Μια αποτυπωση της καμπανιας του 2006 με αφορμη τις εκλογες

βιντεο προεκλογικης συγκεντρωσης



μια κοινη αποφαση



μας ενωνει



παιδικοι σταθμοι



δημοσια εργα



πολιτισμος



Τριτη ηλικια

Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μεράκι.

Μιλάμε για επένδυση στον άνθρωπο.Την επένδυση πρέπει να την κάνεις έτσι, που όντως να παράγεις πολίτες ενημερωμένους, συμμέτοχους, οι οποίοι να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό αύριο. Να πάμε στην Ευρώπη των πολιτών και να το πετύχουμε. Όλο αυτό το πράγμα για να φτάσουμε στην Ευρώπη των πολιτών, που περνάει μέσα από επιδοματικές πολιτικές και από προγράμματα στήριξης, δεν αναχαιτίζει τον πολίτη στην δραστηριότητά του να ενεργοποιηθεί για να καταφέρει πράγματα μόνος του; Για παράδειγμα οι αγρότες έχουν χάσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, την αξιοπρέπειά τους και αυτό συναρτάται με την επιδοματική πολιτική. Τι θα πει καταστρέφω την παραγωγή μου και με χρηματοδοτεί η Ευρώπη; Τι είναι αυτό το πράγμα; Έχουμε έναν περήφανο αγρότη σήμερα στην Ελλάδα; Ανεξάρτητο κι αξιοπρεπή;
Όχι δεν είναι περήφανος ο αγρότης. Αλλά όταν χρειάζεται ν’ αλλάξεις, κι εκεί δεν έχει γίνει αρκούντως η ζύμωση, την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους διαφορετικούς τομείς παραγωγής, δηλαδή να φύγεις απ’ τον πρωτογενή τομέα, να περάσεις στον δευτερογενή, τώρα πάμε στον τριτογενή τομέα, για να περάσεις απ’ το ένα στάδιο στο άλλο, χρειάζεται να υπάρχουν μεταβατικές περίοδοι. Βεβαίως το δυστύχημα είναι ότι δεν μπαίνουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Ναι, αλλά διαμορφώνονται εν τω μεταξύ συνειδήσεις, που είναι οκνηρές συνειδήσεις. Κι εγώ διαπιστώνω και μια χειραγώγηση αυτής της τάξης των επαγγελματιών (αγροτών), η οποία καθόλου δεν βλέπω να συντάσσεται με την προοπτική της Ευρώπης των πολιτών.

Μπορεί όμως να πάει κανείς διαφορετικά. Δηλαδή πώς. Ξεκινώντας από άλλη μικροκλίμακα. Ξέρω ότι μπορούμε τώρα που υπάρχει αυτή η καχυποψία του μέσου Ευρωπαίου καταναλωτή για τα προϊόντα που τρώει, να επενδύσουμε στις βιολογικές καλλιέργειες και να βγάλουμε προϊόντα ονομασίας προέλευσης, τα οποία μπορούμε να εξάγουμε. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, που ήταν δήμαρχος στην Κάσο, από το εβδομήντα μέχρι το ογδόντα τόσο, ο άνθρωπος από τα καράβια βγήκε κι έγινε δήμαρχος, άρχισε να κάνει μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη στην Κάσο. Έκανε και σύστημα προστασίας των πλουτοπαραγωγικών πόρων, βρήκε και μια ισορροπία στο νερό. Ήταν άνυνδρο νησί η Κάσος, τώρα έχει νερό, όχι με φράγματα, έκανε μικρούς ανασχετικούς τοίχους μέσα στις κοίτες των χειμάρρων κι αυτό βοήθησε να εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντας και να κάνει οικονομία νερού. Με τις παρεμβάσεις αυτές κι επειδή υπήρχε μεγάλο κόστος στα αδρανή υλικά, αναγκάστηκε να χτίσει μια μονάδα παραγωγής αδρανών, δημοτική. Η μονάδα αυτή έβγαζε τις πέτρες για να κάνει τους ανασχετικούς τοίχους. Του έμενε χαλίκι, του έμενε και χώμα, που χρησιμοποίησε για να φτιάξει παρτέρια στα έξι χωριά που έχει η Κάσος, κι αποφασίσανε πώς θα διαχειρίζονται το νερό, για να μην υφαλμυρώνεται. Συνεργάστηκε με τον καθηγητή Μουτέν, που ήταν σύμβουλος του Μιτεράν εκείνη την εποχή, τον οποίο φιλοξενήσανε στην Κάσο, έφτιαξε κι ένα δημοτικό θερμοκήπιο για να παρέχει πρώιμα. Έβαλε δυο παιδιά, Κασιώτες από τα καράβια, τους έστειλε στο κέντρο ΚΕΓΕ, που εκπαιδεύονται για γεωργικές εκμεταλλεύσεις, εδώ στην Ρόδο, εκπαιδευτήκανε και πήγαν κάτω κι αρχίσανε να παράγουνε ντομάτα κι από κει που δεν είχε πρώιμα η Κάσος, άρχισε εκείνη την εποχή να εξάγει ντομάτα.
Όχι μόνο αυτάρκεια … Όχι μόνο αυτάρκεια, έκανε κι εξαγωγή.Ο Τάσος ο Αλιφέρης έκανε ανθοκομείο στην Τήλο και στέλνει γαρύφαλλα στην Ρόδο. Οι Κρητικοί απ’ ότι ξέρω, στα τσάρτερ τα πρώτα που έρχονται από την Ευρώπη κι επιστρέφουν, φορτώνουν πρώιμα και εσπεριδοειδή και τα στέλνουν έξω. Είναι έξυπνες λύσεις. Που σημαίνει ότι μπορούμε εδώ να εξειδικεύουμε νέα πεδία σ’ αυτού του είδους την απασχόληση, η οποία και χρήματα να τους αποφέρει και κοντά στην φύση να είναι. Υπάρχουν και παιδιά που τους αρέσει αυτό. Μπορούμε δηλαδή να αναβιώσουμε ένα κομμάτι της πρωτογενούς παραγωγής, που είχε αρχίσει να χάνεται. Εντάξει κάποια στιγμή τα καπνά, τα βαμβάκια θα σταματήσουν να παράγονται. Εδώ περάσαμε το μεγάλο πρόβλημα με τα αμπέλια που ήταν παντού. Τα καμπίσια τα αμπέλια δεν έβγαζαν σταφύλι, που είναι καλό για κρασί, κι είχανε προβλήματα, κόντεψε να πτωχεύσει μια βιομηχανία παραγωγής κρασιού συνεταιριστική, επειδή κατ’ ανάγκη έπαιρνε όλη την παραγωγή των παραγωγών μέχρι να προσαρμόσουν τις καλλιέργειες. Όμως έγιναν προγράμματα για να βγάλουν τα αμπέλια, μείνανε τα αμπέλια πάνω στα βουνά, άρχισε να στέκεται στα πόδια της η Καίρ. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μεράκι.

απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

φωτο απο την ταινια ο Αλλος

water curtains at the digital water pavillion

http://www.digitalwaterpavilion.com/
Zaragoza Expo 2008 MIT architects design building with 'digital water' walls
Imagine a building made of water. It features liquid curtains for walls - curtains that not only can be programmed to display images or messages but can also sense an approaching object and automatically part to let it through.
MIT architects and engineers have designed such a building, and it will be unveiled at next year's international exhibition in Spain. The "digital water pavilion" - an interactive structure made of digitally controlled water curtains - will be located at the entrance to Expo Zaragoza 2008, in front of a new bridge designed by Zaha Hadid. The structure will contain an exhibition area, a cafe and various public spaces.

"To understand the concept of digital water, imagine something like an inkjet printer on a large scale, which controls droplets of falling water," explains Carlo Ratti, head of MIT's SENSEable City Laboratory. The "water walls" that make up the structure consist of a row of closely spaced solenoid valves along a pipe suspended in the air. The valves can be opened and closed, at high frequency, via computer control. This produces a curtain of falling water with gaps at specified locations - a pattern of pixels created from air and water instead of illuminated points on a screen. The entire surface becomes a one-bit-deep digital display that continu
ously scrolls downward.
All of the walls of the pavilion will be made of digital water, as will vertical partitions, both on the edge of the roof and inside it. The pavilion roof, covered by a thin layer of water, will be supported by large pistons and can move up and down. When there is too much wind, the roof will lower. Similarly, when the pavilion is closed, the whole roof will collapse to the ground and the whole structure will disappear.

"Water, actuated by gravity, has traditionally been the most dynamic element in architectural and urban space," said William J. Mitchell, head of MIT's Design Laboratory and former Dean of Architecture at MIT. "For centuries, architects have shaped and directed it by means of channels and pipes, nozzles, and valves. The industrial era brought powerful pumps, which enabled larger-scale water elements, such as jets that spurted high into the air.
"Now, in the digital electronic era, new combinations of sensor technology, embedded intelligence, networking, computer-controlled pumps and valves, and control software open up the exciting possibility of urban-scale, precisely controlled, highly interactive water."
The facade of the water pavilion will be like a very large display, with text, letters, and interactive patterns. "You could throw a ball at the wall, and then see an open circle drop down to meet it precisely where and when its trajectory intersected the water surface. And, with suitable programming, touching the water surface at any point can propagate patterns horizontally, along the wall, to other locations," Mitchell explains.
Equipped with suitable sensors, Water Walls can detect the approach of people and, "like the Red Sea for Moses, open up to allow passage through at any point," said Mitchell. "This provocatively subverts the fundamental architectural conception of an opening as something, like a door, found at a fixed location."
The Pavilion illustrates the potential of "digital water" as an emerging medium. While there have been prior attempts to digitally control water droplets, this is the first time that the idea was used to create an architectural space. Since plumbing and electronics are not inherently expensive and recycled water is plentiful and cheap, water walls could conceivably be created on a large scale.
"The dream of digital architecture has always been to create buildings that are responsive and reconfigurable," said Ratti. "Think about spaces that can expand or shrink based on necessity and use. It is not easy to achieve such effects when dealing with concrete, bricks and mortar. But this becomes possible with digital water, which can appear and disappear."
Ratti added: "In the Nineties, digital technology led us to fantasize about distant virtual worlds. Today we have moved on: the future of architecture might deal with digitally augmented environments, where bits and atoms seamlessly merge."
The digital water wall concept was initially developed in the Zaragoza Digital Mile class at MIT, led by William Mitchell and Dennis Frenchman, with Michael Joroff and Carlo Ratti. The design of the Digital Water Pavilion was carried out by Walter Nicolino, Carlo Ratti, Claudio Bonicco and Matteo Lai at the architecture office carlorattiassociati (Turin, Italy); the engineering company Arup (London, UK and Madrid, Spain); and landscape architects Agence Ter (Paris, France).

