να ανοίξει μια ρωγμή,να περάσει λίγο φως

Η δράση πρέπει να είναι πολυεπίπεδη, πρέπει να είσαι ταυτόχρονα κι εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις, ή δημιουργούνται τα εναλλακτικά σενάρια για την λήψη των αποφάσεων ΚΕΔΚΕ ΜΕΔΚΕ, αλλά πρέπει να είσαι κοντά στον πολίτη για να έχεις κάτι να λες στα κέντρα, αλλιώς δεν έχει νόημα. Πρέπει να δουλεύεις σε τοπικό επίπεδο για να μπορείς να μιλάς στο κεντρικό και να μπορείς να μιλάς και στο διεθνές. Στο διεθνές επίπεδο λοιπόν κάναμε το εξής απλό, που ήταν ελληνική εφεύρεση. Αντί να δημοποιούμε σαχλαμάρες την πόλη με την πόλη, τον δήμαρχο με τον δήμαρχο, είπαμε, να δημοποιήσουμε τάξεις σχολείων και με τρεις γλώσσες, ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά. Έτσι δημοποιήσαμε μια τάξη της Ρόδου, με μια τάξη στην Βαρσοβία, μια τάξη στο Βιετνάμ με μια τάξη στον Καναδά, και μια τάξη στο Μπέκεντ της Νορβηγίας με μια τάξη στην Ζανζιβάρη. Τα παιδάκια λοιπόν για να πούνε για την ιστορία της πόλης τους, έπρεπε να μάθουν. Έπρεπε να μάθουν τι είναι η Παλιά πόλη. Μπήκαν στην παλιά πόλη και γίνανε τα παιδάκια δάσκαλοι των γονιών. «Μπαμπά πρέπει να σεβόμαστε την Παλιά πόλη όταν μπαίνουμε μέσα, γι’ αυτόν κι αυτόν τον λόγο». Και μάθανε ταυτόχρονα και για την Βαρσοβία κι όλο έγινε ανέξοδα, παίζοντας με το Internet. Αυτό δεν θέλει πολύ να γίνει, θέλει μεράκι και θέλει να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την δυνατότητα και το μεράκι να ακολουθήσουν. Κι εγώ ευτύχησα να έχω δίπλα μου παιδιά των οποίων το μάτι γυάλισε.
Μου έλεγε ένας φίλος παιδικόςπου ζει εδώ και είναι καθηγητής φυσικής στην Μ.Ε., οότι τον Γιαννόπουλο δεν μπόρεσαν να τον παρακολουθήσουν κι ότι ο Γιαννόπουλος δύο φορές που χρειάστηκε να έρθουν εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων από τα Δωδεκάνησα, ενώ δεν είχε να πληρώσει τρέχουσες υποχρεώσεις, μας έδωσε χρήματα προκειμένου να στηρίξει την προσπάθεια. Δεν είπε ποτέ όχι, ούτε και μας έμπλεξε σε ιδιαίτερες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Θεώρησε δεδομένο ότι αφού οι εκπαιδευτικοί θέλουν να συναντηθούν, πρέπει να συναντηθούν. Ωστόσο αυτή η υπέρβαση της γραφειοκρατίας οδήγησε σε αποτελέσματα τα οποία έχουν την μορφή χιονοστιβάδας. Εσείς φανταστήκατε ποτέ, όταν ξεπερνούσατε τέτοια γραφειοκρατικά προβλήματα, προκειμένου να διευκολύνετε σημαντικές συναντήσεις, όπως αυτό το παράδειγμα, σκεφτήκατε ότι μπορεί να σας οδηγήσει σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, όπως αυτήν που είστε τώρα;Ναι και θα το ξανάκανα.Θα το ξανακάνατε; Αμετανόητα δηλαδή; Αρα είναι θέση καθαρή.Ναι δεν είμαι ο μόνος, όλοι οι αυτοδιοικητικοί στην Ελλάδα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάνω στην κόψη του ξυραφιού κινητοποιούνται, για να πουν ότι κάνουν κάτι. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Αν πας με βάση τον κανόνα δεν βγαίνει τίποτα. Τώρα δεν περίμενα για να είμαι ειλικρινής, ότι θα μπορούσε να φτάσει εκεί, απλά όταν έχεις την κεντρική ευθύνη, την αναλαμβάνεις, κι όταν θα πρέπει να προστατεύεις ανθρώπους, οι οποίοι κατ’ ανάγκην ακολούθησαν για να υλοποιήσουνε 5 πράγματα, πρέπει να έχεις το κουράγιο να το κάνεις. Αυτό είναι το ένα. Δεν το φαντάστηκα όμως ότι θα έφτανε εκεί, γιατί εμένα δεν πάει το μυαλό μου ότι θα έκανα τέτοια πράγματα για άλλον άνθρωπο, άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά, αλλά αυτά υπάρχουν. Τελικά γερνάς και μαθαίνεις. Αλλά πάλι τα ίδια θα έκανα.Πάλι τα ίδια και χειρότερα. Και καλά που έφυγα από κει πέρα, γιατί θα έκανα χειρότερα.Νιώθετε να έχετε κάποια ευθύνη; Αυτό που λέτε δείχνει μια θέση που την ενισχύετε βγαίνοντας απ’ αυτήν την διαδικασία της ευθύνης που είχατε στον δήμο.Ναι πολιτική ευθύνη έχω. Υπάρχει πολιτική ευθύνη, από την άλλη μεριά όμως, ή πρέπει να ξεκαθαρίσει το πλαίσιο, κι αυτό το ζητάει η αυτοδιοίκηση χρόνια τώρα, να βάλουν 800 ελέγχους, όσους θέλουν να βάλουν, αλλά να έχει μια αυτοδυναμία και μία αυτοτέλεια. Όταν οι έλεγχοι, που κατά το Σύνταγμα πρέπει να είναι έλεγχοι νομιμότητας, γίνονται έλεγχοι σκοπιμότητας και πρέπει να χτυπάς το κεφάλι σου κάθε μέρα πάνω στον τοίχο, για να ανοίξει μια ρωγμή για να περάσει λίγο φως, κι όταν όλα αυτά συμβαίνουνε, τότε μοιραία πηγαίνεις στο να προσπαθείς να βρεις τρόπο να παρακάμπτεις το τέρας της γραφειοκρατίας. απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο