με εφόδιο την αγάπη...ενα χαμόγελο απο τα παιδιά μας

Σκεψεις με αφορμη το σχολιο ενος ανωνυμου φιλου σε προηγούμενη αναρτηση...

Το οραμα ενος παγκοσμιου χωριού ειρηνικού με ισοτιμία αναμεσα στους πολίτες του δεν μπορει να υποκατασταθεί απο τις επιδιωξεις της ελευθερης αγορας και των μονοπωλιών για αυτο το διεθνικό κίνημα των πολιτων διογκουμενο διεκδικει να μην παλιώσει το όνειρο.

Και εκει οφείλουμε να στρατευθούμε και εμεις. Με αυτην την εννοια λοιπον το κοινο μας σπίτι,η πόλη μας δεν μπορεί να χρωματιστεί απο έναν ανθρωπο μόνο

Τα πολύχρωμα οράματα ,είναι όνειρα, προτάσεις για να αφήσουμε όλοι οι κάτοικοι της πόλης ενα διαφορετικό αποτύπωμα σε αυτην, με το διάβα μας απο τη ζωή.Ετσι και αλλιώς λοιπόν κάτι θα μείνει πίσω. Ετσι κι αλλιώς αυτό που αφήνουμε εμείς στη διαλεχτική του σχέση με το παρελθόν βγαίνει χαμένο.Εχουν αφήσει πιό ωραία πράγματα αυτοί που πέρασαν πριν απο εμάς. Γιατι αυτοι που πέρασαν πριν απο εμας, αφησαν πιο ωραίο απο το δικό μας αποτύπωμα.

Η αγάπη του λαικού μάστορα για τη δουλειά του,άφησε τα ανεπανάληπτα δείγματα γραφης του στα Μαράσια.

Η αγάπη των Ιταλών κατακτητών για τις επιστήμες ,τις τέχνες και την ιστορία, τη Μεσαιωνική και τη Ρωμαική συντήρησε τους θησαυρους του σήμερα.Ειναι Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς η Μεσαιωνική Πόλη.

Η αγάπη των κτητόρων της πόλης,αρχαίων Ροδίων για τη θάλασσα και τον ορίζοντα, την τοποθετησαν θεατρικα στις πλαγιές ωστε να έχει αυτές τις απίθανες θέες.

Η αγάπη η δικιά μας για τους συνανθρωπους μας με τα καλα και τα κακα τους, μπορει να μας βοηθησει να γίνουμε καλύτεροι ανθρωποι.

Και τέλος να είσαι σιγουρος, με εφόδιο αυτή την αγάπη, όχι μόνο την πόλη μας θα κάνουμε καλυτερη.. και για τη χώρα μας θα ειμαστε περηφανοι και τουλάχιστον θα μπορέσουμε να κλεψουμε ενα χαμόγελο απο τα παδιά μας.

