκφράζεται στην καθημερινότητα. Και κατά τούτο όλος ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι δυνατόν να εξομοιωθεί. Υπάρχουν άπειρα δείγματα ήθους, συνέπειας και σοβαρότητας στη διαδρομή στελεχών της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης .Δείγματα που όμως μένουν στη αφάνεια πολύ πέρα από τις «φωτεινές» ακτίνες της δημοσιότητας. Γιατί η δράσι ορισμένων στελεχών στην κεντρική η την αποκεντρωμένη πολιτική σκηνή, εάν δεν εξυπηρετεί τους στόχους εκείνων που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μένει συχνά αφανής. Γιατί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και τιμητές παράγουν σχεδόν μηχανιστικά λες, ισοπεδωτικές για τα πάντα και τους πάντες αντιλήψεις. Έτσι το ζήτημα της ιδεολογίας ως στάση ζωης , παρεκτρέπεται από την ουσία του, αλλοτριώνεται, χάνει την αυτοτέλεια του, αποστεώνεται και υποβαθμίζεται, στο απλοϊκό και ανεδαφικό και απλουστευμένο πλαίσιο της σύγκρισης των «τρόπων ζωής» . Για να καταλήξουν πάντα στο εξοργιστικό όσο και αποπροσανατολιστικό, «όλοι τα ίδια είναι»

Η πολιτική από τη φύση της αναφέρεται στον άνθρωπο ως κοινωνικό ον, ως μέρος της κοινωνίας .Η πολιτική αναφέρεται στην κοινωνία, στις δομές της, στον τρόπο λειτουργίας της. Οι ιδεολογικές αρχές όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια ,η ισότητα, η συμμετοχή, η δημοκρατία, στην κοινωνία αναφέρονται. Τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας χαρακτηρίζουν
Εκεί ακριβώς υπάρχει η διάκριση. Εκεί όμως είναι που επιχειρείται και η συσκότιση. Και είναι εύκολα αντιληπτό το γιατί. Πως αλλιώς θα έστεκε η λογική του «Όλοι ίδιοι είναι»
Η πρόσβαση στην αγορά εργασίας, η αντικειμενικότητα των κριτηρίων επιλογής, η αμεροληψία, όλα αυτά που συνόψιζε ο νόμος Πεπονή, συνιστούν σεβασμό της ισότητας των ανθρώπων. Αυτά κατεδαφίζονται πάνε.
Μεγαλουργεί η νομιμοποίηση της παρανομίας, με την κατάργηση των νόμων που υπηρετούν τις αρχές της προόδου και με την αντικατάσταση τους από άλλους που υπηρετούν την πελατειακή σχέση και άρα την νομιμοποιούν, που επαναφέρουν στο προσκήνιο της αθλιότητα του ρουσφετιού, την εξάρτηση, την καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας του πολίτη ,που προάγουν την ανισότητα ανάμεσα στους πολίτες. Αυτά συνιστούν κατεδάφιση της προόδου. Συνιστούν επιστροφή στις αρχές της συντήρησης και του αρρωστημένου κρατισμού.
Ύστερα από όλα αυτά μπορεί να ισχύσει το «όλοι ίδιοι είμαστε;» Όχι!
Οι διαφορές που μας χωρίζουν είναι τεράστιες Χαώδεις. Αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται .Αφήσαμε όμως να του καλλιεργηθεί η αίσθηση ότι χάσαμε το κουράγιο να παλέψουμε όσα μας χωρίζουν, όσα μας διαφοροποιούν. Για εκείνα που μας διακρίνουν. Συμβιβασμένα και αδιαμαρτύρητα αποδεχόμαστε τις αυθαίρετες ταυτίσεις σε πεδία σύγκρισης ούτως η άλλως συντηρητικά.
Ισως γιατί η πρωτοβουλία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης έχει περάσει εδώ και καιρό στην πλευρά της συντήρησης. Όχι κατ’αναγκη της κυβέρνησης. Ίσως και αυτή να μην μπορεί να απεμπλακεί ,ως φαίνεται, από τους ισχυρούς μηχανισμούς .
Μηχανισμοί συντηρητικοί και λαϊκίστικοι, όπως οι αστέρες των ΜΜΕ, οι προβεβλημένοι θεράποντες του lifestyle και εκείνο το είδος τέχνης, που απεκδύεται τον πρωταρχικό της ρόλο, εκείνον της αμφισβήτησης, για να παραδοθεί όλο και περισσότερο στην εμπορευματοποίηση, όλο αυτό το αχρουν άοσμο μόρφωμα
Έτσι την ώρα που διεκδικούμε να είμαστε κομμάτι του διεθνικού κινήματος κατά της οικονομικής «παγκοσμιοποίησης» του νεοφιλελευθέρου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των πολυεθνικών, δεν έχουμε αντιληφθεί πως αυτή η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη εδώ, στην αυλή μας, περνάει φαινομενικά αδιόρατα μέσα από τις χαραμάδες που δημιουργούν ύπουλα αυτοί οι μηχανισμοί και τελικά καταφέρνει εγκαθίσταται διεισδυτικά από την καθημερινότητα σε όλο τον κοινωνικό ιστό.
Ο αποπροσανατολισμός είναι αβίαστα εμφανής. Δημοσιοποιούνται και συγκρίνονται πρακτικές ορισμένων προσώπων με σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , για να αποσιωπηθεί η διαφορά μας στη πολιτική πρακτική διαχείρισης των κοινών
Είναι ουτοπικό να σκιαμαχούμε εκεί που φτιάχνονται οι σκιές και να νομίζουμε ότι είναι γνωστή στο κόσμο η χαώδης διαφορά που χωρίζει τις πολιτικές από της Δεξιά. Πρέπει να τολμήσουμε να συγκριθούμε στο φως. Εκεί η σύγκριση, συντριπτική πια θα διαλύσει το σκοτάδι Νισάφι πια