με εφόδιο την αγάπη...ενα χαμόγελο απο τα παιδιά μας

Σκεψεις με αφορμη το σχολιο ενος ανωνυμου φιλου σε προηγούμενη αναρτηση...

Το οραμα ενος παγκοσμιου χωριού ειρηνικού με ισοτιμία αναμεσα στους πολίτες του δεν μπορει να υποκατασταθεί απο τις επιδιωξεις της ελευθερης αγορας και των μονοπωλιών για αυτο το διεθνικό κίνημα των πολιτων διογκουμενο διεκδικει να μην παλιώσει το όνειρο.

Και εκει οφείλουμε να στρατευθούμε και εμεις. Με αυτην την εννοια λοιπον το κοινο μας σπίτι,η πόλη μας δεν μπορεί να χρωματιστεί απο έναν ανθρωπο μόνο

Τα πολύχρωμα οράματα ,είναι όνειρα, προτάσεις για να αφήσουμε όλοι οι κάτοικοι της πόλης ενα διαφορετικό αποτύπωμα σε αυτην, με το διάβα μας απο τη ζωή.Ετσι και αλλιώς λοιπόν κάτι θα μείνει πίσω. Ετσι κι αλλιώς αυτό που αφήνουμε εμείς στη διαλεχτική του σχέση με το παρελθόν βγαίνει χαμένο.Εχουν αφήσει πιό ωραία πράγματα αυτοί που πέρασαν πριν απο εμάς. Γιατι αυτοι που πέρασαν πριν απο εμας, αφησαν πιο ωραίο απο το δικό μας αποτύπωμα.

Η αγάπη του λαικού μάστορα για τη δουλειά του,άφησε τα ανεπανάληπτα δείγματα γραφης του στα Μαράσια.

Η αγάπη των Ιταλών κατακτητών για τις επιστήμες ,τις τέχνες και την ιστορία, τη Μεσαιωνική και τη Ρωμαική συντήρησε τους θησαυρους του σήμερα.Ειναι Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς η Μεσαιωνική Πόλη.

Η αγάπη των κτητόρων της πόλης,αρχαίων Ροδίων για τη θάλασσα και τον ορίζοντα, την τοποθετησαν θεατρικα στις πλαγιές ωστε να έχει αυτές τις απίθανες θέες.

Η αγάπη η δικιά μας για τους συνανθρωπους μας με τα καλα και τα κακα τους, μπορει να μας βοηθησει να γίνουμε καλύτεροι ανθρωποι.

Και τέλος να είσαι σιγουρος, με εφόδιο αυτή την αγάπη, όχι μόνο την πόλη μας θα κάνουμε καλυτερη.. και για τη χώρα μας θα ειμαστε περηφανοι και τουλάχιστον θα μπορέσουμε να κλεψουμε ενα χαμόγελο απο τα παδιά μας.

Ενα χαμογελο αναγνωρισης πως προσπαθησαμε για ενα καλύτερο κοσμο

Σε ευχαριστώ ανωνυμε φιλε για αυτη τη διαδρομη της σκεψης

φωτογραφια απο την ταινια Ο Αλλος

λειτουργία της δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο

όταν λέγατε τις απόψεις σας στα διάφορα διεθνή φόρα που συμμετείχατε, και μάλιστα είχατε και πολύ υψηλές αρμοδιότητες μέχρι πρόσφατα, πώς σας αντιμετώπιζαν οι συμμετέχοντες;
Μ’ άρεσε που το διασκέδαζαν. Οι βορειοευρωπαίοι έχουν μια τάση να μιλάνε από καθ’ έδρας. Όταν ήρθαν οι πρώτοι Βαλκάνιοι στις συναντήσεις Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών της Ευρώπης, στο συνέδριο, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί κ.λ.π., είπαν «να’ ρθετε σε μας να σας δείξουμε πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα». Εγώ είπα να πάρουμε μάθημα απ’ αυτούς τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, που κατάφεραν να κρατήσουν ενωμένες τις κοινωνίες τους και σε λειτουργία την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, μέσα στον αλληλοσπαραγμό που εσείς κι εμείς πήγαμε να κάνουμε στα Βαλκάνια. Κι αυτοί πρέπει να έρθουν να μας διδάξουν. Οπότε πήρα τους Βαλκάνιους μαζί μου. Αυτά τα παιχνίδια μου άρεσαν πάρα πολύ (γέλιο).
Και λοιπόν;
Έχει πολλή μεγάλη σημασία αυτό. Να έχεις δουλέψει. Να έχεις εμβαθύνει στον τρόπο λειτουργίας της τοπικής δημοκρατίας και της λειτουργίας μιας πόλης για να μπορείς να μεταφέρεις την καλή εμπειρία, ή την όποια εμπειρία, και να την κάνεις αντικείμενο συζήτησης. Εκεί διαμορφώνονται οι θέσεις της αυτοδιοίκησης, σ’ αυτά τα φόρα, της ευρωπαϊκής αυτοδιοίκησης. Στις συζητήσεις που κάναμε στο εκτελεστικό γραφείο του Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών, συναποφασίσαμε ότι αντί να ζητάμε μίζερα χρήματα για την αυτοδιοίκηση από την Κομισιόν ή από τους αρχηγούς των κρατών, την Διακυβερνητική, να ζητήσουμε να έχουμε συγκεκριμένο ενεργό ρόλο ως αυτοδιοίκηση, για να πείσουμε τους πολίτες της Ευρώπης, ότι το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής προοπτικής είναι σωστό. Και μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες δομές ισχυροποίησης των θεσμών της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης, δηλαδή να πάμε σε μία Ευρώπη των πόλεων και μετά να πάμε και στην Ευρώπη των πολιτών κι όχι στην Ευρώπη των Περιφερειών, που έχουμε τώρα, είναι εξελικτικά πράγματα αυτά, που είναι η μοναδική απάντηση στο δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην Ευρώπη σήμερα. Άμα έχεις ισχυρή τοπική διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας νέας Ευρωπαϊκής οντότητας, τότε το τοπικό σου πρόβλημα, που είναι το μείζον και πρέπει να λυθεί, λύνεται συνεργατικά, λύνεται τοπικά και ο πολίτης αντιλαμβάνεται την Ευρώπη σαν Ευρώπη της πόλης του, σαν Ευρώπη δικιά του. Έτσι θα πάμε στην Ευρώπη των πολιτών.
Ήταν συνισταμένη απόψεων αυτή, ή ήταν δικιά σας πρόταση;
Ήταν πρόταση δικιά μου, αλλά η αυτοδιοίκηση στην Ευρώπη περιέργως και οι Γερμανοί μάλιστα και οι Εγγλέζοι την στηρίζουν αυτή την άποψη. Θεωρώ ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο πεδίο να δουλέψουμε, γιατί είναι στόχος εφικτός. Ξεκίνησε μια σύμπραξη των χωρών της παραγωγής του χάλυβα, οικονομικό συνδικάτο ήτανε, έγινε Κοινή Αγορά, τώρα έγινε Ε.Ε. Στο Δ’ ΚΠΣ γίνεται κατανομή στην βάση των περιφερειών, αναγκαστήκαμε κι εμείς να πάμε και να δώσουμε στοιχεία ανά περιφέρεια και την «έκατσε» το νότιο Αιγαίο για έξοδο απ’ τον στόχο ένα. Είναι θετικό να είμαστε σ’ αυτήν την οικογένεια, υπάρχει μια δομή που σήμερα την πληρώνουμε πάρα πολύ ακριβά, την Κομισιόν κι όλους αυτούς τους γραφειοκράτες, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι, από τότε που αρχίσαμε να λειτουργούμε συνεργατικά, συμμαχούντες, στο παγκόσμιο περιβάλλον, η Ευρώπη έχει πάψει να έχει τους πολέμους που την είχαν αιματοκυλήσει παλαιότερα.
Διασφαλίσαμε την ειρήνη λέτε;
Με αυτές τις δομές ναι, διασφαλίσαμε την ειρήνη.
απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

Νισάφι πια! ..η ιδεολογία ως στάση ζωής

Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό
Αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παρά μονό στον ήλιο
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μονό στο δίκιο
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή
Γιάννης Ρίτσος

Νισάφι πια με τις συγκρίσεις επιπέδου κουτσομπόλη παλαιάς κοπής. Εκεί εξακολουθούν να μας οδηγούν ρίχνοντας το ανάθεμα, σε όλη μας τη διαδρομή, το σπίτι του ενός, η συναλλαγή του άλλου, ο τρόπος ζωης του τρίτου.
Με άπειρα υπονοούμενα, με μισοτελειωμένες φράσεις, με δεικτικό ύφος όλο νόημα, δήθεν.
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι αυτό. Είναι το ερώτημα που εστιάζεται στην ιδεολογία ως στάση ζωής του καθενός. Την ιδεολογία ως βάση της κάθε μας πράξης, δράσης και πρωτοβουλίας, την ιδεολογία όπως εκφράζεται στην καθημερινότητα. Και κατά τούτο όλος ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι δυνατόν να εξομοιωθεί. Υπάρχουν άπειρα δείγματα ήθους, συνέπειας και σοβαρότητας στη διαδρομή στελεχών της μεγάλης Δημοκρατικής παράταξης .Δείγματα που όμως μένουν στη αφάνεια πολύ πέρα από τις «φωτεινές» ακτίνες της δημοσιότητας. Γιατί η δράσι ορισμένων στελεχών στην κεντρική η την αποκεντρωμένη πολιτική σκηνή, εάν δεν εξυπηρετεί τους στόχους εκείνων που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μένει συχνά αφανής. Γιατί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και τιμητές παράγουν σχεδόν μηχανιστικά λες, ισοπεδωτικές για τα πάντα και τους πάντες αντιλήψεις. Έτσι το ζήτημα της ιδεολογίας ως στάση ζωης , παρεκτρέπεται από την ουσία του, αλλοτριώνεται, χάνει την αυτοτέλεια του, αποστεώνεται και υποβαθμίζεται, στο απλοϊκό και ανεδαφικό και απλουστευμένο πλαίσιο της σύγκρισης των «τρόπων ζωής» . Για να καταλήξουν πάντα στο εξοργιστικό όσο και αποπροσανατολιστικό, «όλοι τα ίδια είναι»

