Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μεράκι.

Μιλάμε για επένδυση στον άνθρωπο.Την επένδυση πρέπει να την κάνεις έτσι, που όντως να παράγεις πολίτες ενημερωμένους, συμμέτοχους, οι οποίοι να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό αύριο. Να πάμε στην Ευρώπη των πολιτών και να το πετύχουμε. Όλο αυτό το πράγμα για να φτάσουμε στην Ευρώπη των πολιτών, που περνάει μέσα από επιδοματικές πολιτικές και από προγράμματα στήριξης, δεν αναχαιτίζει τον πολίτη στην δραστηριότητά του να ενεργοποιηθεί για να καταφέρει πράγματα μόνος του; Για παράδειγμα οι αγρότες έχουν χάσει, κατά την ταπεινή μου άποψη, την αξιοπρέπειά τους και αυτό συναρτάται με την επιδοματική πολιτική. Τι θα πει καταστρέφω την παραγωγή μου και με χρηματοδοτεί η Ευρώπη; Τι είναι αυτό το πράγμα; Έχουμε έναν περήφανο αγρότη σήμερα στην Ελλάδα; Ανεξάρτητο κι αξιοπρεπή;
Όχι δεν είναι περήφανος ο αγρότης. Αλλά όταν χρειάζεται ν’ αλλάξεις, κι εκεί δεν έχει γίνει αρκούντως η ζύμωση, την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στους διαφορετικούς τομείς παραγωγής, δηλαδή να φύγεις απ’ τον πρωτογενή τομέα, να περάσεις στον δευτερογενή, τώρα πάμε στον τριτογενή τομέα, για να περάσεις απ’ το ένα στάδιο στο άλλο, χρειάζεται να υπάρχουν μεταβατικές περίοδοι. Βεβαίως το δυστύχημα είναι ότι δεν μπαίνουν συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.
Ναι, αλλά διαμορφώνονται εν τω μεταξύ συνειδήσεις, που είναι οκνηρές συνειδήσεις. Κι εγώ διαπιστώνω και μια χειραγώγηση αυτής της τάξης των επαγγελματιών (αγροτών), η οποία καθόλου δεν βλέπω να συντάσσεται με την προοπτική της Ευρώπης των πολιτών.

Μπορεί όμως να πάει κανείς διαφορετικά. Δηλαδή πώς. Ξεκινώντας από άλλη μικροκλίμακα. Ξέρω ότι μπορούμε τώρα που υπάρχει αυτή η καχυποψία του μέσου Ευρωπαίου καταναλωτή για τα προϊόντα που τρώει, να επενδύσουμε στις βιολογικές καλλιέργειες και να βγάλουμε προϊόντα ονομασίας προέλευσης, τα οποία μπορούμε να εξάγουμε. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, που ήταν δήμαρχος στην Κάσο, από το εβδομήντα μέχρι το ογδόντα τόσο, ο άνθρωπος από τα καράβια βγήκε κι έγινε δήμαρχος, άρχισε να κάνει μια ολοκληρωμένη ανάπτυξη στην Κάσο. Έκανε και σύστημα προστασίας των πλουτοπαραγωγικών πόρων, βρήκε και μια ισορροπία στο νερό. Ήταν άνυνδρο νησί η Κάσος, τώρα έχει νερό, όχι με φράγματα, έκανε μικρούς ανασχετικούς τοίχους μέσα στις κοίτες των χειμάρρων κι αυτό βοήθησε να εμπλουτιστεί ο υδροφόρος ορίζοντας και να κάνει οικονομία νερού. Με τις παρεμβάσεις αυτές κι επειδή υπήρχε μεγάλο κόστος στα αδρανή υλικά, αναγκάστηκε να χτίσει μια μονάδα παραγωγής αδρανών, δημοτική. Η μονάδα αυτή έβγαζε τις πέτρες για να κάνει τους ανασχετικούς τοίχους. Του έμενε χαλίκι, του έμενε και χώμα, που χρησιμοποίησε για να φτιάξει παρτέρια στα έξι χωριά που έχει η Κάσος, κι αποφασίσανε πώς θα διαχειρίζονται το νερό, για να μην υφαλμυρώνεται. Συνεργάστηκε με τον καθηγητή Μουτέν, που ήταν σύμβουλος του Μιτεράν εκείνη την εποχή, τον οποίο φιλοξενήσανε στην Κάσο, έφτιαξε κι ένα δημοτικό θερμοκήπιο για να παρέχει πρώιμα. Έβαλε δυο παιδιά, Κασιώτες από τα καράβια, τους έστειλε στο κέντρο ΚΕΓΕ, που εκπαιδεύονται για γεωργικές εκμεταλλεύσεις, εδώ στην Ρόδο, εκπαιδευτήκανε και πήγαν κάτω κι αρχίσανε να παράγουνε ντομάτα κι από κει που δεν είχε πρώιμα η Κάσος, άρχισε εκείνη την εποχή να εξάγει ντομάτα.
Όχι μόνο αυτάρκεια … Όχι μόνο αυτάρκεια, έκανε κι εξαγωγή.Ο Τάσος ο Αλιφέρης έκανε ανθοκομείο στην Τήλο και στέλνει γαρύφαλλα στην Ρόδο. Οι Κρητικοί απ’ ότι ξέρω, στα τσάρτερ τα πρώτα που έρχονται από την Ευρώπη κι επιστρέφουν, φορτώνουν πρώιμα και εσπεριδοειδή και τα στέλνουν έξω. Είναι έξυπνες λύσεις. Που σημαίνει ότι μπορούμε εδώ να εξειδικεύουμε νέα πεδία σ’ αυτού του είδους την απασχόληση, η οποία και χρήματα να τους αποφέρει και κοντά στην φύση να είναι. Υπάρχουν και παιδιά που τους αρέσει αυτό. Μπορούμε δηλαδή να αναβιώσουμε ένα κομμάτι της πρωτογενούς παραγωγής, που είχε αρχίσει να χάνεται. Εντάξει κάποια στιγμή τα καπνά, τα βαμβάκια θα σταματήσουν να παράγονται. Εδώ περάσαμε το μεγάλο πρόβλημα με τα αμπέλια που ήταν παντού. Τα καμπίσια τα αμπέλια δεν έβγαζαν σταφύλι, που είναι καλό για κρασί, κι είχανε προβλήματα, κόντεψε να πτωχεύσει μια βιομηχανία παραγωγής κρασιού συνεταιριστική, επειδή κατ’ ανάγκη έπαιρνε όλη την παραγωγή των παραγωγών μέχρι να προσαρμόσουν τις καλλιέργειες. Όμως έγιναν προγράμματα για να βγάλουν τα αμπέλια, μείνανε τα αμπέλια πάνω στα βουνά, άρχισε να στέκεται στα πόδια της η Καίρ. Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μεράκι.

απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

φωτο απο την ταινια ο Αλλος

water curtains at the digital water pavillion

http://www.digitalwaterpavilion.com/
Zaragoza Expo 2008 MIT architects design building with 'digital water' walls
Imagine a building made of water. It features liquid curtains for walls - curtains that not only can be programmed to display images or messages but can also sense an approaching object and automatically part to let it through.
MIT architects and engineers have designed such a building, and it will be unveiled at next year's international exhibition in Spain. The "digital water pavilion" - an interactive structure made of digitally controlled water curtains - will be located at the entrance to Expo Zaragoza 2008, in front of a new bridge designed by Zaha Hadid. The structure will contain an exhibition area, a cafe and various public spaces.

"To understand the concept of digital water, imagine something like an inkjet printer on a large scale, which controls droplets of falling water," explains Carlo Ratti, head of MIT's SENSEable City Laboratory. The "water walls" that make up the structure consist of a row of closely spaced solenoid valves along a pipe suspended in the air. The valves can be opened and closed, at high frequency, via computer control. This produces a curtain of falling water with gaps at specified locations - a pattern of pixels created from air and water instead of illuminated points on a screen. The entire surface becomes a one-bit-deep digital display that continu
ously scrolls downward.
All of the walls of the pavilion will be made of digital water, as will vertical partitions, both on the edge of the roof and inside it. The pavilion roof, covered by a thin layer of water, will be supported by large pistons and can move up and down. When there is too much wind, the roof will lower. Similarly, when the pavilion is closed, the whole roof will collapse to the ground and the whole structure will disappear.

"Water, actuated by gravity, has traditionally been the most dynamic element in architectural and urban space," said William J. Mitchell, head of MIT's Design Laboratory and former Dean of Architecture at MIT. "For centuries, architects have shaped and directed it by means of channels and pipes, nozzles, and valves. The industrial era brought powerful pumps, which enabled larger-scale water elements, such as jets that spurted high into the air.
"Now, in the digital electronic era, new combinations of sensor technology, embedded intelligence, networking, computer-controlled pumps and valves, and control software open up the exciting possibility of urban-scale, precisely controlled, highly interactive water."
The facade of the water pavilion will be like a very large display, with text, letters, and interactive patterns. "You could throw a ball at the wall, and then see an open circle drop down to meet it precisely where and when its trajectory intersected the water surface. And, with suitable programming, touching the water surface at any point can propagate patterns horizontally, along the wall, to other locations," Mitchell explains.
Equipped with suitable sensors, Water Walls can detect the approach of people and, "like the Red Sea for Moses, open up to allow passage through at any point," said Mitchell. "This provocatively subverts the fundamental architectural conception of an opening as something, like a door, found at a fixed location."
The Pavilion illustrates the potential of "digital water" as an emerging medium. While there have been prior attempts to digitally control water droplets, this is the first time that the idea was used to create an architectural space. Since plumbing and electronics are not inherently expensive and recycled water is plentiful and cheap, water walls could conceivably be created on a large scale.
"The dream of digital architecture has always been to create buildings that are responsive and reconfigurable," said Ratti. "Think about spaces that can expand or shrink based on necessity and use. It is not easy to achieve such effects when dealing with concrete, bricks and mortar. But this becomes possible with digital water, which can appear and disappear."
Ratti added: "In the Nineties, digital technology led us to fantasize about distant virtual worlds. Today we have moved on: the future of architecture might deal with digitally augmented environments, where bits and atoms seamlessly merge."
The digital water wall concept was initially developed in the Zaragoza Digital Mile class at MIT, led by William Mitchell and Dennis Frenchman, with Michael Joroff and Carlo Ratti. The design of the Digital Water Pavilion was carried out by Walter Nicolino, Carlo Ratti, Claudio Bonicco and Matteo Lai at the architecture office carlorattiassociati (Turin, Italy); the engineering company Arup (London, UK and Madrid, Spain); and landscape architects Agence Ter (Paris, France).