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε ,να σμίξουμε τον κόσμο
Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Το στοίχημα είναι η αγάπη

Εσείς την ερμηνεύετε αυτή την σχιζοφρένεια σε σχέση με το ιδιωτικό και το δημόσιο;
Ναι γιατί νιώθει ξένος ο κόσμος. Γιατί φταίμε εμείς που ασχολούμαστε με τα κοινά. Λέει είναι πρόβλημα του Γιαννόπουλου. Πρόβλημα του Γιαννόπουλου είναι οι κάδοι; Από την τσέπη τους τα έχουνε πληρώσει. Αυτή όμως την κουβέντα πρέπει να την κάνεις στο επίπεδο της συνοικίας. Πρέπει να την κάνεις στο ανοιχτό σχολείο. Το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό τα απογεύματα, να μετέχουν τα παιδιά, πρέπει να πηγαίνεις ν’ ακούς τους πιτσιρικάδες, πρέπει να γίνονται πράγματα, να γίνεται διάλογος, να υπάρχει η εκκλησία του Δήμου, πρέπει να υπάρχει αμεσότητα στην δημοκρατία. Αυτή βοηθάει, η συμμετοχική διαδικασία στο να βελτιώσουμε την καλλιέργεια. Χρειάζεται καλλιέργεια για να είμαστε καλύτεροι δημοκράτες. Χρειάζεται καλλιέργεια για να είμαστε καλύτεροι πολίτες. Το υπόβαθρο όλης αυτής της ιστορίας είναι αγάπη. Αγάπη στον εαυτό μας, αγάπη στον συνάνθρωπό μας, στο περιβάλλον. Στο Γιοχάνεσμπουργ αποφάσισαν οι μεγάλοι του κόσμου, ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο πλανήτης είναι να ενεργοποιηθούν οι πολίτες. Πώς; Πώς;
Είναι το μεγάλο στοίχημα και το μεγάλο ερώτημα.
Πώς; Αγαπώντας το περιβάλλον. Το στοίχημα είναι η αγάπη. Δεν είναι ρομαντική η προσέγγιση. Είναι βαθιά ιδεολογική και είναι σαφές το υπόβαθρο που πρέπει να υπάρχει. Παλιά ως φοιτητής, αισθάνθηκα άσχημα, όταν ένας συμφοιτητής μου, που τότε είχε μάθει περισσότερα από μένα στα θεωρητικά του μαρξισμού, είπε στον καθηγητή μας τον Λιάπη «αυτό που λέει ο Γιαννόπουλος είναι ουμανιστικό». και το είπε έτσι επιτιμητικά. Ναι όλα έχουν σχέση με τον ουμανισμό, όλα έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο.απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

να βελτιώσουμε τις εμπειρίες μας.