Η πολιτική από τη φύση της αναφέρεται στον άνθρωπο ως κοινωνικό ον, ως μέρος της κοινωνίας .Η πολιτική αναφέρεται στην κοινωνία, στις δομές της, στον τρόπο λειτουργίας της. Οι ιδεολογικές αρχές όπως η κοινωνική αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια ,η ισότητα, η συμμετοχή, η δημοκρατία, στην κοινωνία αναφέρονται. Τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας χαρακτηρίζουν
Εκεί ακριβώς υπάρχει η διάκριση. Εκεί όμως είναι που επιχειρείται και η συσκότιση. Και είναι εύκολα αντιληπτό το γιατί. Πως αλλιώς θα έστεκε η λογική του «Όλοι ίδιοι είναι»
Η πρόσβαση στην αγορά εργασίας, η αντικειμενικότητα των κριτηρίων επιλογής, η αμεροληψία, όλα αυτά που συνόψιζε ο νόμος Πεπονή, συνιστούν σεβασμό της ισότητας των ανθρώπων. Αυτά κατεδαφίζονται πάνε.
Μεγαλουργεί η νομιμοποίηση της παρανομίας, με την κατάργηση των νόμων που υπηρετούν τις αρχές της προόδου και με την αντικατάσταση τους από άλλους που υπηρετούν την πελατειακή σχέση και άρα την νομιμοποιούν, που επαναφέρουν στο προσκήνιο της αθλιότητα του ρουσφετιού, την εξάρτηση, την καταπάτηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας του πολίτη ,που προάγουν την ανισότητα ανάμεσα στους πολίτες. Αυτά συνιστούν κατεδάφιση της προόδου. Συνιστούν επιστροφή στις αρχές της συντήρησης και του αρρωστημένου κρατισμού.
Ύστερα από όλα αυτά μπορεί να ισχύσει το «όλοι ίδιοι είμαστε;» Όχι!
Οι διαφορές που μας χωρίζουν είναι τεράστιες Χαώδεις. Αυτό ο κόσμος το αντιλαμβάνεται .Αφήσαμε όμως να του καλλιεργηθεί η αίσθηση ότι χάσαμε το κουράγιο να παλέψουμε όσα μας χωρίζουν, όσα μας διαφοροποιούν. Για εκείνα που μας διακρίνουν. Συμβιβασμένα και αδιαμαρτύρητα αποδεχόμαστε τις αυθαίρετες ταυτίσεις σε πεδία σύγκρισης ούτως η άλλως συντηρητικά.
Ισως γιατί η πρωτοβουλία διαμόρφωσης της κοινής γνώμης έχει περάσει εδώ και καιρό στην πλευρά της συντήρησης. Όχι κατ’αναγκη της κυβέρνησης. Ίσως και αυτή να μην μπορεί να απεμπλακεί ,ως φαίνεται, από τους ισχυρούς μηχανισμούς .
Μηχανισμοί συντηρητικοί και λαϊκίστικοι, όπως οι αστέρες των ΜΜΕ, οι προβεβλημένοι θεράποντες του lifestyle και εκείνο το είδος τέχνης, που απεκδύεται τον πρωταρχικό της ρόλο, εκείνον της αμφισβήτησης, για να παραδοθεί όλο και περισσότερο στην εμπορευματοποίηση, όλο αυτό το αχρουν άοσμο μόρφωμα
Έτσι την ώρα που διεκδικούμε να είμαστε κομμάτι του διεθνικού κινήματος κατά της οικονομικής «παγκοσμιοποίησης» του νεοφιλελευθέρου Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των πολυεθνικών, δεν έχουμε αντιληφθεί πως αυτή η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη εδώ, στην αυλή μας, περνάει φαινομενικά αδιόρατα μέσα από τις χαραμάδες που δημιουργούν ύπουλα αυτοί οι μηχανισμοί και τελικά καταφέρνει εγκαθίσταται διεισδυτικά από την καθημερινότητα σε όλο τον κοινωνικό ιστό.
Ο αποπροσανατολισμός είναι αβίαστα εμφανής. Δημοσιοποιούνται και συγκρίνονται πρακτικές ορισμένων προσώπων με σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά , για να αποσιωπηθεί η διαφορά μας στη πολιτική πρακτική διαχείρισης των κοινών
Είναι ουτοπικό να σκιαμαχούμε εκεί που φτιάχνονται οι σκιές και να νομίζουμε ότι είναι γνωστή στο κόσμο η χαώδης διαφορά που χωρίζει τις πολιτικές από της Δεξιά. Πρέπει να τολμήσουμε να συγκριθούμε στο φως. Εκεί η σύγκριση, συντριπτική πια θα διαλύσει το σκοτάδι Νισάφι πια

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε ,να σμίξουμε τον κόσμο
Γιάννης Ρίτσος

Το στοίχημα είναι η αγάπη

Εσείς την ερμηνεύετε αυτή την σχιζοφρένεια σε σχέση με το ιδιωτικό και το δημόσιο;
Ναι γιατί νιώθει ξένος ο κόσμος. Γιατί φταίμε εμείς που ασχολούμαστε με τα κοινά. Λέει είναι πρόβλημα του Γιαννόπουλου. Πρόβλημα του Γιαννόπουλου είναι οι κάδοι; Από την τσέπη τους τα έχουνε πληρώσει. Αυτή όμως την κουβέντα πρέπει να την κάνεις στο επίπεδο της συνοικίας. Πρέπει να την κάνεις στο ανοιχτό σχολείο. Το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό τα απογεύματα, να μετέχουν τα παιδιά, πρέπει να πηγαίνεις ν’ ακούς τους πιτσιρικάδες, πρέπει να γίνονται πράγματα, να γίνεται διάλογος, να υπάρχει η εκκλησία του Δήμου, πρέπει να υπάρχει αμεσότητα στην δημοκρατία. Αυτή βοηθάει, η συμμετοχική διαδικασία στο να βελτιώσουμε την καλλιέργεια. Χρειάζεται καλλιέργεια για να είμαστε καλύτεροι δημοκράτες. Χρειάζεται καλλιέργεια για να είμαστε καλύτεροι πολίτες. Το υπόβαθρο όλης αυτής της ιστορίας είναι αγάπη. Αγάπη στον εαυτό μας, αγάπη στον συνάνθρωπό μας, στο περιβάλλον. Στο Γιοχάνεσμπουργ αποφάσισαν οι μεγάλοι του κόσμου, ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο πλανήτης είναι να ενεργοποιηθούν οι πολίτες. Πώς; Πώς;
Είναι το μεγάλο στοίχημα και το μεγάλο ερώτημα.
Πώς; Αγαπώντας το περιβάλλον. Το στοίχημα είναι η αγάπη. Δεν είναι ρομαντική η προσέγγιση. Είναι βαθιά ιδεολογική και είναι σαφές το υπόβαθρο που πρέπει να υπάρχει. Παλιά ως φοιτητής, αισθάνθηκα άσχημα, όταν ένας συμφοιτητής μου, που τότε είχε μάθει περισσότερα από μένα στα θεωρητικά του μαρξισμού, είπε στον καθηγητή μας τον Λιάπη «αυτό που λέει ο Γιαννόπουλος είναι ουμανιστικό». και το είπε έτσι επιτιμητικά. Ναι όλα έχουν σχέση με τον ουμανισμό, όλα έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο.απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

να βελτιώσουμε τις εμπειρίες μας.

.. Εμείς λέμε για τους προγόνους μας για αυτά τα ωραία που έχουν αφήσει πίσω, που είναι μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς. Εμείς τι αφήνουμε πίσω; Αυτά μας πληγώνουν. Η σημερινή εποχή έχει μια διαλεκτική σχέση με το παρελθόν. Τώρα, αν ηγεμονικά υπερτερεί η παρελθούσα άποψη που έχει αποτυπωθεί, τι να κάνουμε; Πρέπει να βελτιωθούμε εμείς. Άρα το ζήτημα είναι πώς συμπεριφερόμαστε εμείς μεμονωμένα, ο καθένας απέναντι στους συνανθρώπους μας, απέναντι στην πόλη μας, απέναντι στο περιβάλλον, απέναντι στους εαυτούς μας. Δηλαδή ο ενεργός πολίτης που λέμε τι είναι; Ο ενεργός πολίτης είναι αυτός που έχει καταφέρει να συμπεριφέρεται διαφορετικά στον εαυτό του, διαφορετικά στον συνάνθρωπό του, διαφορετικά στο περιβάλλον, στο κοινό μας σπίτι, στην πόλη, στην κοινή μας πατρίδα, στην χώρα μας, στον πλανήτη αυτό. Επενδύοντας στους ανθρώπους, να τους καλλιεργήσουμε, να βελτιώσουμε τις δεξιότητες μας, να βελτιώσουμε τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας.
Αυτή που περιγράφετε είναι καλλιέργεια που δεν συνάδει αναγκαστικά με όλο αυτό το ηθικό πλέγμα που αναφέρατε.
Γιατί δεν συνάδει;
Δηλαδή ο άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται υπολογιστή, που ξέρει να οδηγεί αυτοκίνητο, απαραιτήτως είναι ευαίσθητος σε σχέση με τον συνάνθρωπό του και ανοιχτός;
Δεν είναι μονόδρομος. Άλλο είναι η δια βίου βελτίωση των δεξιοτήτων. Τι εννοείτε; Εννοώ ας πούμε το ECOFILMS. To ECOFILMS http://rodosecofilms.blogspot.com/ μαθαίνει στα παιδιά διαφορετικά πράγματα. Το γεγονός ότι περνάγανε 5.000 παιδάκια των σχολείων μέσα από τις αίθουσες του κινηματογράφου και βλέπανε τι γίνεται με τον πλανήτη, τι γίνεται με το περιβάλλον, τι γίνεται με παιδάκια που χάνουν γονιούς, που χάνουν πόδια και χέρια σ’ άλλη μήκη και πλάτη, βλέπουν τι θα πει φτώχεια και δυστυχία, αυτοί έχουν διαφορετικές αφετηρίες και πιθανότητες να καταλήξουν να είναι καλύτεροι πολίτες. Αυτού του είδους την καλλιέργεια εννοώ. Όταν λοιπόν μιλάμε γι’ αγάπη αυτό σημαίνει. Επενδύουμε και κάνουμε έναν ωραίο δρόμο. Ε και; Άμα παίρνουμε φόρα, έχουμε φτιάξει με πολύ μεράκι τις ράμπες για τις μανάδες με τα καροτσάκια, τους ανάπηρους κ.τ.λ. και πηγαίνει ο άλλος και παρκάρει την λιμουζίνα επάνω, για να την δείχνει καλύτερα, πηγαίνουμε και καίμε τους κάδους των σκουπιδιών, ή βάφουμε τους τοίχους, μπορούμε να απαξιώσουμε την όποια επένδυση κάνουμε, που είναι όλων μας λεφτά, αν δεν την διαχειριστούμε σωστά. Στο σπίτι μας έτσι κάνουμε; Δηλαδή ένα πράγμα που το αγοράζουμε, το πληρώνουμε, το κλωτσάμε κατευθείαν; απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

