στωικότητα του πρόσφυγα

Τώρα όμως βρίσκεστε σ’ έναν κυκεώνα άδικων δημοσιευμάτων. Εσείς πως νιώθετε;
Το αντιμετωπίζω με την στωικότητα του πρόσφυγα.
Έχει στωικότητα ο πρόσφυγας;
Ο πρόσφυγας έχει στωικότητα. Αυτό το έχουμε συζητήσει με τις αδελφές μου πολλές φορές κι έχουμε ανακαλύψει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα στωικά. Να υπομένουμε στωικά. Αυτό μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Όπως με είχε βοηθήσει, ήταν μια δύσκολη στιγμή, όταν έχασα από τις εκλογές και κάτι ακόμα. Όταν ήμουν τετάρτη γυμνασίου, ήρθε ένας καθηγητής, ο Γεράσιμος Λ. ο οποίος σημάδεψε την ζωή όλης της τάξης. Τα βιβλία της λογοτεχνίας εκείνης της εποχής δεν είχανε τίποτα. Μας έβγαζε στον πολύγραφο και μας μοίραζε κόλλες, τις οποίες έχω ακόμα κιτρινισμένες, με τον Καβάφη, που τότε ανακαλύψαμε, τέλη δεκαετίας του ’60, και μας έμαθε τον Πορφύρα, μας έμαθε τον Σεφέρη, σε μια εποχή που όλα αυτά ήταν πολύ προωθημένα. Όμως εκείνες οι περικοπές του Καβάφη, με τον Αντώνιο που χάνει την Αλεξάνδρεια, με στήριξαν στην ήττα και το’ γραψα στον δάσκαλό μου. Του’ γραψα ότι του οφείλω την αξιοπρέπειά μου.
Σπουδαίο δώρο για έναν δάσκαλο.
Όπως νομίζω ότι και η «Σατραπεία» σημάδεψε την στάση της ζωής μου. Βοήθησε όλα αυτά τα θέλγητρα των αριστερών αναζητήσεων να μπούνε σε μια σειρά και ν’ αποκτήσουν πρόσωπο.
Προσφυγιά, στωικότητα και ο φωτισμένος δάσκαλος.
Ο φωτισμένος δάσκαλος που σου λέει, ναι έχουνε αξία το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι. απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

