Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

λειτουργία της δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο

όταν λέγατε τις απόψεις σας στα διάφορα διεθνή φόρα που συμμετείχατε, και μάλιστα είχατε και πολύ υψηλές αρμοδιότητες μέχρι πρόσφατα, πώς σας αντιμετώπιζαν οι συμμετέχοντες;
Μ’ άρεσε που το διασκέδαζαν. Οι βορειοευρωπαίοι έχουν μια τάση να μιλάνε από καθ’ έδρας. Όταν ήρθαν οι πρώτοι Βαλκάνιοι στις συναντήσεις Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών της Ευρώπης, στο συνέδριο, οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί κ.λ.π., είπαν «να’ ρθετε σε μας να σας δείξουμε πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα». Εγώ είπα να πάρουμε μάθημα απ’ αυτούς τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης, που κατάφεραν να κρατήσουν ενωμένες τις κοινωνίες τους και σε λειτουργία την δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο, μέσα στον αλληλοσπαραγμό που εσείς κι εμείς πήγαμε να κάνουμε στα Βαλκάνια. Κι αυτοί πρέπει να έρθουν να μας διδάξουν. Οπότε πήρα τους Βαλκάνιους μαζί μου. Αυτά τα παιχνίδια μου άρεσαν πάρα πολύ (γέλιο).
Και λοιπόν;
Έχει πολλή μεγάλη σημασία αυτό. Να έχεις δουλέψει. Να έχεις εμβαθύνει στον τρόπο λειτουργίας της τοπικής δημοκρατίας και της λειτουργίας μιας πόλης για να μπορείς να μεταφέρεις την καλή εμπειρία, ή την όποια εμπειρία, και να την κάνεις αντικείμενο συζήτησης. Εκεί διαμορφώνονται οι θέσεις της αυτοδιοίκησης, σ’ αυτά τα φόρα, της ευρωπαϊκής αυτοδιοίκησης. Στις συζητήσεις που κάναμε στο εκτελεστικό γραφείο του Συμβουλίου Δήμων και Περιφερειών, συναποφασίσαμε ότι αντί να ζητάμε μίζερα χρήματα για την αυτοδιοίκηση από την Κομισιόν ή από τους αρχηγούς των κρατών, την Διακυβερνητική, να ζητήσουμε να έχουμε συγκεκριμένο ενεργό ρόλο ως αυτοδιοίκηση, για να πείσουμε τους πολίτες της Ευρώπης, ότι το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής προοπτικής είναι σωστό. Και μέσα απ’ αυτήν την διαδικασία να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες δομές ισχυροποίησης των θεσμών της πρωτοβάθμιας αυτοδιοίκησης, δηλαδή να πάμε σε μία Ευρώπη των πόλεων και μετά να πάμε και στην Ευρώπη των πολιτών κι όχι στην Ευρώπη των Περιφερειών, που έχουμε τώρα, είναι εξελικτικά πράγματα αυτά, που είναι η μοναδική απάντηση στο δημοκρατικό έλλειμμα που παρατηρείται στην Ευρώπη σήμερα. Άμα έχεις ισχυρή τοπική διακυβέρνηση στο πλαίσιο μιας νέας Ευρωπαϊκής οντότητας, τότε το τοπικό σου πρόβλημα, που είναι το μείζον και πρέπει να λυθεί, λύνεται συνεργατικά, λύνεται τοπικά και ο πολίτης αντιλαμβάνεται την Ευρώπη σαν Ευρώπη της πόλης του, σαν Ευρώπη δικιά του. Έτσι θα πάμε στην Ευρώπη των πολιτών.
Ήταν συνισταμένη απόψεων αυτή, ή ήταν δικιά σας πρόταση;
Ήταν πρόταση δικιά μου, αλλά η αυτοδιοίκηση στην Ευρώπη περιέργως και οι Γερμανοί μάλιστα και οι Εγγλέζοι την στηρίζουν αυτή την άποψη. Θεωρώ ότι υπάρχει πάρα πολύ μεγάλο πεδίο να δουλέψουμε, γιατί είναι στόχος εφικτός. Ξεκίνησε μια σύμπραξη των χωρών της παραγωγής του χάλυβα, οικονομικό συνδικάτο ήτανε, έγινε Κοινή Αγορά, τώρα έγινε Ε.Ε. Στο Δ’ ΚΠΣ γίνεται κατανομή στην βάση των περιφερειών, αναγκαστήκαμε κι εμείς να πάμε και να δώσουμε στοιχεία ανά περιφέρεια και την «έκατσε» το νότιο Αιγαίο για έξοδο απ’ τον στόχο ένα. Είναι θετικό να είμαστε σ’ αυτήν την οικογένεια, υπάρχει μια δομή που σήμερα την πληρώνουμε πάρα πολύ ακριβά, την Κομισιόν κι όλους αυτούς τους γραφειοκράτες, αλλά πρέπει να σκεφτεί κανείς ότι, από τότε που αρχίσαμε να λειτουργούμε συνεργατικά, συμμαχούντες, στο παγκόσμιο περιβάλλον, η Ευρώπη έχει πάψει να έχει τους πολέμους που την είχαν αιματοκυλήσει παλαιότερα.
Διασφαλίσαμε την ειρήνη λέτε;
Με αυτές τις δομές ναι, διασφαλίσαμε την ειρήνη.
απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως, η ποιητική της αρχιτεκτονικής μπορεί να αντλεί από την παράδοση που υπάρχει στο ευρύτερο πεδίο των προσωπικών προσλήψεων του δημιουργού. Η αναζήτηση των πολύπλευρων σχέσεων, αναφορών, διασυνδέσεων και ωσμώσεων που αποτυπώνουν, τεκμηριώνουν και τελικά τροφοδοτούν τις εκλεκτικές εκφραστικές στοιχειώσεις στο έργο του Αρχιτέκτονα, δεν είναι μια αφήγηση που μπορεί να έχει γραμμικό χαρακτήρα και πιο πολύ δεν μπορεί να καταρτίζεται με τα ορατά επιχειρήματα των λογικών ή και των συνειδητών επιλογών που αποκαλύπτονται -εν μέρει- στο κτισμένο του έργο.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η διατύπωση ενός προσωπικού οράματος και η μετατροπή του σε «κοινό τόπο»,στις διάφορες εκφάνσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου, αποτελεί προϊόν που συσσωματώνει μια πληθώρα «παραδόσεων» και προσλήψεων και κυρίως βέβαια αποκαλύπτει με χαρακτηριστικό ή και λανθάνοντα τρόπο -τις πιο πολλές φορές- όλα εκείνα που στη διάρκεια του χρόνου και μέχρι την ώρα της «αποκάλυψης» τους, καταχωρίστηκαν στο νοητικό υπόστρωμα του Αρχιτέκτονα, μέχρι να τους δοθεί η δυνατότητα, διασπώντας και πολλές φορές απρόσκλητα εισβάλλοντας, να μνημειωθούν σε κτισμένο λεξιλόγιο που θέτει «εν έργω» και ουσιαστικά εκθέτει σε κοινή θέα και μεταγράφει σε όλες τις περιοχές του ορατού και του αντιληπτού, την εσωτερική όραση και την αλήθεια του δημιουργού τους. Τις περισσότερες φορές αυτή η θέαση αφορά μόνο μια περιορισμένη όψη αυτού του εσωτερικού τοπίου που ενίοτε μπορεί να αναζητεί πιο πολύπλοκες συσχετίσεις και να εντρυφεί -χωρίς και να το ομολογεί ίσως- σε περιοχές του ανείπωτου που θεσμίζονται σε ένα ριζικά διαφορετικό αρχιτεκτονικό φαντασιακό.