I am, O Anxious One. Don't you hear my voice
surging forth with all my earthly feelings?
They yearn so high, that they have sprouted wings
and whitely fly in circles round your face.
My soul, dressed in silence, rises up
and stands alone before you: can't you see?
don't you know that my prayer is growing ripe
upon your vision as upon a tree? If you are the dreamer, I am what you dream. But when you want to wake, I am your wish,
and I grow strong with all magnificence
and turn myself into a star's vast silence
above the strange and distant city, Time.

I am, O Anxious One poem by Rainer Maria Rilke

picture from Rodos sea the other day

κάποιος άνδρας μοναχός αναπολεί.. τους φίλους του που μακρύναν

Τριγύρω ησυχάζει η πολίχνη˙ γαληνεύει φωτισμένο το σοκάκι,
Και, πυρσοστόλιστα κατηφορίζουν και αχολογούν τ' αμάξια.
Χορτάτοι απ' της μέρας τη χαρά γυρίζουνε ν' αναπαυθούν οι ανθρώποι,
Και με ικανοποίηση πολλή στο σπίτι ζυγίζει κέρδη και ζημιές
Του νοικοκύρη το κεφάλι˙ από λουλούδια και σταφύλια αδειάζει,
Κι απ' των χεριών τα έργα ησυχάζει η πολύπραγη αγορά.
Μα από τους κήπους μακριά τραγούδι έγχορδου ηχεί ίσως εκεί.
Ερωτευμένο παίζει ή κάποιος άνδρας μοναχός αναπολεί
Τους φίλους του που μακρύναν και τον καιρό της νιότης και οι πηγές
Αστείρευτες και δροσερές, σ' ευωδιαστά παρτέρια κελαρύζουν.
Γαλήνια στο μουχρωμένο αγέρα καμπάνες ηχηρές σημαίνουν
Και των ωρών τον αριθμό φροντίζοντας νυχτοσκοπός αγγέλλει.
Τώρα κι η αύρα έρχεται, αναταράσσει τις κορφές στο άλσος,
Ιδού! Και το φεγγάρι, της γης μας το σκιαγράφημα
Ερχεται στα κρυφά κι ετούτο τώρα˙ η ενθουσιάστρια, η νύχτα έρχεται
Σπαρμένη με τα αστέρια και τόσο λίγο νοιάζεται για μας
Λάμπει η ξαφνιάστρα εκεί ψηλά, η ξενιτεμένη μέσα στους ανθρώπους.
Ισαμε πάνω στις βουνοκορφές, θλιμμένη, μεγαλοπρεπής συνάμα.
FRIEDRICH HOLDERLIN Από τη συλλογή «Αρτος και οίνος, μια ελεγεία, τρία σχεδιάσματα», εισ.: Bernhard Groethuysen,επ.: Michael Franz, μτφρ.: Αντώνης Κουτσουραδής, Εξάντας, 1999
εξαιρετικη φωτογραφια του Hari Sundaram

η πόλη είναι σχέσεις

Λέτε σ’ έναν λόγο σας λετε ότι δεν επιτρέπεται στη Ρόδο, δεν επιτρέπεται πουθενά να υπάρχουν φτωχοί. Τι θα μπορούσε να γίνει; σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας;
Νομίζω ότι είναι θέματα που σχετίζονται με τις προσπάθειες για να αντιμετωπισθεί η φτώχεια. Το μεγάλο στοίχημα της αυτοδιοίκησης ήταν να εμπλακεί στον τομέα της απασχόλησης, στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Εκεί πρέπει να αρχίσει να κινείται η αυτοδιοίκηση. Τώρα όλα τα άλλα, πως καθαρίζουμε τους δρόμους και πως φεύγουν τα νεκροταφεία, αυτά είναι της δεκαετίας του ’50. Σήμερα οι δήμοι πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί. Δεν ισχυρίζομαι ότι γίνεσαι ανταγωνιστικός επειδή το περιβάλλον είναι ανταγωνιστικό, με το να λειτουργήσεις μόνο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, εγώ ισχυρίζομαι ότι για να είμαστε ανταγωνιστικοί στο περιβάλλον το ανταγωνιστικό, διεθνές και εθνικό, πρέπει να συνεργαζόμαστε. Εκεί γινόμαστε ισχυροί. Άρα υπάρχει αριστερή προσέγγιση σ’ αυτά τα θέματα. Παράλληλα όμως μ’ όλα αυτά, εκείνο που μ’ απασχόλησε και είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου που το έκανα, είναι ότι μετά από 12 χρόνια έπρεπε να πω στους πολίτες αυτά που βαθιά πίστευα. Είχε έρθει η ώρα να πούμε την αλήθεια. Πρέπει να επενδύσουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Πού; Στον άνθρωπο. Γι’ αυτό, μόνο η αγάπη μπορεί; Η αγάπη δεν είναι σχήμα λόγου. Καταρχάς πρέπει να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας. Πρέπει να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε. Τελικά η πόλη εκτός από πεζοδρόμια, λουλούδια και σπίτια, η πόλη είναι σχέσεις. Αυτό που λέμε ο κοινωνικός ιστός, η κοινωνία που μένει μέσα στην πόλη αυτή και η οποία αφήνει το αποτύπωμά της πάνω στον χώρο. Όσο πιο καλλιεργημένη είναι η κοινωνία τόσο πιο ανταγωνιστικό στην ιστορική διαδρομή μας θα είναι το αποτύπωμα το δικό μας στο πέρασμά μας.απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

στωικότητα του πρόσφυγα

Τώρα όμως βρίσκεστε σ’ έναν κυκεώνα άδικων δημοσιευμάτων. Εσείς πως νιώθετε;
Το αντιμετωπίζω με την στωικότητα του πρόσφυγα.
Έχει στωικότητα ο πρόσφυγας;
Ο πρόσφυγας έχει στωικότητα. Αυτό το έχουμε συζητήσει με τις αδελφές μου πολλές φορές κι έχουμε ανακαλύψει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα στωικά. Να υπομένουμε στωικά. Αυτό μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Όπως με είχε βοηθήσει, ήταν μια δύσκολη στιγμή, όταν έχασα από τις εκλογές και κάτι ακόμα. Όταν ήμουν τετάρτη γυμνασίου, ήρθε ένας καθηγητής, ο Γεράσιμος Λ. ο οποίος σημάδεψε την ζωή όλης της τάξης. Τα βιβλία της λογοτεχνίας εκείνης της εποχής δεν είχανε τίποτα. Μας έβγαζε στον πολύγραφο και μας μοίραζε κόλλες, τις οποίες έχω ακόμα κιτρινισμένες, με τον Καβάφη, που τότε ανακαλύψαμε, τέλη δεκαετίας του ’60, και μας έμαθε τον Πορφύρα, μας έμαθε τον Σεφέρη, σε μια εποχή που όλα αυτά ήταν πολύ προωθημένα. Όμως εκείνες οι περικοπές του Καβάφη, με τον Αντώνιο που χάνει την Αλεξάνδρεια, με στήριξαν στην ήττα και το’ γραψα στον δάσκαλό μου. Του’ γραψα ότι του οφείλω την αξιοπρέπειά μου.
Σπουδαίο δώρο για έναν δάσκαλο.
Όπως νομίζω ότι και η «Σατραπεία» σημάδεψε την στάση της ζωής μου. Βοήθησε όλα αυτά τα θέλγητρα των αριστερών αναζητήσεων να μπούνε σε μια σειρά και ν’ αποκτήσουν πρόσωπο.
Προσφυγιά, στωικότητα και ο φωτισμένος δάσκαλος.
Ο φωτισμένος δάσκαλος που σου λέει, ναι έχουνε αξία το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι. απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