να ανοίξει μια ρωγμή,να περάσει λίγο φως

Η δράση πρέπει να είναι πολυεπίπεδη, πρέπει να είσαι ταυτόχρονα κι εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις, ή δημιουργούνται τα εναλλακτικά σενάρια για την λήψη των αποφάσεων ΚΕΔΚΕ ΜΕΔΚΕ, αλλά πρέπει να είσαι κοντά στον πολίτη για να έχεις κάτι να λες στα κέντρα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Πρέπει να δουλεύεις σε τοπικό επίπεδο για να μπορείς να μιλάς στο κεντρικό και να μπορείς να μιλάς και στο διεθνές. Στο διεθνές επίπεδο λοιπόν κάναμε το εξής απλό, που ήταν ελληνική εφεύρεση. Αντί να δημοποιούμε σαχλαμάρες την πόλη με την πόλη, τον δήμαρχο με τον δήμαρχο, είπαμε, να δημοποιήσουμε τάξεις σχολείων και με τρεις γλώσσες, ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά. Έτσι δημοποιήσαμε μια τάξη της Ρόδου, με μια τάξη στην Βαρσοβία, μια τάξη στο Βιετνάμ με μια τάξη στον Καναδά, και μια τάξη στο Μπέκεντ της Νορβηγίας με μια τάξη στην Ζανζιβάρη. Τα παιδάκια λοιπόν για να πούνε για την ιστορία της πόλης τους, έπρεπε να μάθουν. Έπρεπε να μάθουν τι είναι η Παλιά πόλη. Μπήκαν στην παλιά πόλη και γίνανε τα παιδάκια δάσκαλοι των γονιών. «Μπαμπά πρέπει να σεβόμαστε την Παλιά πόλη όταν μπαίνουμε μέσα, γι’ αυτόν κι αυτόν τον λόγο». Και μάθανε ταυτόχρονα και για την Βαρσοβία κι όλο έγινε ανέξοδα, παίζοντας με το Internet. Αυτό δεν θέλει πολύ να γίνει, θέλει μεράκι και θέλει να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την δυνατότητα και το μεράκι να ακολουθήσουν. Κι εγώ ευτύχησα να έχω δίπλα μου παιδιά των οποίων το μάτι γυάλισε.
Μου έλεγε ένας φίλος παιδικόςπου ζει εδώ και είναι καθηγητής φυσικής στην Μ.Ε., οότι τον Γιαννόπουλο δεν μπόρεσαν να τον παρακολουθήσουν κι ότι ο Γιαννόπουλος δύο φορές που χρειάστηκε να έρθουν εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων από τα Δωδεκάνησα, ενώ δεν είχε να πληρώσει τρέχουσες υποχρεώσεις, μας έδωσε χρήματα προκειμένου να στηρίξει την προσπάθεια. Δεν είπε ποτέ όχι, ούτε και μας έμπλεξε σε ιδιαίτερες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Θεώρησε δεδομένο ότι αφού οι εκπαιδευτικοί θέλουν να συναντηθούν, πρέπει να συναντηθούν. Ωστόσο αυτή η υπέρβαση της γραφειοκρατίας οδήγησε σε αποτελέσματα τα οποία έχουν την μορφή χιονοστιβάδας. Εσείς φανταστήκατε ποτέ, όταν ξεπερνούσατε τέτοια γραφειοκρατικά προβλήματα, προκειμένου να διευκολύνετε σημαντικές συναντήσεις, όπως αυτό το παράδειγμα, σκεφτήκατε ότι μπορεί να σας οδηγήσει σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, όπως αυτήν που είστε τώρα;Ναι και θα το ξανάκανα.Θα το ξανακάνατε; Αμετανόητα δηλαδή; Αρα είναι θέση καθαρή.Ναι δεν είμαι ο μόνος, όλοι οι αυτοδιοικητικοί στην Ελλάδα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάνω στην κόψη του ξυραφιού κινητοποιούνται, για να πουν ότι κάνουν κάτι. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Αν πας με βάση τον κανόνα δεν βγαίνει τίποτα. Τώρα δεν περίμενα για να είμαι ειλικρινής, ότι θα μπορούσε να φτάσει εκεί, απλά όταν έχεις την κεντρική ευθύνη, την αναλαμβάνεις, κι όταν θα πρέπει να προστατεύεις ανθρώπους, οι οποίοι κατ’ ανάγκην ακολούθησαν για να υλοποιήσουνε 5 πράγματα, πρέπει να έχεις το κουράγιο να το κάνεις. Αυτό είναι το ένα. Δεν το φαντάστηκα όμως ότι θα έφτανε εκεί, γιατί εμένα δεν πάει το μυαλό μου ότι θα έκανα τέτοια πράγματα για άλλον άνθρωπο, άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά, αλλά αυτά υπάρχουν. Τελικά γερνάς και μαθαίνεις. Αλλά πάλι τα ίδια θα έκανα.Πάλι τα ίδια και χειρότερα. Και καλά που έφυγα από κει πέρα, γιατί θα έκανα χειρότερα.Νιώθετε να έχετε κάποια ευθύνη; Αυτό που λέτε δείχνει μια θέση που την ενισχύετε βγαίνοντας απ’ αυτήν την διαδικασία της ευθύνης που είχατε στον δήμο.Ναι πολιτική ευθύνη έχω. Υπάρχει πολιτική ευθύνη, από την άλλη μεριά όμως, ή πρέπει να ξεκαθαρίσει το πλαίσιο, κι αυτό το ζητάει η αυτοδιοίκηση χρόνια τώρα, να βάλουν 800 ελέγχους, όσους θέλουν να βάλουν, αλλά να έχει μια αυτοδυναμία και μία αυτοτέλεια. Όταν οι έλεγχοι, που κατά το Σύνταγμα πρέπει να είναι έλεγχοι νομιμότητας, γίνονται έλεγχοι σκοπιμότητας και πρέπει να χτυπάς το κεφάλι σου κάθε μέρα πάνω στον τοίχο, για να ανοίξει μια ρωγμή για να περάσει λίγο φως, κι όταν όλα αυτά συμβαίνουνε, τότε μοιραία πηγαίνεις στο να προσπαθείς να βρεις τρόπο να παρακάμπτεις το τέρας της γραφειοκρατίας. απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο

οταν σφιγγουν το χερι ο ήλιος έιναι βέβαιος για τον κόσμο

φορος τιμης στο Πολυτεχνειο που ειχα τυχη αγαθη να βρισκομαι πρωτοετης φοιτητης

Eνεργός πολίτης είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο κάνοντας την τρέλα του στα κοινά.