Ενα χαμογελο αναγνωρισης πως προσπαθησαμε για ενα καλύτερο κοσμο

Σε ευχαριστώ ανωνυμε φιλε για αυτη τη διαδρομη της σκεψης

φωτογραφια απο την ταινια Ο Αλλος

λειτουργία της δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο

όταν λέγατε τις απόψεις σας στα διάφορα διεθνή φόρα που συμμετείχατε, και μάλιστα είχατε και πολύ υψηλές αρμοδιότητες μέχρι πρόσφατα, πώς σας αντιμετώπιζαν οι συμμετέχοντες;
Μ’ άρεσε που το διασκέδαζαν. Οι βορειοευρωπαίοι έχουν μια τάση να μιλάνε από καθ’ έδρας. Όταν ήρθαν οι πρώτοι Βαλκάνιοι στις συναντήσεις Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών της Ευρώπης, στο συνέδριο, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί κ.λ.π., είπαν «να’ ρθετε σε μας να σας δείξουμε πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα». Εγώ είπα να πάρουμε μάθημα απ’ αυτούς τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, που κατάφεραν να κρατήσουν ενωμένες τις κοινωνίες τους και σε λειτουργία την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, μέσα στον αλληλοσπαραγμό που εσείς κι εμείς πήγαμε να κάνουμε στα Βαλκάνια. Κι αυτοί πρέπει να έρθουν να μας διδάξουν. Οπότε πήρα τους Βαλκάνιους μαζί μου. Αυτά τα παιχνίδια μου άρεσαν πάρα πολύ (γέλιο).
Και λοιπόν;
Έχει πολλή μεγάλη σημασία αυτό. Να έχεις δουλέψει. Να έχεις εμβαθύνει στον τρόπο λειτουργίας της τοπικής δημοκρατίας και της λειτουργίας μιας πόλης για να μπορείς να μεταφέρεις την καλή εμπειρία, ή την όποια εμπειρία, και να την κάνεις αντικείμενο συζήτησης. Εκεί διαμορφώνονται οι θέσεις της αυτοδιοίκησης, σ’ αυτά τα φόρα, της ευρωπαϊκής αυτοδιοίκησης. Στις συζητήσεις που κάναμε στο εκτελεστικό γραφείο του Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών, συναποφασίσαμε ότι αντί να ζητάμε μίζερα χρήματα για την αυτοδιοίκηση από την Κομισιόν ή από τους αρχηγούς των κρατών, την Διακυβερνητική, να ζητήσουμε να έχουμε συγκεκριμένο ενεργό ρόλο ως αυτοδιοίκηση, για να πείσουμε τους πολίτες της Ευρώπης, ότι το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής προοπτικής είναι σωστό. Και μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες δομές ισχυροποίησης των θεσμών της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης, δηλαδή να πάμε σε μία Ευρώπη των πόλεων και μετά να πάμε και στην Ευρώπη των πολιτών κι όχι στην Ευρώπη των Περιφερειών, που έχουμε τώρα, είναι εξελικτικά πράγματα αυτά, που είναι η μοναδική απάντηση στο δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην Ευρώπη σήμερα. Άμα έχεις ισχυρή τοπική διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας νέας Ευρωπαϊκής οντότητας, τότε το τοπικό σου πρόβλημα, που είναι το μείζον και πρέπει να λυθεί, λύνεται συνεργατικά, λύνεται τοπικά και ο πολίτης αντιλαμβάνεται την Ευρώπη σαν Ευρώπη της πόλης του, σαν Ευρώπη δικιά του. Έτσι θα πάμε στην Ευρώπη των πολιτών.
Ήταν συνισταμένη απόψεων αυτή, ή ήταν δικιά σας πρόταση;
Ήταν πρόταση δικιά μου, αλλά η αυτοδιοίκηση στην Ευρώπη περιέργως και οι Γερμανοί μάλιστα και οι Εγγλέζοι την στηρίζουν αυτή την άποψη. Θεωρώ ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο πεδίο να δουλέψουμε, γιατί είναι στόχος εφικτός. Ξεκίνησε μια σύμπραξη των χωρών της παραγωγής του χάλυβα, οικονομικό συνδικάτο ήτανε, έγινε Κοινή Αγορά, τώρα έγινε Ε.Ε. Στο Δ’ ΚΠΣ γίνεται κατανομή στην βάση των περιφερειών, αναγκαστήκαμε κι εμείς να πάμε και να δώσουμε στοιχεία ανά περιφέρεια και την «έκατσε» το νότιο Αιγαίο για έξοδο απ’ τον στόχο ένα. Είναι θετικό να είμαστε σ’ αυτήν την οικογένεια, υπάρχει μια δομή που σήμερα την πληρώνουμε πάρα πολύ ακριβά, την Κομισιόν κι όλους αυτούς τους γραφειοκράτες, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι, από τότε που αρχίσαμε να λειτουργούμε συνεργατικά, συμμαχούντες, στο παγκόσμιο περιβάλλον, η Ευρώπη έχει πάψει να έχει τους πολέμους που την είχαν αιματοκυλήσει παλαιότερα.
Διασφαλίσαμε την ειρήνη λέτε;
Με αυτές τις δομές ναι, διασφαλίσαμε την ειρήνη.
απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

Νισάφι πια! ..η ιδεολογία ως στάση ζωής

Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μονό στον ήλιο
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μονό στο δίκιο
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή
Γιάννης Ρίτσος

Νισάφι πια με τις συγκρίσεις επιπέδου κουτσομπόλη παλαιάς κοπής. Εκεί εξακολουθούν να μας οδηγούν ρίχνοντας το ανάθεμα, σε όλη μας τη διαδρομή, το σπίτι του ενός, η συναλλαγή του άλλου, ο τρόπος ζωης του τρίτου.
Με άπειρα υπονοούμενα, με μισοτελειωμένες φράσεις, με δεικτικό ύφος όλο νόημα, δήθεν.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι αυτό. Είναι το ερώτημα που εστιάζεται στην ιδεολογία ως στάση ζωής του καθενός. Την ιδεολογία ως βάση της κάθε μας πράξης, δράσης και πρωτοβουλίας, την ιδεολογία όπως εκφράζεται στην καθημερινότητα. Και κατά τούτο όλος ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι δυνατόν να εξομοιωθεί. Υπάρχουν άπειρα δείγματα ήθους, συνέπειας και σοβαρότητας στη διαδρομή στελεχών της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης .Δείγματα που όμως μένουν στη αφάνεια πολύ πέρα από τις «φωτεινές» ακτίνες της δημοσιότητας. Γιατί η δράσι ορισμένων στελεχών στην κεντρική η την αποκεντρωμένη πολιτική σκηνή, εάν δεν εξυπηρετεί τους στόχους εκείνων που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μένει συχνά αφανής. Γιατί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και τιμητές παράγουν σχεδόν μηχανιστικά λες, ισοπεδωτικές για τα πάντα και τους πάντες αντιλήψεις. Έτσι το ζήτημα της ιδεολογίας ως στάση ζωης , παρεκτρέπεται από την ουσία του, αλλοτριώνεται, χάνει την αυτοτέλεια του, αποστεώνεται και υποβαθμίζεται, στο απλοϊκό και ανεδαφικό και απλουστευμένο πλαίσιο της σύγκρισης των «τρόπων ζωής» . Για να καταλήξουν πάντα στο εξοργιστικό όσο και αποπροσανατολιστικό, «όλοι τα ίδια είναι»