να ανοίξει μια ρωγμή,να περάσει λίγο φως

Η δράση πρέπει να είναι πολυεπίπεδη, πρέπει να είσαι ταυτόχρονα κι εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις, ή δημιουργούνται τα εναλλακτικά σενάρια για την λήψη των αποφάσεων ΚΕΔΚΕ ΜΕΔΚΕ, αλλά πρέπει να είσαι κοντά στον πολίτη για να έχεις κάτι να λες στα κέντρα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Πρέπει να δουλεύεις σε τοπικό επίπεδο για να μπορείς να μιλάς στο κεντρικό και να μπορείς να μιλάς και στο διεθνές. Στο διεθνές επίπεδο λοιπόν κάναμε το εξής απλό, που ήταν ελληνική εφεύρεση. Αντί να δημοποιούμε σαχλαμάρες την πόλη με την πόλη, τον δήμαρχο με τον δήμαρχο, είπαμε, να δημοποιήσουμε τάξεις σχολείων και με τρεις γλώσσες, ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά. Έτσι δημοποιήσαμε μια τάξη της Ρόδου, με μια τάξη στην Βαρσοβία, μια τάξη στο Βιετνάμ με μια τάξη στον Καναδά, και μια τάξη στο Μπέκεντ της Νορβηγίας με μια τάξη στην Ζανζιβάρη. Τα παιδάκια λοιπόν για να πούνε για την ιστορία της πόλης τους, έπρεπε να μάθουν. Έπρεπε να μάθουν τι είναι η Παλιά πόλη. Μπήκαν στην παλιά πόλη και γίνανε τα παιδάκια δάσκαλοι των γονιών. «Μπαμπά πρέπει να σεβόμαστε την Παλιά πόλη όταν μπαίνουμε μέσα, γι’ αυτόν κι αυτόν τον λόγο». Και μάθανε ταυτόχρονα και για την Βαρσοβία κι όλο έγινε ανέξοδα, παίζοντας με το Internet. Αυτό δεν θέλει πολύ να γίνει, θέλει μεράκι και θέλει να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την δυνατότητα και το μεράκι να ακολουθήσουν. Κι εγώ ευτύχησα να έχω δίπλα μου παιδιά των οποίων το μάτι γυάλισε.
Μου έλεγε ένας φίλος παιδικόςπου ζει εδώ και είναι καθηγητής φυσικής στην Μ.Ε., οότι τον Γιαννόπουλο δεν μπόρεσαν να τον παρακολουθήσουν κι ότι ο Γιαννόπουλος δύο φορές που χρειάστηκε να έρθουν εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων από τα Δωδεκάνησα, ενώ δεν είχε να πληρώσει τρέχουσες υποχρεώσεις, μας έδωσε χρήματα προκειμένου να στηρίξει την προσπάθεια. Δεν είπε ποτέ όχι, ούτε και μας έμπλεξε σε ιδιαίτερες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Θεώρησε δεδομένο ότι αφού οι εκπαιδευτικοί θέλουν να συναντηθούν, πρέπει να συναντηθούν. Ωστόσο αυτή η υπέρβαση της γραφειοκρατίας οδήγησε σε αποτελέσματα τα οποία έχουν την μορφή χιονοστιβάδας. Εσείς φανταστήκατε ποτέ, όταν ξεπερνούσατε τέτοια γραφειοκρατικά προβλήματα, προκειμένου να διευκολύνετε σημαντικές συναντήσεις, όπως αυτό το παράδειγμα, σκεφτήκατε ότι μπορεί να σας οδηγήσει σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, όπως αυτήν που είστε τώρα;Ναι και θα το ξανάκανα.Θα το ξανακάνατε; Αμετανόητα δηλαδή; Αρα είναι θέση καθαρή.Ναι δεν είμαι ο μόνος, όλοι οι αυτοδιοικητικοί στην Ελλάδα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάνω στην κόψη του ξυραφιού κινητοποιούνται, για να πουν ότι κάνουν κάτι. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Αν πας με βάση τον κανόνα δεν βγαίνει τίποτα. Τώρα δεν περίμενα για να είμαι ειλικρινής, ότι θα μπορούσε να φτάσει εκεί, απλά όταν έχεις την κεντρική ευθύνη, την αναλαμβάνεις, κι όταν θα πρέπει να προστατεύεις ανθρώπους, οι οποίοι κατ’ ανάγκην ακολούθησαν για να υλοποιήσουνε 5 πράγματα, πρέπει να έχεις το κουράγιο να το κάνεις. Αυτό είναι το ένα. Δεν το φαντάστηκα όμως ότι θα έφτανε εκεί, γιατί εμένα δεν πάει το μυαλό μου ότι θα έκανα τέτοια πράγματα για άλλον άνθρωπο, άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά, αλλά αυτά υπάρχουν. Τελικά γερνάς και μαθαίνεις. Αλλά πάλι τα ίδια θα έκανα.Πάλι τα ίδια και χειρότερα. Και καλά που έφυγα από κει πέρα, γιατί θα έκανα χειρότερα.Νιώθετε να έχετε κάποια ευθύνη; Αυτό που λέτε δείχνει μια θέση που την ενισχύετε βγαίνοντας απ’ αυτήν την διαδικασία της ευθύνης που είχατε στον δήμο.Ναι πολιτική ευθύνη έχω. Υπάρχει πολιτική ευθύνη, από την άλλη μεριά όμως, ή πρέπει να ξεκαθαρίσει το πλαίσιο, κι αυτό το ζητάει η αυτοδιοίκηση χρόνια τώρα, να βάλουν 800 ελέγχους, όσους θέλουν να βάλουν, αλλά να έχει μια αυτοδυναμία και μία αυτοτέλεια. Όταν οι έλεγχοι, που κατά το Σύνταγμα πρέπει να είναι έλεγχοι νομιμότητας, γίνονται έλεγχοι σκοπιμότητας και πρέπει να χτυπάς το κεφάλι σου κάθε μέρα πάνω στον τοίχο, για να ανοίξει μια ρωγμή για να περάσει λίγο φως, κι όταν όλα αυτά συμβαίνουνε, τότε μοιραία πηγαίνεις στο να προσπαθείς να βρεις τρόπο να παρακάμπτεις το τέρας της γραφειοκρατίας. απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

οταν σφιγγουν το χερι ο ήλιος έιναι βέβαιος για τον κόσμο

φορος τιμης στο Πολυτεχνειο που ειχα τυχη αγαθη να βρισκομαι πρωτοετης φοιτητης

Eνεργός πολίτης είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο κάνοντας την τρέλα του στα κοινά.

-Είστε ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, που πέρασε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, κανείς δεν αμφισβητεί αυτό που έχετε κάνει στην Ρόδο, που την έχετε κάνει μια άλλη πόλη, η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν άνθρωπο της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν είναι να κάνει τον πολίτη ενεργό; Πως μπορεί ένας δήμαρχος να βάλει τον πολίτη να νιώθει υπεύθυνος για την πόλη του; Αυτό είναι το πιο δύσκολο, το επιχειρήσατε, το καταφέρατε;-Ακριβώς γιατί υπάρχει μια ταμπέλα στην πολιτική, απαξιωτική, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ενεργός πολίτης, είναι αυτός που ασχολείται μέσα από τα Δημοτικά Συμβούλια, είτε είναι Δήμαρχος, είτε είναι Βουλευτής.-Καθόλου, αυτός έχει έναν πολιτικό τίτλο. Για τον τίτλο του πολίτη μιλάμε.-Ο ενεργός πολίτης λοιπόν για μένα ήταν και είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο κάνοντας την τρέλα του στα κοινά. Υπάρχει ένα τεράστιο συλλογικό κίνημα στην Ελλάδα. Χιλιάδες σύλλογοι, άνθρωποι που είναι στους συλλόγους, οι οποίοι αφήνουν την οικογένειά τους, αφήνουν τις δουλειές τους, τρέχουν, ο ένας να κάνει τα προγράμματα στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, ο άλλος να κάνει σύλλογο πολιτιστικό, όλο αυτό το συλλογικό κίνημα είναι ενεργοί πολίτες. Αυτό που χρειαζόταν να γίνει και χρειάζεται, είναι να μην θεωρεί ο καθένας που βρίσκεται σε μια θέση ευθύνης, στο δήμο ας πούμε, ότι όλα πρέπει να τα κάνει ο δήμος, η νομαρχία, η περιφέρεια.-Οι επίσημες δομές δηλαδή.Δεν χρειάζεται να τα κάνουν. -Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να βοηθάνε, να στηρίζουν προσπάθειες αυτόνομες και να έχουν μια διαλεκτική σχέση με τους ανθρώπους αυτούς. απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο στην φωτογραφια και το βιντεο μια πτηση πανω απο τα Δωδεκανησα