Η προσωπική διήγηση της διαρκούς αναζήτησης ενός εκμοντερνισμού, κατά βάθος αποτελεί αυτό που μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να στοιχειοθετεί νύξη, στις αλλεπάλληλες στρώσεις από εικονογραφίες και ερεθίσματα που έχει αθροίσει η εμπειρία, η εντρύφηση, η πληροφορία, ο χρόνος, σε μια πλειάδα αναφορών και συναντήσεων που μπορεί να πραγματοποιεί κανείς μέσα από την προσωπική πλεύση του στον ωκεανό των δημιουργικών εμπνεύσεων και της ματιάς των «άλλων».Ο Αλβάρο Σίζα, κάποια στιγμή έγραψε πως «..να αντιγράφεις ένα Αρχιτέκτονα δεν είναι καλό, το να αντιγράφεις πολλούς είναι ίσως και απαραίτητο…». Αυτή η γενναιόδωρη διατύπωση από ένα σύγχρονο σπουδαίο δημιουργό, κατ΄ ουσία ανακαλύπτει εκείνη τη βαθύτερη άδηλη ποιότητα που κατοικεί στις αναζητήσεις μας και πιο πολύ όταν εκείνες διαθέτουν κυριολεκτικά και αθώα ελατήρια που έχουν σχέση με την ίδια την ουσία της ύπαρξής και του ανθρώπου. Η ουμανιστική λοιπόν οπτική, ιδιαίτερα στη δημιουργική περιοχή της Αρχιτεκτονικής, μπορεί να μας εφοδιάζει με όλο εκείνο τον απαραίτητο εξοπλισμό που σαν ίζημα, όσο περνά ο χρόνος, κατασιγάζει τα πάθη, τις ρήξεις, την προσωπική μας εξέγερση και αφήνει να διαρκούν μόνο εκείνα που διαθέτουν την αντοχή και την αποσκευή -κατά βάθος- για να συγκροτήσουν την προσωπική μας μυθολογία.

Ο στίχος του πέρση Τζελαλαντίν Ρουμί «..όλες οι σταγόνες της βροχής πέφτουν στη θάλασσα αλλά χωρίς αγάπη καμιά δεν γίνεται μαργαριτάρι…» μπορεί να δίνει την πιο ουσιαστική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα καθώς αθροίζεται και στοιχειοθετείται δίπλα στη «Διαθήκη» του Μιχάλη Κατσαρού που προτείνει «…αμφισβητείτε ακόμη και μένα που σας ιστορώ…» και εισάγει στο ήθος μιας άλλης συνείδησης που τίθεται όλη στην υπηρεσία, της απαλλαγμένης από δόγματα και αγκυλώσεις ανθρώπινης περιπέτειας και κοιτάζει τον κόσμο με ένα ανοικτό βλέμμα… «…Κι όταν γυρίσω και δεν με γνωρίσεις θα σου δώσω σημάδια για να πιστέψεις..».Τα τελευταία λόγια από το σενάριο του «Βλέμματος του Οδυσσέα» του Θ.Αγγελόπουλο, δανεισμένα από την τελευταία ραψωδία της Οδύσσειας και την επιστροφή στο σπίτι-δοχείο ζωής, κατά πως θα ΄γραφε και ο Άρης Κωνσταντινίδης, στο τέλος (;) ενός κουραστικού ταξιδιού ,είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να περιγράψει την τεράστια τοιχογραφία της ίδιας της ζωής, με τον πιο απλό σχεδόν αυτονόητο τρόπο. Ο Aldo Rossi έλεγε πως του αρέσει η αρχιτεκτονική των φίλων του και εξηγούσε πως αυτοί είναι ο κόσμος του, οι ευαισθησίες του, οι προσλήψεις, η συνάντησή του με το περιεχόμενο ενός ,κατά τα άλλα, μοναχικού και όμως τόσο κοινού με πολλούς βίου.