-Είστε ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, που πέρασε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, κανείς δεν αμφισβητεί αυτό που έχετε κάνει στην Ρόδο, που την έχετε κάνει μια άλλη πόλη, η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν άνθρωπο της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν είναι να κάνει τον πολίτη ενεργό; Πως μπορεί ένας δήμαρχος να βάλει τον πολίτη να νιώθει υπεύθυνος για την πόλη του; Αυτό είναι το πιο δύσκολο, το επιχειρήσατε, το καταφέρατε;-Ακριβώς γιατί υπάρχει μια ταμπέλα στην πολιτική, απαξιωτική, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ενεργός πολίτης, είναι αυτός που ασχολείται μέσα από τα Δημοτικά Συμβούλια, είτε είναι Δήμαρχος, είτε είναι Βουλευτής.-Καθόλου, αυτός έχει έναν πολιτικό τίτλο. Για τον τίτλο του πολίτη μιλάμε.-Ο ενεργός πολίτης λοιπόν για μένα ήταν και είναι αυτός που αφιερώνει χρόνο κάνοντας την τρέλα του στα κοινά. Υπάρχει ένα τεράστιο συλλογικό κίνημα στην Ελλάδα. Χιλιάδες σύλλογοι, άνθρωποι που είναι στους συλλόγους, οι οποίοι αφήνουν την οικογένειά τους, αφήνουν τις δουλειές τους, τρέχουν, ο ένας να κάνει τα προγράμματα στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, ο άλλος να κάνει σύλλογο πολιτιστικό, όλο αυτό το συλλογικό κίνημα είναι ενεργοί πολίτες. Αυτό που χρειαζόταν να γίνει και χρειάζεται, είναι να μην θεωρεί ο καθένας που βρίσκεται σε μια θέση ευθύνης, στο δήμο ας πούμε, ότι όλα πρέπει να τα κάνει ο δήμος, η νομαρχία, η περιφέρεια.-Οι επίσημες δομές δηλαδή.Δεν χρειάζεται να τα κάνουν. -Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να βοηθάνε, να στηρίζουν προσπάθειες αυτόνομες και να έχουν μια διαλεκτική σχέση με τους ανθρώπους αυτούς. απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο στην φωτογραφια και το βιντεο μια πτηση πανω απο τα Δωδεκανησα