υπάρχουν κι άλλα ωραία πράγματα να κάνεις στην ζωή

- Ήρθατε λοιπόν από την Αιθιοπία, κάνατε όλες αυτές τις ανατροπές που βλέπουμε κι ακούμε, κι εγώ ακούω από άλλους, διαβάζω τους λόγους σας, γιατί δεν είχα την ευκαιρία να σας ακούσω ζωντανά, κι είναι αυτό το κλικ το διαφορετικό που έχετε. Δεν έχετε ξύλινο πολιτικό λόγο κι αυτό κάνει μια διαφορά με τους άλλους πολιτικούς, που εκφράζουν έναν πολιτικό λόγο, αλλά που είναι ξύλινος κι απεχθής, το ξέρετε, λέγεται απ’ όλους τους πολίτες. Συναισθάνεστε την διαφορά που έχετε κύριε Γιαννόπουλε και με το χέρι στην καρδιά πείτε μου νιώθετε διαφορετικός; Και αν ναι, πού νιώθετε διαφορετικός;- Όχι, στο μόνο που νιώθω ότι ίσως να μπορώ και θέλω να διαφοροποιηθώ από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν να ασχολούνται με τα κοινά και θέλει κουράγιο για να το κάνεις αυτό, όλοι έχουνε καλές προθέσεις, είναι η δυνατότητα να μην εξαρτηθώ από την εξουσία, και όλα αυτά που κουβαλάει αυτή. Δηλαδή νιώθω χαρούμενος που δεν μου ‘λειψε η λιμουζίνα του Δημάρχου, δεν μου’ λειψαν οι δεξιώσεις, τα πανηγύρια, είμαι χαρούμενος που μπόρεσα και μπήκα και βγήκα, χωρίς να πάθω τίποτα. Χωρίς να νιώθω κατεστραμμένος, χωρίς να νιώθω τίποτα, μια χαρά είμαι. Αυτό λέγεται συχνά πυκνά από πολλούς, ότι πρέπει να μπει όριο θητειών και το’ να και τ’ άλλο, αλλά αυτό να μην το λέμε έτσι για να το λέμε.- Εσείς λέτε ότι πρέπει να μπει όριο;- Όχι, πρέπει να υπάρχει η νοοτροπία μίας στάση ζωής που ξεκινάει από την ιδεολογία. Και αυτή η στάση ζωής να είναι συνεπής μ’ αυτά που πιστεύεις ιδεολογικά. Είναι βαθιά ιδεολογικό αυτό, ότι πρέπει να υπάρχει μια εναλλαγή στην διαχείριση των κοινών μας πραγμάτων. Να υπάρχουν άνθρωποι, να εναλλάσσεται το πολιτικό δυναμικό. Αυτή είναι μια θέση που την πιστεύω. Αυτό δεν αρκεί έτσι να το λέμε. - Και δεν φτάνει από μόνο του.- Δεν φτάνει από μόνο του. Αυτό που χρειάζεται είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να μπούνε, να τα δίνουν όλα και να φεύγουν. Γιατί υπάρχουν κι άλλα ωραία πράγματα να κάνεις στην ζωή. - Δεν είναι προϋπόθεση να είναι χορτάτοι αυτοί που μπαίνουν;- Τι χορτάτοι; - Θα σας εξηγήσω τι εννοώ, είναι αυτό που είπατε μόνος σας πριν από λίγο. Είπατε δεν είχα ανάγκη από πράγματα. Δεν είχατε ανάγκη από λιμουζίνα, από δεξιώσεις. Σήμερα βλέπουμε πολλούς πολιτικούς να κινητοποιούνται στον πολιτικό στίβο, θαρρείς μόνο και μόνο για να απολαύσουν αυτά. - Εγώ καμιά φορά τους βλέπω, τους θαυμάζω, δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου, επειδή ασχολούμαι με τα κοινά, να πρέπει να πηγαίνω σε γάμους, σε βαφτίσια, μνημόσυνα κ.λ.π., δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν το αντέχω να πάω να κλαίω σε ξένους ανθρώπους, τι είναι αυτό; (γέλιο). - Σας φαίνεται προφανώς απολίτιστο. - Τους θαυμάζω που μπορούν και το κάνουν, και τους αρέσει κιόλας, το θαυμάζω, σηκώνω τα χέρια, αυτό είναι. Μακάρι όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουν να δώσουν κι αλλού, να μην είναι μόνον αυτό. Και ένα μείζον θέμα είναι πως ο κόσμος μπορεί να φτάσει σ’ ένα επίπεδο τέτοιο, που να είναι τόσο καλά ενημερωμένος και να έχει τόσο καλή κρίση που να μπορεί να διακρίνει το σιτάρι απ’ τ’ άχυρα. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. - Συμφωνείτε μ’ αυτό που υποστηρίζουν πολλοί, ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν; Γιατί συμφωνείτε σαφώς μαζί μου, ότι ο κόσμος την απαξιώνει σήμερα την πολιτική, οι πολίτες την απαξιώνουν. Απαξιώνουν τους πολιτικούς για την ακρίβεια, όχι την πολιτική. - Ο πολίτης απαξιώνει αυτά που βλέπει. Όταν λοιπόν βλέπει ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί απαξιώνουν την πολιτική, οι ίδιοι οι πολιτικοί! - Μας αξίζουν όμως αυτοί οι πολιτικοί, συμφωνείτε μ’ αυτό; - Το επίπεδό μας, το επίπεδο της καλλιέργειας μας το αξίζει. Δηλαδή υπάρχει μεσοσταθμικό στην κοινωνία ένα επίπεδο καλλιέργειας, το οποίο αποτυπώνεται, τι να κάνουμε. - Και είναι αυτό. - Είναι αυτό, γιατί υπάρχουν και καλοί πολιτικοί, υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι, αξιολογότατοι. απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο Υ.Γ. Λαβωθηκες; ρωτησε μια φίλη.. Θα σε γιατρέψω ειπε.. Πως; ..Με αγαπη ..ειναι η μονη που μπορει να αγκαλιασει και να σταθει δικαια .Ως ποτε η αγαπη; ρωτησαν άλλοι ..Ως παντα ειπε. Να ναι τυχη αυτο ;ίσως Και η θαλασσα μαλλον συμφωνησε γιατι το κύμα να τωρα δα πιο εντονα εβαλε την υπογραφη του σε αυτα τα λεγομενα Υ.Γ 2....life will become a burden of existence unless you learn how to fail gracefully. There is an art in defeat which noble souls always acquire; you must know how to lose cheerfully; you must be fearless of disappointment. Never hesitate to admit failure. Make no attempt to hide failure under deceptive smiles and beaming optimism.Υγ.3 heaven knows no frontiers... and i have seen heaven in your eyes λέει το τραγούδι

Να τα ανατρέπεις όλα, να τα αμφισβητείς όλα, να ψάχνεις για τα πάντα.

-αν ένας άνθρωπος δεν έχει καταγράψει μέσα του την εμπειρία της απαξίωσης, του πόνου, της αδικίας, αν δεν έχει περάσει αυτό στο πετσί του, μπορεί να συμπεριφερθεί απάνθρωπα; -Μα όλους εμάς μας έπλασε. Δεν είναι μόνο η Αιθιοπία, είναι τα δυο χρόνια που πρόφτασα εγώ να ζήσω στο Πολυτεχνείο εκείνη την εποχή. 1972 – 1974 ήμουν στο Μετσόβιο, πρωτάκι, όταν έγινε η πρώτη αποχή από τις στημένες τους εκλογές της χούντας, ήμουνα στον περίβολο, είχαν κλείσει οι υπόλοιποι, μεγαλύτεροι τις πόρτες, την καγκελόπορτα την περίφημη του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή έγινε ένα ντου, εντάξει δεν μπαίναμε μέσα, εντάξει στο πρώτο έτος δεν ψηφίζεις συνήθως στις φοιτητικές, όταν άνοιξε η πόρτα και πήγανε μέσα οι αστυνόμοι κι άρχισαν να τρέχουν να κυνηγάνε τους φοιτητές, λέω εντάξει, πιτσιρικάς εγώ, είπα εντάξει είμαστε πρωτάκια. Εγώ το’ ξερα ότι είμαι πρωτάκι, οι μπάτσοι δεν το ήξεραν και με κάνανε τουλούμι, επειδή δεν πήγα να ψηφίσω. Αυτά τα ’χουν ζήσει κι άλλοι, αυτά μας έχουν σημαδέψει όλους. Αν και δεν θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, είναι ότι έζησα αυτή την ωραία περίοδο των ανατροπών και της αμφισβήτησης. Όπου όλα τα αμφισβητούσαμε. Όλα τα έχουμε αμφισβητήσει. Δηλαδή από την μια είχα την αγωνία του πατέρα, από την άλλη ήταν εκείνη η μοναδική εμπειρία του να ξεφεύγεις, να μην περιορίζεσαι μόνο στο γνωσιολογικό αντικείμενο όταν είσαι φοιτητής. Να τα ανατρέπεις όλα, να τα αμφισβητείς όλα, να ψάχνεις για τα πάντα. Αυτό σημαδεύει. Αυτό σημαδεύει. Και βέβαια ξεκινάν από το σπίτι όλα αυτά, σαφώς και ξεκινάνε. Από το σπίτι ξεκινάει το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου.- Ποιος σας το έδειξε αυτό; Και οι δύο γονείς;- Και οι δύο γονείς.-Ο πατέρας σας ήταν πρότυπο, ήταν άτομο που θαυμάζατε κι εκτιμούσατε;(Μου δείχνει την φωτογραφία στον τοίχο συγκινημένος). -Μάλιστα. Κάπως έτσι ήταν κι ο δικός μου, με φαλάκρα.-Δεν θα σας ρωτήσω αν είστε το ίδιο καλός μπαμπάς τώρα.-Χειρότερος, ποτέ δεν θα φτάσω. Ποτέ.απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

Η μυρωδιά των βιβλιων είναι … τα παιδικά μου χρόνια

- Τι δουλειά έκανε εκεί ο πατέρας σας; - Ο παππούς ξεκίνησε μοιράζοντας εφημερίδες στα καφενεία. Έβαλε λοιπόν ελληνικές εφημερίδες πάνω στα τραπέζια και τις διαβάζανε. Όταν άρχισαν να τσιμπάνε και να διαβάζουν τις εφημερίδες, έκανε πρακτορείο. Ξεκίνησε από τον ελληνικό τύπο κι επεκτάθηκε στον ευρωπαϊκό, στο τέλος είχε το Life, το Time, το Newsweek, όλα αυτά, είχαμε το πρακτορείο διεθνούς τύπου και βιβλιοπωλεία στην Αντίς Αμπέμπα. Εγώ μεγάλωσα μέσα στα βιβλία. - Σας αρέσει η μυρωδιά τους εκτός από το περιεχόμενό τους; - Η μυρωδιά των βιβλιων είναι … τα παιδικά μου χρόνια. - Μείνατε στην Αντίς Αμπέμπα μέχρι πόσων χρονών; - Τελείωσα το εξατάξιο γυμνάσιο. Είχε μια κοινότητα 5.000 Ελλήνων.- Κι αυτό το κομμάτι της Αιθιοπίας, που είναι τεράστιο, σας έχει καθορίσει. Εκεί μεγαλώσατε ουσιαστικά. Πόσο καθοριστική ήταν αυτή η εμπειρία και σε ποια επίπεδα; Σε τι σας κάνει να διαφέρετε; - Εμείς είμαστε οι πιο καθαροί της διασποράς. Με την έννοια της καταφρόνιας. Είμαστε πιο αθώοι. Είναι διαφορετικό, όταν ο συνδετικός κρίκος εκτός από την οικογένεια, είναι το ελληνικό σχολείο, ο Ελληνικός αθλητικός σύλλογος, η εκκλησία, όπου όλοι ήμασταν…- Είναι, έτσι είναι. Όπως μεγάλη εμπειρία είναι το γεγονός ότι, όταν η μάνα μου ήταν απελπισμένη, γιατί δεν άφηναν τον πατέρα μου να έρθει, παίρναμε και γράμματα, που της έλεγε «κοίταξε εσύ να φτιάξεις την ζωή σου». - Της έλεγε «φτιάξε την ζωή σου; Τόση βαθιά αγάπη είχαν ο ένας για τον άλλον»; - …. (Κλάμα) Κι όταν πήγαμε στον αρμόδιο Υπουργό Εξωτερικών για να δούμε τι θα γίνει με τους ανθρώπους, μας δέχθηκε όρθιος στην πόρτα του γραφείου του, μίλησε πολύ ψυχρά, ουρά ήταν ο κόσμος, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε δεν μπορούν να χαλάσουν οι σχέσεις οι διακρατικές για μια χούφτα Έλληνες εκεί. Όταν κράτησα την μάνα μου πίσω να μην λιποθυμήσει, ορκίστηκα να μην συμπεριφερθώ ποτέ έτσι απάνθρωπα και γαϊδουρινά σε άνθρωπο. - Την κρατήσατε την υπόσχεση; - Ελπίζω.
απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι μέσα στη διαφορετικότητά τους