.. Εμείς λέμε για τους προγόνους μας για αυτά τα ωραία που έχουν αφήσει πίσω, που είναι μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς. Εμείς τι αφήνουμε πίσω; Αυτά μας πληγώνουν. Η σημερινή εποχή έχει μια διαλεκτική σχέση με το παρελθόν. Τώρα, αν ηγεμονικά υπερτερεί η παρελθούσα άποψη που έχει αποτυπωθεί, τι να κάνουμε; Πρέπει να βελτιωθούμε εμείς. Άρα το ζήτημα είναι πώς συμπεριφερόμαστε εμείς μεμονωμένα, ο καθένας απέναντι στους συνανθρώπους μας, απέναντι στην πόλη μας, απέναντι στο περιβάλλον, απέναντι στους εαυτούς μας. Δηλαδή ο ενεργός πολίτης που λέμε τι είναι; Ο ενεργός πολίτης είναι αυτός που έχει καταφέρει να συμπεριφέρεται διαφορετικά στον εαυτό του, διαφορετικά στον συνάνθρωπό του, διαφορετικά στο περιβάλλον, στο κοινό μας σπίτι, στην πόλη, στην κοινή μας πατρίδα, στην χώρα μας, στον πλανήτη αυτό. Επενδύοντας στους ανθρώπους, να τους καλλιεργήσουμε, να βελτιώσουμε τις δεξιότητες μας, να βελτιώσουμε τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας.
Αυτή που περιγράφετε είναι καλλιέργεια που δεν συνάδει αναγκαστικά με όλο αυτό το ηθικό πλέγμα που αναφέρατε.
Γιατί δεν συνάδει;
Δηλαδή ο άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται υπολογιστή, που ξέρει να οδηγεί αυτοκίνητο, απαραιτήτως είναι ευαίσθητος σε σχέση με τον συνάνθρωπό του και ανοιχτός;
Δεν είναι μονόδρομος. Άλλο είναι η δια βίου βελτίωση των δεξιοτήτων. Τι εννοείτε; Εννοώ ας πούμε το ECOFILMS. To ECOFILMS http://rodosecofilms.blogspot.com/ μαθαίνει στα παιδιά διαφορετικά πράγματα. Το γεγονός ότι περνάγανε 5.000 παιδάκια των σχολείων μέσα από τις αίθουσες του κινηματογράφου και βλέπανε τι γίνεται με τον πλανήτη, τι γίνεται με το περιβάλλον, τι γίνεται με παιδάκια που χάνουν γονιούς, που χάνουν πόδια και χέρια σ’ άλλη μήκη και πλάτη, βλέπουν τι θα πει φτώχεια και δυστυχία, αυτοί έχουν διαφορετικές αφετηρίες και πιθανότητες να καταλήξουν να είναι καλύτεροι πολίτες. Αυτού του είδους την καλλιέργεια εννοώ. Όταν λοιπόν μιλάμε γι’ αγάπη αυτό σημαίνει. Επενδύουμε και κάνουμε έναν ωραίο δρόμο. Ε και; Άμα παίρνουμε φόρα, έχουμε φτιάξει με πολύ μεράκι τις ράμπες για τις μανάδες με τα καροτσάκια, τους ανάπηρους κ.τ.λ. και πηγαίνει ο άλλος και παρκάρει την λιμουζίνα επάνω, για να την δείχνει καλύτερα, πηγαίνουμε και καίμε τους κάδους των σκουπιδιών, ή βάφουμε τους τοίχους, μπορούμε να απαξιώσουμε την όποια επένδυση κάνουμε, που είναι όλων μας λεφτά, αν δεν την διαχειριστούμε σωστά. Στο σπίτι μας έτσι κάνουμε; Δηλαδή ένα πράγμα που το αγοράζουμε, το πληρώνουμε, το κλωτσάμε κατευθείαν; απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

I am, O Anxious One. Don't you hear my voice
surging forth with all my earthly feelings?
They yearn so high, that they have sprouted wings
and whitely fly in circles round your face.
My soul, dressed in silence, rises up
and stands alone before you: can't you see?
don't you know that my prayer is growing ripe
upon your vision as upon a tree? If you are the dreamer, I am what you dream. But when you want to wake, I am your wish,
and I grow strong with all magnificence
and turn myself into a star's vast silence
above the strange and distant city, Time.
I am, O Anxious One poem by Rainer Maria Rilke
picture from Rodos sea the other day

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

κάποιος άνδρας μοναχός αναπολεί.. τους φίλους του που μακρύναν

Τριγύρω ησυχάζει η πολίχνη˙ γαληνεύει φωτισμένο το σοκάκι,
Και, πυρσοστόλιστα κατηφορίζουν και αχολογούν τ' αμάξια.
Χορτάτοι απ' της μέρας τη χαρά γυρίζουνε ν' αναπαυθούν οι ανθρώποι,
Και με ικανοποίηση πολλή στο σπίτι ζυγίζει κέρδη και ζημιές
Του νοικοκύρη το κεφάλι˙ από λουλούδια και σταφύλια αδειάζει,
Κι απ' των χεριών τα έργα ησυχάζει η πολύπραγη αγορά.
Μα από τους κήπους μακριά τραγούδι έγχορδου ηχεί ίσως εκεί.
Ερωτευμένο παίζει ή κάποιος άνδρας μοναχός αναπολεί
Τους φίλους του που μακρύναν και τον καιρό της νιότης και οι πηγές
Αστείρευτες και δροσερές, σ' ευωδιαστά παρτέρια κελαρύζουν.
Γαλήνια στο μουχρωμένο αγέρα καμπάνες ηχηρές σημαίνουν
Και των ωρών τον αριθμό φροντίζοντας νυχτοσκοπός αγγέλλει.
Τώρα κι η αύρα έρχεται, αναταράσσει τις κορφές στο άλσος,
Ιδού! Και το φεγγάρι, της γης μας το σκιαγράφημα
Ερχεται στα κρυφά κι ετούτο τώρα˙ η ενθουσιάστρια, η νύχτα έρχεται
Σπαρμένη με τα αστέρια και τόσο λίγο νοιάζεται για μας
Λάμπει η ξαφνιάστρα εκεί ψηλά, η ξενιτεμένη μέσα στους ανθρώπους.
Ισαμε πάνω στις βουνοκορφές, θλιμμένη, μεγαλοπρεπής συνάμα.
FRIEDRICH HOLDERLIN Από τη συλλογή «Αρτος και οίνος, μια ελεγεία, τρία σχεδιάσματα», εισ.: Bernhard Groethuysen,επ.: Michael Franz, μτφρ.: Αντώνης Κουτσουραδής, Εξάντας, 1999
εξαιρετικη φωτογραφια του Hari Sundaram