Η πολιτική από τη φύση της αναφέρεται στον άνθρωπο ως κοινωνικό ον, ως μέρος της κοινωνίας .Η πολιτική αναφέρεται στην κοινωνία, στις δομές της, στον τρόπο λειτουργίας της. Οι ιδεολογικές αρχές όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια ,η ισότητα, η συμμετοχή, η δημοκρατία, στην κοινωνία αναφέρονται. Τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας χαρακτηρίζουν
Εκεί ακριβώς υπάρχει η διάκριση. Εκεί όμως είναι που επιχειρείται και η συσκότιση. Και είναι εύκολα αντιληπτό το γιατί. Πως αλλιώς θα έστεκε η λογική του «Όλοι ίδιοι είναι»
Η πρόσβαση στην αγορά εργασίας, η αντικειμενικότητα των κριτηρίων επιλογής, η αμεροληψία, όλα αυτά που συνόψιζε ο νόμος Πεπονή, συνιστούν σεβασμό της ισότητας των ανθρώπων. Αυτά κατεδαφίζονται πάνε.
Μεγαλουργεί η νομιμοποίηση της παρανομίας, με την κατάργηση των νόμων που υπηρετούν τις αρχές της προόδου και με την αντικατάσταση τους από άλλους που υπηρετούν την πελατειακή σχέση και άρα την νομιμοποιούν, που επαναφέρουν στο προσκήνιο της αθλιότητα του ρουσφετιού, την εξάρτηση, την καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας του πολίτη ,που προάγουν την ανισότητα ανάμεσα στους πολίτες. Αυτά συνιστούν κατεδάφιση της προόδου. Συνιστούν επιστροφή στις αρχές της συντήρησης και του αρρωστημένου κρατισμού.
Ύστερα από όλα αυτά μπορεί να ισχύσει το «όλοι ίδιοι είμαστε;» Όχι!
Οι διαφορές που μας χωρίζουν είναι τεράστιες Χαώδεις. Αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται .Αφήσαμε όμως να του καλλιεργηθεί η αίσθηση ότι χάσαμε το κουράγιο να παλέψουμε όσα μας χωρίζουν, όσα μας διαφοροποιούν. Για εκείνα που μας διακρίνουν. Συμβιβασμένα και αδιαμαρτύρητα αποδεχόμαστε τις αυθαίρετες ταυτίσεις σε πεδία σύγκρισης ούτως η άλλως συντηρητικά.
Ισως γιατί η πρωτοβουλία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης έχει περάσει εδώ και καιρό στην πλευρά της συντήρησης. Όχι κατ’αναγκη της κυβέρνησης. Ίσως και αυτή να μην μπορεί να απεμπλακεί ,ως φαίνεται, από τους ισχυρούς μηχανισμούς .
Μηχανισμοί συντηρητικοί και λαϊκίστικοι, όπως οι αστέρες των ΜΜΕ, οι προβεβλημένοι θεράποντες του lifestyle και εκείνο το είδος τέχνης, που απεκδύεται τον πρωταρχικό της ρόλο, εκείνον της αμφισβήτησης, για να παραδοθεί όλο και περισσότερο στην εμπορευματοποίηση, όλο αυτό το αχρουν άοσμο μόρφωμα
Έτσι την ώρα που διεκδικούμε να είμαστε κομμάτι του διεθνικού κινήματος κατά της οικονομικής «παγκοσμιοποίησης» του νεοφιλελευθέρου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των πολυεθνικών, δεν έχουμε αντιληφθεί πως αυτή η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη εδώ, στην αυλή μας, περνάει φαινομενικά αδιόρατα μέσα από τις χαραμάδες που δημιουργούν ύπουλα αυτοί οι μηχανισμοί και τελικά καταφέρνει εγκαθίσταται διεισδυτικά από την καθημερινότητα σε όλο τον κοινωνικό ιστό.
Ο αποπροσανατολισμός είναι αβίαστα εμφανής. Δημοσιοποιούνται και συγκρίνονται πρακτικές ορισμένων προσώπων με σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , για να αποσιωπηθεί η διαφορά μας στη πολιτική πρακτική διαχείρισης των κοινών
Είναι ουτοπικό να σκιαμαχούμε εκεί που φτιάχνονται οι σκιές και να νομίζουμε ότι είναι γνωστή στο κόσμο η χαώδης διαφορά που χωρίζει τις πολιτικές από της Δεξιά. Πρέπει να τολμήσουμε να συγκριθούμε στο φως. Εκεί η σύγκριση, συντριπτική πια θα διαλύσει το σκοτάδι Νισάφι πια

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε ,να σμίξουμε τον κόσμο
Γιάννης Ρίτσος