Η κρατούσα αντίληψη για τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι ότι δίνουμε μάχες τις οποίες έτσι κι αλλιώς πρέπει να κερδίσουμε. Πιστεύω ότι είναι εξίσου σημαντικό με την επιδίωξη της νίκης να προσπαθεί κανείς να εκπέμπει και τα σωστά μηνύματα, σύμφωνα με αυτά που η συνείδησή μου και η πολιτική του συγκρότηση υπαγορεύουν. Και πιστεύω ότι αυτό έχει μεγαλύτερη αξία όταν γίνεται σε κρίσμες στιγμές, όπως αυτές των εκλογικών αναμετρήσεων. Είμαι ευχαριστημένος. Ευχαριστημένος γιατί έπραξα ακριβώς αυτό που μου επέβαλε η συνείδηση και η ιδεολογική μου συγκρότηση. Θεώρησα πως μετά από 12 συνεχή χρόνια στο τιμόνι τις πόλης μου, δεν θα είχε κανένα νόημα η μονόπλευρη επιδίωξη επανεκλογής για τη χειρίριση της εξουσίας. Θεώρησα ότι είχε έρθει πια ο χρόνος να πω στους συμπολίτες μου αυτά που βαθιά πιστεύω. Πρότεινα και κατάφερα να αποτελέσει θέμα του προεκλογικού διαλόγου ο πολιτισμός. Ο πολιτισμός που τόσο αδικείται σε αυτές τις περιπτώσεις. Ο πολιτισμός που συνδέεται με την ποιότητα των ανθρώπων και βέβαια και με την ποιότητα των κοινωνιών που αυτοί συγκροτούν. Συνειδητά είπα ότι δεν θα έπρεπε, στην περίπτωση της επανεκλογής μου, να αναμένουν οι συμπολίτες μου επενδύσεις σε υποδομές, κεφάλαια για οικοδομικά υλικά, νέους ωραίους δρόμους και πλατείες. Τα είπα αυτά στη λογική ότι όσα και να ξοδέψουμε στις υποδομές αν δε μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον μας, αν δεν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στο φυσικό ο ένας στον άλλον, τότε οι υλικές επενδύσεις μένουν χωρίς αντίκρισμα. Γι’ αυτό πρότεινα να συμφωνήσουμε να επενδύσουμε στους ανθρώπους. Για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Δηλαδή να επενδύσουμε στον πολιτισμό, στην παιδεία, στην κοινωνική φροντίδα. Το ενθαρρυντικό είναι πως σε μια εποχή όπου παρατηρείται έκπτωση αξιών, η πρόταση αυτή συγκέντρωσε ένα ανέλπιστα μεγάλο ποσοστό προτιμήσεων των πολιτών της Ρόδου, έστω και αν δεν πλειοψήφισε. Γι’ αυτό είμαι ευχαριστημένος. Γιατί απόλαυσα τον διάλογο, γιατί βρέθηκαν άνθρωποι να μοιραστούν με ενθουσιασμό την προσπάθεια. Γιατί υπήρχε συναίσθημα. Είμαι ακόμα ευτυχής για την διαδρομή. Για τα όσα όμορφα που πρόσφερε η πόλη μου. Για το γεγονός ότι μου έδωσε τη δυνατότητα πλουσιοπάροχα να κάνω καλούς φίλους σε κάθε γωνιά της γης, και να ανακαλύψω μαζί τους τη μοναδική δυναμική της αμεσότητας της δημοκρατίας που κρύβουν μέσα τους οι τοπικές αρχές.
...Νιώθω ακόμα τεράστιο χρέος προς τους συναδέλφους μου δημάρχους αυτών των μοναδικών πόλεων του κόσμου, που με εμπιστεύτηκαν δύο φορές αυτά τα χρόνια και σε παρακαλώ να τους διαβιβάσεις τις θερμές μου ευχαριστίες. Η εμπιστοσύνη τους μου επέτρεψε να αφοσιωθώ στο πολύτιμο πεδίο των δραστηριοτήτων του Οργανισμού μας. Και με την εμπλοκή μου αυτή μου επέτρεψε να ανακαλύψω την τεράστια σημασία της λειτουργίας του Οργανισμού, που δικαιολογεί και την θεαματική του ανάπτυξη τα λίγα χρόνια της ζωής του.
Η δουλειά του Οργανισμο μας, η δουλειά όλων μας, συνεισφέρει στο τέλος στην παραγωγή καλύτερων πολιτών του κόσμου. Με αυτογνωσία και με γνώση της αξίας που έχει η κληρονομιά του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν. Η διεθνοποίηση των κατ’ αρχήν τοπικού χαρακτήρα υποθέσεων, δίνει τη δυνατότητα ευχαιρέστερης κατανόησης των διαστάσεων των υποθέσεων αυτών, από τις τοπικές κοινωνίες. Σε ότι αφορά την κληρονομιά ενός τόπου, η μέθοδος αυτή αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη. Αυτός άλλωστε φαίνεται πως ήταν από μιας αρχής ο ρόλος των διεθνών θεσμών της ανθρωπότητας. Να αναγνωρίσουν την παγκοσμιότητα της πολιτισμικής αξίας που κρύβουν στην κληρονομιά τους διάφορες γωνιές της γης, να την αναδείξουν και να την διασώσουν. Σύμμαχό τους στην προσπάθεια υατή κατανόησαν, πως έπρεπε να έχουν τις κοινωνίες των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτές τις γωνιές. Σ’ αυτά τα μοναδικά περιβάλλοντα. Και ως προφανή μοχλό για την επίτευξη του στόχου, επέλεξαν τη γνώση. Την παιδεία. Τη διαπαιδαγώγηση. Ο Οργανισμός μας άλλη μια δομή στη διθενή σκηνή, συμπληρωματική στη λειτουργία της, των θεσμών που ήδη υπήρχαν, είχε ως στόχο κατά τη γένεσή του, σύμφωνα με τον οραματιστή δημιουργό του δήμαρχο του Quebec J.P. Lallier, την οργανική δικτύωση των προνομιούχων πόλεων του κόσμου που κοσμούν τον κατάλογο της UNESCO, ώστε να συνδράμουν και οι πόλεις οι ίδιες, συνεργαζόμενες στενά και σε συγκεκριμενοποιημένα πεδία δράσης, στην πανανθρώπινη προσπάθεια για την διάσωση και ανάδειξη της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Από τη σύλληψή του το όραμα αυτό είχε μια ανεπανάληπτη γοητεία. Αποπειράθηκε να φέρει στο προσκήνιο της μάχης για τον πολιτισμό, τους επιγόνους εκείνων που τον παρήξαν. Και με τον τρόπο αυτό πυροδότησε μιαν αέναη παραγωγική διαδικασία πολιτισμού. Η κατ’ αρχήν παροχή δυνατότητας στους ειδικούς για την προστασία και την ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς από κάθε πόλη να βρίσκονται μεταξύ τους σε τακτά διαστήματα και να ανταλλάσσουν από κοντά εμπειρίες και γνώσεις, αποδοτικές, και γι’ αυτό σημαντικές των αιρετών, στο πλαίσιο των συμποσίων των περιφερειακών διασκέψεων και των συνελεύσεων του οργανισμού. Και όλα αυτά με τον συμβολισμό που κουβαλούν για την κάθε φιλοξενούσα πόλη εκδηλώσεις, οι οποίες καταλήγουν να παίρνουν, συχνά πυκνά, μορφή γιορταστικής παλλαϊκής συμμετοχής. Σηματοδοτείται έτσι αυτό που προανέφερα: οι πολίτες στο προσκήνιο. Συμμετοχή που υπογραμμίζεται ακόμη πιο απόλυτα με την παρουσία της νέας γενιάς στα δρώμενα του Οργανισμού μας.
Η κατανόηση οδηγεί στην αναγνώριση της αξίας του διαφορετικού από τον δικό μας πολιτισμό. Οδηγεί στη διαπίστωση του πόσο ίδιοι είναι οι άνθρωποι μέσα στη διαφορετικότητά τους. Οδηγεί στο τέλος στην αναγνώριση της αξίας της διαφορετικότητας. Ο Οργανισμός μας είναι αλήθεια παράγει πολίτες έτοιμους να ζήσουν ειρηνικά σε έναν κόσμο όμορφο, πολίτες που μπορούν να εκτιμήσουν την αξία της ομορφιάς που παρήγαγαν αιώνες εξέλιξης διαφορετικών πολιτισμών. Διαμορφώνει σωστούς πολίτες της υδρογείου.
Δέξου και μετέφερε σε παρακαλώ σε όλους, τώρα που εγκαταλείπω την προεδρία, τις ευχαριστίες μου για το όμορφο ταξίδι.Τις ευχές μου για συνεχή ανάπτυξη με τους ίδιους εκρηκτικούς ρυθμούς του οργανισμού μας. Δύναμη και κουράγιο να συνεχίσετε την ευγενή προσπάθεια.Για να γίνει ο οργανισμός μας αυτό που του αξίζει.Ο καταλύτης των πολιτικών για τον πολιτισμό.

αποσπασμα απο την επιστολη προς τον Οργανισμο της Ουνεσκο http://www.ovpm.org/index.php?module=Ovpm&func=news&pid=33

μονο η αγάπη μπορεί να αγκαλιάσει και να σταθεί δίκαια απέναντι στον άνθρωπο

Πίσω από πολλά πολιτικά κινήματα βρέθηκαν ευαίσθητοι πολιτικοποιημένοι καλλιτέχνες που τους έδωσαν εκείνη την επαναστατική πνοή, την ευαισθησία αλλά και την αισθητική που κάνει το σύνθημα να ξεφεύγει από τη «ξύλινη» γλώσσα, να απευθύνεται άμεσα και να κινητοποιεί όλες τις αισθήσεις του αποδέκτη.Το μεγάλο αίτημα -σε μια εποχή όπως η σημερινή επαναπροσδιορισμού του προσανατολισμού της ιδεολογικής βάσης της πολιτικής, ώστε να ξαναβρεί τη λειτουργική σχέση της με την κοινωνία, είναι κατά κύριο λόγο η αλλαγή αισθητικής, η αλλαγή της γλώσσας επικοινωνίας με τον πολίτη. Το αίτημα για την αμφίδρομη σχέση της τέχνης και της πολιτικής, ως μια σχέση άμεσα συμπληρωματική και αναγκαία.Η σχέση μας με την τέχνη και τους παραγωγούς της τέχνης εμάς των απλών πολιτών, αφορά άμεσα τον προβληματισμό για τον πολιτισμό. Μας αφορά και μας ενώνει μαζί τους η θέληση να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.Ο καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να υπηρετεί την τέχνη του με αυταπάρνηση, παίρνει σαφή πολιτική θέση απέναντι στα πράγματα και στρέφεται με φροντίδα και αφοσίωση στην κοινωνία, έτσι ώστε να της επιστρέφει μέσα από την τέχνη του, την ευγνωμοσύνη που της οφείλει.Έτσι και ο πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, αφουγκράζεται τα στοιχεία εκείνα στην τέχνη που μπορεί να τον εμπνέουν και να διευρύνουν τον ορίζοντα της σκέψης του, για να είναι δυνατόν η πολιτική του να απευθύνεται με μεγαλύτερη φροντίδα και αφοσίωση στην κοινωνία, οπότε να της επιστρέφει μέσα από την πολιτική του την ευγνωμοσύνη που της οφείλει.Ένα τραγούδι γεννιέται..Για να αρχίσουμε να διερευνούμε άξονες αυτής της αμφίδρομης σχέσης τέχνης και πολιτικής τολμήσαμε ένα πείραμα.Δημιουργήσαμε ένα τραγούδι μέσα από λόγια παρμένα από ομιλίες του Γιώργου Γιαννόπουλου, τα οποία μεταγράψαμε σε στίχο. Και οι στίχοι έγιναν τραγούδι.Μια ρομαντική μπαλάντα με ανήσυχη ψυχή. Στο πρώτο άκουσμα μπορεί κάποιος να πει, ότι δεν είναι το τραγούδι που ξεσηκώνει τα πλήθη στις πλατείες. Δεν είναι και δεν ήταν αυτός ο στόχος, μιας και ο στίχος έδωσε άλλο προσανατολισμό εκείνον που απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις και αφήνει ίχνος ανεξίτηλο εκείνον που αποκτά διάρκεια, όπως πολλά από τα όμορφα πράγματα που συναντούμε στην τέχνη. Σε αυτό το εγχείρημα, βρήκαμε συγκινητικούς συμμάχους τη νέα συνθέτρια Μαριέττα Φαφούτη που έγραψε τη μουσική και έκανε το στίχο να ταξιδέψει και τον αγαπημένο Ροδίτη τραγουδιστή Αγαπητό Πάχο, που δάνεισε την όμορφη φωνή του σε αυτό το ταξίδι. «Είναι ένα ωραίο ταξίδι αυτό που κάνουμε μαζί, τον ενθουσιασμό μας προσπαθούμε να μοιραστούμε μαζί σας, την ενθάρρυνση στα μάτια σας αναζητούμε και το χαμόγελο σας».Το τραγούδι.. ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ..Σε μια πόλη ανθρώπινη,Απόψε, ήρθα να σε βρω,Με μια λαχτάρα, ώριμη,Το ταξίδι μας, να μοιραστώ Γύρνα να δεις τον ουρανό ,τώρα τον βλέπω κι’εγω,Πάνω απ την πόλη, τα άστρα δες, για σένα παρακάλεσα ,να ταξιδέψουν όλες τις ευχές Μονο η αγάπη μπορεί,Ν’αγκαλιασει,Μονο η αγάπη μπορεί,δίκαια στον άνθρωπο να σταθει Μονο η αγάπη Δες τα χέρια μας,στο άγγιγμα τους, η ελπίδα,Δες τα βήματα μας,στα χνάρια τους, ο ορίζοντας, απέραντη πυξίδα,Σε μια πόλη ανθρώπινη,είμαι εδώ,με εκείνους που αγάπησα και θαγαπώ,Στο βλέμμα μας χωράει όλη η θάλασσα Μονο η αγάπη μπορεί, Ν’αγκαλιασει,Μονο η αγάπη μπορεί,δίκαια στον άνθρωπο να σταθει Μονο η αγάπη στίχοι Λουκία Ρικάκη Γιωργος Γιαννόπουλος Μουσική Μαριέτα Φαφούτη

η καθαρότητα είναι ωραιότητα,αναμέτρηση με τον απέραντο ορίζοντα

η καθαρότητα είναι ωραιότητα,όταν ο άνθρωπος σηκώσει ψηλά τα ματιά στον ουρανό και πει 'Θέλω και εγώ να είμαι έτσι' τότε μόνο με τον απέραντο ορίζοντα μπορεί δικαία να αναμετρηθεί και μες τη καρδιά του κρατάει μια χάρη πάναγνη και έχει χαρά και αρετή Εράσμιο Γαλάζιο, Hoederling.
Ενα σούρουπο του Οκτωβρη 2006 πριν ακριβως ενα χρονο σε μια πλατεία με κόσμο στη Ρόδο 'Πριν από μερικά χρόνια και εγώ πιτσιρικάς ήμουν πολύ πριν πω να μπω στον δήμ , κάποιοι άλλοι άνθρωποι που είναι εδώ κοντά μας σήμερα και άλλοι που μας κοιτούν από ψηλά, μου διδάξαν ότι δεν είναι μόνο να ασχολεισαι για να κάνεις κατάσταση, να αποκτήσεις λεφτά. Μου διδάξαν ότι έχει αξία να κανείς τα όνειρα σου πραγματικότητα, για να κάνεις τη κοινωνία πιο δίκαια, για να μην υπάρχουν αυτά τα άθλια πράγματα της φτώχειας, της μιζέριας της εκμετάλλευσης των ανθρώπων. Τότε αυτό με είχε συνεπάρει και ήθελα να χτυπήσω και να ανατρέψω όλα αυτά που συνιστούσαν την καταπίεση που συνέβαλαν στο να υπάρχει φτώχεια και εξαθλίωση. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό το ταξίδι είναι ένα απίστευτα ωραίο ταξίδι σου γεμίζει το στόμα με μια γλύκα το κάθε βήμα που κανείς, το κάθε βλέμμα που βλέπεις απέναντι σου από τον άνθρωπο που αναγνωρίζει ότι προσπάθησες γεμίζει το στήθος σου με μια χαρά που δεν τη γεμίζουν τα εκατομμύρια του κόσμου όλου και πρέπει να μου επιτρέψετε να πω ότι αυτό το χάλι να απαξιώνεται και η πολιτικοί και οι πολιτικοί με όλα αυτά τα βρώμικα και τα κίτρινα και τις λάσπες και να είναι όλοι κλέφτες και να θεωρούνται όλοι λαμογια δεν είναι σωστό. Θυμηθείτε ανθρώπους που ξεκίνησαν έκαναν μια διαδρομή στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στο τέλος πέθαναν Στη ψάθα μεν γιατί δεν είχαν λεφτά, πέθαναν όμως πλούσιοι, γιατί είχαν προσφέρει τις ιδέες τους στους συνανθρώπους τους στο λαό αυτής της χώρας. Η χαρά του να προσφέρεις στον συνάνθρωπο σου η χαρά του να παλεύεις για τον τόπο σου αυτό δεν ανταμείβεται αλλά και δεν μπορεί να στην πάρει κανείς πίσω με τίποτα. Σου προσφέρει μια ζεστασιά ένα πλούτο που όμοιος τους δεν υπάρχει Για αυτό τα όνειρα που μαζί κάνουμε δεν μπορούν να είναι στατικά

Το φως σπάει τα χρώματα

Ένα απόγευμα του Ιουνίου μια κουβέντα με μια γυναίκα σκηνοθέτη από τη Συρία Ποια είναι τα δομικά σου υλικά Nομίζω ότι όλοι όσοι κουβαλάμε πράγματα από τους γονείς μας από το σπίτι μας καταλαβαινόμαστε. Η αξία του ανθρώπου γενικά H αγάπη σαν δεσπόζουσα έννοια στις σχέσεις του ανθρώπου με τον εαυτό του,με τους άλλους ανθρώπους και με το περιβάλλον.Η ελευθερία η δικαιοσύνη. Αισθάνεσαι ανατολίτης η δυτικός Είμαι Μεσόγειος. Τελικά οι Μεσόγειοι για αυτό δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε που βρισκόμαστε, γιατί είμαστε στη μέση της Γης
Το φως τι σημαίνει για σένα; Το φως έχει τη δυνατότητα να διαθλά τα χρώματα. Να τα σπάει Ο έρωτας; Ποιον άνθρωπο δεν δυναμώνει ο έρωτας; Μα ουτως η αλλως είναι μια διαδικασία ένταξης σου σε ένα συνολο Η καρδια στην ερωτικη διαδικασια είναι ότι εισαι ένα κομματι μιας αρμονίας.Δεν χρειάζεται να δινεις για να παρεις, δεν χρειαζεται να πηγαίνεις με την πεποίθηση ότι θα πάρεις. Οσοι δίνουν ξερουν τι σημαίνει αυτό Ποιο χρωμα αγαπας ; Το λευκό Και το μπλε Το μπλέ ειναι η θαλασσα είναι το φόντο Μα το λευκο είναι ουδετερο.. Όχι το ασπρο δεν είναι ουδετερο είναι εξαγνιστικό νομίζω Βλεπεις κατι στο εσωτερικο της θάλασσας; Όχι μόνο την επιφάνεια .Ποιος θελει να μπει στη θάλασσα να δει τους νεκρούς που κρύβει μέσα της.. Γιατί είναι κλεφτές οι ματιές στο γαλάζιο; Γιατί είναι εξαντλητικοί οι ρυθμοί της ζωης.Ναι είναι κλεφτές αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα Οι στιγμές έχουν τη δύναμη τους.Υπάρχουν λοιπόν ματιές που καταστρέφουν, αναστατώνουν την ισορροπία της δεδομένης στιγμής δεν είναι κακό αυτό
Εχεις μια περίεργη έκφραση που παντρεύει το γέλιο με το κλάμα Για αυτό δεν πρέπει να εκτίθεσαι σε ανθρώπους που ξερόυν που μπορεί να καταλάβουν τι κρύβεις μέσα σου Πιστεύεις ότι έχει μεγάλο μήκος η ζωή; Δεν ξέρω τι μήκος έχει αλλά θα θελα να ναι ενδιαφέρον Για να δημιουργήσεις δεν έχει σημασία ο χρόνος ο διαθέσιμος; Με την έννοια αν εχω ακόμα πραγματα που θελω να κανω Ναι Υπαρχουν ακομα πραγματα. Υπαρχουν ακομα πραγματα, αλλα μεχρι εκει η εικόνα της θάλασσας είναι για την νοσταλγία της απόλαυσης να είσαι εκει στη μεση του πουθενά και να ψαρευεις.Η αλλη ειναι απο το πλανο που έκανε η Χάλα εκείνο το απόγευμα