υπάρχουν κι άλλα ωραία πράγματα να κάνεις στην ζωή

- Ήρθατε λοιπόν από την Αιθιοπία, κάνατε όλες αυτές τις ανατροπές που βλέπουμε κι ακούμε, κι εγώ ακούω από άλλους, διαβάζω τους λόγους σας, γιατί δεν είχα την ευκαιρία να σας ακούσω ζωντανά, κι είναι αυτό το κλικ το διαφορετικό που έχετε. Δεν έχετε ξύλινο πολιτικό λόγο κι αυτό κάνει μια διαφορά με τους άλλους πολιτικούς, που εκφράζουν έναν πολιτικό λόγο, αλλά που είναι ξύλινος κι απεχθής, το ξέρετε, λέγεται απ’ όλους τους πολίτες. Συναισθάνεστε την διαφορά που έχετε κύριε Γιαννόπουλε και με το χέρι στην καρδιά πείτε μου νιώθετε διαφορετικός; Και αν ναι, πού νιώθετε διαφορετικός;- Όχι, στο μόνο που νιώθω ότι ίσως να μπορώ και θέλω να διαφοροποιηθώ από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν να ασχολούνται με τα κοινά και θέλει κουράγιο για να το κάνεις αυτό, όλοι έχουνε καλές προθέσεις, είναι η δυνατότητα να μην εξαρτηθώ από την εξουσία, και όλα αυτά που κουβαλάει αυτή. Δηλαδή νιώθω χαρούμενος που δεν μου ‘λειψε η λιμουζίνα του Δημάρχου, δεν μου’ λειψαν οι δεξιώσεις, τα πανηγύρια, είμαι χαρούμενος που μπόρεσα και μπήκα και βγήκα, χωρίς να πάθω τίποτα. Χωρίς να νιώθω κατεστραμμένος, χωρίς να νιώθω τίποτα, μια χαρά είμαι. Αυτό λέγεται συχνά πυκνά από πολλούς, ότι πρέπει να μπει όριο θητειών και το’ να και τ’ άλλο, αλλά αυτό να μην το λέμε έτσι για να το λέμε.- Εσείς λέτε ότι πρέπει να μπει όριο;- Όχι, πρέπει να υπάρχει η νοοτροπία μίας στάση ζωής που ξεκινάει από την ιδεολογία. Και αυτή η στάση ζωής να είναι συνεπής μ’ αυτά που πιστεύεις ιδεολογικά. Είναι βαθιά ιδεολογικό αυτό, ότι πρέπει να υπάρχει μια εναλλαγή στην διαχείριση των κοινών μας πραγμάτων. Να υπάρχουν άνθρωποι, να εναλλάσσεται το πολιτικό δυναμικό. Αυτή είναι μια θέση που την πιστεύω. Αυτό δεν αρκεί έτσι να το λέμε. - Και δεν φτάνει από μόνο του.- Δεν φτάνει από μόνο του. Αυτό που χρειάζεται είναι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να μπούνε, να τα δίνουν όλα και να φεύγουν. Γιατί υπάρχουν κι άλλα ωραία πράγματα να κάνεις στην ζωή. - Δεν είναι προϋπόθεση να είναι χορτάτοι αυτοί που μπαίνουν;- Τι χορτάτοι; - Θα σας εξηγήσω τι εννοώ, είναι αυτό που είπατε μόνος σας πριν από λίγο. Είπατε δεν είχα ανάγκη από πράγματα. Δεν είχατε ανάγκη από λιμουζίνα, από δεξιώσεις. Σήμερα βλέπουμε πολλούς πολιτικούς να κινητοποιούνται στον πολιτικό στίβο, θαρρείς μόνο και μόνο για να απολαύσουν αυτά. - Εγώ καμιά φορά τους βλέπω, τους θαυμάζω, δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου, επειδή ασχολούμαι με τα κοινά, να πρέπει να πηγαίνω σε γάμους, σε βαφτίσια, μνημόσυνα κ.λ.π., δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν το αντέχω να πάω να κλαίω σε ξένους ανθρώπους, τι είναι αυτό; (γέλιο). - Σας φαίνεται προφανώς απολίτιστο. - Τους θαυμάζω που μπορούν και το κάνουν, και τους αρέσει κιόλας, το θαυμάζω, σηκώνω τα χέρια, αυτό είναι. Μακάρι όμως αυτό να σημαίνει ότι έχουν να δώσουν κι αλλού, να μην είναι μόνον αυτό. Και ένα μείζον θέμα είναι πως ο κόσμος μπορεί να φτάσει σ’ ένα επίπεδο τέτοιο, που να είναι τόσο καλά ενημερωμένος και να έχει τόσο καλή κρίση που να μπορεί να διακρίνει το σιτάρι απ’ τ’ άχυρα. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει. - Συμφωνείτε μ’ αυτό που υποστηρίζουν πολλοί, ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν; Γιατί συμφωνείτε σαφώς μαζί μου, ότι ο κόσμος την απαξιώνει σήμερα την πολιτική, οι πολίτες την απαξιώνουν. Απαξιώνουν τους πολιτικούς για την ακρίβεια, όχι την πολιτική. - Ο πολίτης απαξιώνει αυτά που βλέπει. Όταν λοιπόν βλέπει ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί απαξιώνουν την πολιτική, οι ίδιοι οι πολιτικοί! - Μας αξίζουν όμως αυτοί οι πολιτικοί, συμφωνείτε μ’ αυτό; - Το επίπεδό μας, το επίπεδο της καλλιέργειας μας το αξίζει. Δηλαδή υπάρχει μεσοσταθμικό στην κοινωνία ένα επίπεδο καλλιέργειας, το οποίο αποτυπώνεται, τι να κάνουμε. - Και είναι αυτό. - Είναι αυτό, γιατί υπάρχουν και καλοί πολιτικοί, υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι, αξιολογότατοι. απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο Υ.Γ. Λαβωθηκες; ρωτησε μια φίλη.. Θα σε γιατρέψω ειπε.. Πως; ..Με αγαπη ..ειναι η μονη που μπορει να αγκαλιασει και να σταθει δικαια .Ως ποτε η αγαπη; ρωτησαν άλλοι ..Ως παντα ειπε. Να ναι τυχη αυτο ;ίσως Και η θαλασσα μαλλον συμφωνησε γιατι το κύμα να τωρα δα πιο εντονα εβαλε την υπογραφη του σε αυτα τα λεγομενα Υ.Γ 2....life will become a burden of existence unless you learn how to fail gracefully. There is an art in defeat which noble souls always acquire; you must know how to lose cheerfully; you must be fearless of disappointment. Never hesitate to admit failure. Make no attempt to hide failure under deceptive smiles and beaming optimism.Υγ.3 heaven knows no frontiers... and i have seen heaven in your eyes λέει το τραγούδι