Η αρχιτεκτονική κατά μιαν άλλη έννοια, είναι κάθε φορά αυτό που κτίζουμε μαζί με τον «άλλο», με όλους τους άλλους που θα βρεθούν δίπλα μας ή και απέναντί μας στη μεγάλη διαδρομή μιας εμπειρίας ζωής. Αυτό που κάθε φορά στοιχειώνεται δεν αποτελεί τη δική μας μόνο προσωπική αίσθηση και τα μύχια συναισθήματά μας, αλλά μια κοινή «συλλογική» υπόθεση όλων εκείνων που αποτελούν τη στρωματογραφία μας και φανερώνουν μέσα από την έκφρασή τους σε έργο και όταν το καταφέρουμε –σε κοινό τόπο-αυτά που όταν η σκόνη του χρόνου παραμεριστεί, αποκαλύπτουν το όραμα και την εικόνα του εσώτερου συλλογικού μας εαυτού. Δηλαδή εμάς και των άλλων που ο τόπος, ο χρόνος κι ο χώρος όρισαν για να αρθρώσουμε από κοινού τους ήχους μιας συμφωνίας. Μου αρέσει να λέω στους χρήστες της δικής μου αρχιτεκτονικής ,πως δεν κτίζω εγώ γι΄ αυτούς αλλά εκείνοι τον «εαυτό» τους. Έτσι μπορώ να ανακαλύπτω το μυστικό νήμα που μου χάρισαν δάσκαλοί μου σαν τον Δημήτρη Φιλιππίδη και τον Δημήτρη Αντωνακάκη που μου ΄δειξαν να βλέπω τον κόσμο και τον «άλλο» με ένα ανοικτό βλέμμα. Και να συγκινούμαι από τη συνάντηση που μου επιφυλάσσει η εμπειρία με τα οράματα και το υλικό μιας νεωτερικής εμπειρίας σαν του Τάκη Ζενέτου, του Giuseppe Terragni, του απλού ανώνυμου τεχνίτη στη λανθάνουσα μοντερνική παράδοση των νησιών του ελληνικού αρχιπελάγους. Και τη μυστική γοητεία του άρρητου κάτω από το φως των τρούλλων της Αγίας Σοφίας και της βυζαντινής Κεράς κοντά στην Κριτσά , με τις υπέροχες σμαραγδένιες τοιχογραφίες και τα τσεμπέρια στα πορτραίτα των γυναικών αγίων που μου θυμίζουν τη γιαγιά Μαρία και τα χιλιάδες ρέλια και υφάσματα στο ραφείο της των παιδικών μου χρόνων που αποτελούσαν το πρώτο υλικό για την αέναη σύνθεση του πρωτόλειου μωσαϊκού κόσμου των εμπνεύσεών μου που επιχειρούσε όλα να τα συνταιριάσει χωρίς υπακοή στις άκρες και τα περατά τους όρια.

Mια εικόνα του Banksy, φτιαγμένη με το μοναδικό ανατρεπτικό του βλέμμα, είναι το σχόλιο που αντιπροσωπεύει πιο πολύ στη συνείδησή μου την εικόνα του σημερινού Αρχιτέκτονα, στην αυγή μιας εποχής που ορισμένοι αρέσκονται να μιλούν για αναπαραστάσεις, σούπερ σχεδιαστικά προγράμματα, νέα αυτοδημιουργούμενα υλικά και τεράστιες και πέρα από έννοια «τεκτονικής ποιητικής» υβριδικές και μεταβαλλόμενες βιομορφικές μάζες που διαστρέφουν σχεδόν πάντα την ερμηνεία των ίδιων των μορφών και απέχουν επιδεικτικά από κάθε αναζήτηση νοήματος στην Αρχιτεκτονική. Στην οργουελική μετάλλαξη των εικόνων και την υπονόμευση της αίσθησης του κτιστού και του κτισμένου μόνο μια στάση εναντιώνεται και μας κρατά σε επαφή με τον «άλλο». Η ανυπακοή στις στυλιστικές επιταγές της απόλυτα ελεγχόμενης από τις δυνάμεις της αγοράς και εξαχρειωμένης μεταλλαγής των αξιών χρήσης της αρχιτεκτονκής σε αξίες ανταλλαγής ,δηλαδή σε σκέτα και κυνικά εμπορεύματα που μετατρέπουν καθημερινά το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο σε εικόνες έτοιμες για εύπεπτη κατανάλωση. Η επίμονη αναζήτηση του αξιακού φορτίου μιας προσωπικής ποιητικής ίσως μπορεί να αντιστρατεύεται και να κάνει τα πράγματα να σιγοψιθυρίζουν έστω και καμιά φορά να σιγοτραγουδούν, σε αντίθεση με τη ρητορεία της μεταμόρφωσης της αρχιτεκτονικής σε σκοτεινή ήπειρο μιας αχανούς και αδηφάγας πολυσπερμίας που κατοικείται από «σκουλήκια» κάθε μορφής δημιουργημένα λες στο πιο κλειστοφοβικό και εφιαλτικό καφκικό περιβάλλον που δεν το βλέπει ποτέ ο ήλιος και δεν μπορεί να το νοτίσει η βροχή με τις στάλες της.

H ουτοπία στην Αρχιτεκτονική σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε η πρώτη ύλη για να διατυπωθούν μανιφέστα και προγράμματα που ξεπερνώντας τις δεσμεύσεις και τις ορατές εικονογραφήσεις του πραγματικού κόσμου έθεταν στο κέντρο της συζήτησης και μετέτρεπαν ακόμη και σε πολιτικά προτάγματα τις πιο ακραίες διατυπώσεις μιας ανατρεπτικής συνθετικής και διανοητικής επεξεργασίας της εικόνας και της εξέλιξης της ανθρώπινης κατάστασης συνολικά. Αποτελούσε τη ριζοσπαστική κορύφωση στην έγνοια ενός κόσμου να κτίζει τις φαντασίες του πατώντας όμως γερά στη γη. Σήμερα κανένας δεν μπορεί πια να διαταράξει τη εμφανή καθημερινή προσομοίωση και εξομοίωση του γιγαντιαίου θεματικού πάρκου της αρχιτεκτονικής που σαν κενή νοήματος no-land κτίζεται με τα ίδια flexible υλικά και απαράλλαχτη visual προσέγγιση σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του παγκόσμιου κα(πι)ταυλισμού πολύ μακριά από την ανθρώπινη βάση της ύπαρξής μας και της σχέση μας με τον «άλλο»,πολύ πέρα από τον ανθρώπινο πολιτισμό που εξημερώνει τη βαρβαρότητά μας….O.Σγουρός
post from the blog http://osgouros.blogspot.com/2008/03/emei.html

Ανώνυμος είπε...

A dream of a city, or the dream of the city? Could Jung’s little arithmetic, Freud’s dream-wish and Bunuel’s phasmatic felines help this dreamer ever wake-up? And, if Pessoa was right, and dreams only offer eternal repetition, how can this architecture of dust, fear and loneliness be any different the morning after? ons, drawings, etchings and photographs.

Yannis Zabetakis είπε...

να και τα νέα μας από την τοπική αυτοδιοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ@Nea Philadelphia...
---------------------
http://environmentfood.blogspot.com/2008/02/blog-post_22.html

Στο προεκλογικό φυλλάδιο αρχών του Οράματος Πόλης σημειώνεται ρητά και κατηγορηματικά: «οι δημότες έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να συμμετέχουν ενεργά στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου (Δ.Σ.)».

Φύλλο 114 του Επιτέλους. Ο κ. Μ. Βατίδης (ο πρόεδρος του προαναφερθέντος ΔΣ) γράφει για «τη βελούδινη επανάσταση του Σταύρου Κόντου» και πιο συγκεκριμένα σημειώνει «άλλαξε δραστικά τη σχέση Δήμου-Δημότη, επιδιώκοντας τη συμμετοχή όσο το δυνατό περισσότερων στο δημοτικό γίγνεσθαι».

Δευτέρα 18.2.2008, συνεδριάζει το ΔΣ της πόλης μας με προεδρεύοντα τον κ. Βατίδη για να ξανα-εγκριθεί η αύξηση των δημοτικών τελών, μετά την επιτυχή μας προσφυγή χιλίων διακοσίων δεκατριών πολιτών (1.213) στη Δικαιοσύνη (και όχι σε επιτροπάτα, κ. Τριανταφύλλου).

Η συζήτηση κύλησε ομαλά, οι γνωστοί είπαν τα γνωστά. Ιδού μερικά αξιοσημείωτα λόγια που ακούστηκαν, τα παραθέτω αφού ήμουν παρών σε αυτή τη συνεδρίαση.

Επειδή, οι κάτοικοι κερδίσαμε την προσφυγή κατά της αύξησης των δημ. Τελών, ο κ. Τομπούλογλου είπε ότι «σε δύο μήνες ο δήμος έχει χάσει €168.000 δηλ. 10 υπαλλήλους για 1 χρόνο». Αντί να πει το σωστό ότι οι πολίτες της πόλης μας δεν έχουν χάσει από την τσέπη τους €168.000!

Όταν τελείωσαν οι τοποθετήσεις των Δημ. Συμβούλων, ζήτησαν το λόγο δύο πολίτες. Για να κάνουν πράξη, φαντάζομαι, τις τρεις πρώτες γραμμές αυτού του άρθρου και να μιλήσουν για ένα θέμα (Δημ. Τέλη) που τους αφορά άμεσα! Ο κ. Βατίδης τους τον αρνήθηκε. Με αυτή την αυταρχική του πράξη, ακύρωσε ο ίδιος τα γραπτά του αλλά και την προεκλογική δέσμευση της παράταξής του! Φίμωτρο, λοιπόν, αγαπητοί συμπολίτες! Δεν χρειάζεται πλέον να πηγαίνουμε στα Δ.Σ. και να ζητάμε το λόγο; Να σκάσουμε δηλαδή θέλουν;

Τελευταίος επί του θέματος μίλησε ο Δήμαρχος, κ. Σταύρος Κόντος. Και με τα λόγια του που ίσως του διέφυγαν επιβεβαίωσε πλήρως τον τίτλο του κειμένου μου. Είπε επί λέξει ο κ. Κόντος: «η ψήφος είναι στιγμιαία»!!! Πρωτάκουστα λόγια από έναν πολιτικό άνδρα και μάλιστα Δήμαρχο!

Με άλλα λόγια, μας είπε ο κ. Κόντος ότι τώρα μας ψηφίσατε. Θα κάνουμε το έργο μας και θα σας δώσουμε λογαριασμό στις επόμενες εκλογές. Μην μας ενοχλείτε άλλο με προσφυγές και με την παρουσία σας στα Δημ. Συμβούλια!

Όμορφα, Άψογα, Οραματικά!

Μας ψηφίσατε! Σκάστε τώρα! Και πληρώστε το χαράτσι των δημ. Τελών αυξημένα κατά 76%.

Εεεε, ΌΧΙ κ.κ. του Οράματος. Δεν θα σκάσουμε, δεν θα σιωπήσουμε! Θα γράφουμε και θα σας κρίνουμε. Θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά μας να προσφεύγουμε στη Δικαιοσύνη! Όσο αντέχει το πληκτρολόγιο και το χέρι μας…

Μέσα σε όλα αυτά τα κωμικοτραγικά, το «Όραμα Πόλης» έχει κερδίσει προς το παρόν δύο υποψηφιότητες για το βιβλίο των ρεκόρ Guinness.

Μία υποψηφιότητα για την μεγαλύτερη σε πανελλαδικό επίπεδο αύξηση των Δημ. τελών που ζήτησε. Και άλλη μία που σε πρώτη φάση δεν την πέτυχε εισπράττοντας δικαστική Ήττα! Αφού επιμένει να ζητά αύξηση των Δημ. Τελών κατά 76%, είναι αυτονόητη η νέα προσφυγή των Δημοτών. Πάμε, λοιπόν, για δεύτερη Ήττα και τρίτη υποψηφιότητα για το βιβλίο των ρεκόρ.

Όταν το «όραμα πόλης» μπορέσει να μπει στο βιβλίο Guinness μετά από αυτή την ιδέα μου… δεν θέλω ποσοστά δόξας!!! Απλά ένα κασόνι μπύρες (Guinness φυσικά)!

Ανώνυμος είπε...

Είμαστε πάλι εδώ!...
Αφήνοντας – όπως μας ζητήθηκε από πολλούς από εσάς – ένα χρονικό περιθώριο δράσης στη Δημοτική Αρχή, ώστε να υπάρξει μια πιο ουσιαστική κριτική απέναντί της, μπήκαμε σε μία φάση και αυτοκριτικής.

Θεωρήσαμε από την πρώτη μας επικοινωνία ότι η πόλη μας χρειάζεται πολίτες ενεργούς, αφυπνισμένους, πολίτες με όραμα. Τελικά διαθέτουμε τα παραπάνω; Πού ξεκινούν και πού τελειώνουν οι ευθύνες μας ως δημότες;

Απαιτούμε μια πόλη καθαρή, μια πόλη πράσινη, μια πόλη που να ανταποκρίνεται σε μια ανθρώπινη καθημερινότητα, μια πόλη που να μη μας πληγώνει. Για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που διεκδικούμε και σαφώς έχουμε δικαίωμα να απολαμβάνουμε, είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε κάποιες κακές μας συμπεριφορές;

ΤΟ ΝΕΡΟ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ

Όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Στοχεύουμε όμως εμείς ως δημότες στη μείωση της κατανάλωσής του; Μας έμαθαν απλούς τρόπους διαχείρισής του, ώστε να περιορίσουμε την υπερκατανάλωση; Οι ευθύνες βαραίνουν βέβαια, όχι μόνο εμάς αλλά και το ελλιπές εκπαιδευτικό μας σύστημα και αυτούς που διαχειρίζονται αυτό το αγαθό.

Η αντίστοιχη Δημοτική Επιχείρηση, δίνει κίνητρα προς αυτήν την κατεύθυνση; Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μία έκπτωση στα τέλη ύδρευσης, σε κάθε νοικοκυριό που μειώνει αισθητά την κατανάλωση του νερού, γεγονός που θα οδηγούσε σε μια πιο λογική χρήση του, από όλους μας;

Το ότι υπάρχουν ακόμα στην πόλη της Ρόδου, νοικοκυριά που δεν έχουν συνδεθεί με το αποχετευτικό σύστημα, το οποίο εδώ και μία 10ετία τουλάχιστον λειτουργεί, δεν τιμά ούτε εμάς σαν “ευαίσθητους” πολίτες ούτε τη Δημοτική Αρχή. Μήπως όμως το κόστος σύνδεσης είναι ιδιαίτερα υψηλό;

Θεωρούμε ότι μία σωστή και υπεύθυνη περιβαλλοντική πολιτική, βασίζεται στον συνδυασμό μιας τολμηρής απόφασης τόσο από τη ΔΕΥΑΡ όσο και από τους εκάστοτε μηχανικούς να μειώσουν τα κέρδη τους.

ΤΑ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ

Σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία – όπως αυτή που ζούμε – έχουμε αδιαμφισβήτητα ευθύνες κι εμείς. Ωστόσο δε μας δόθηκε και η ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις ευαισθησίες μας σε θέματα, όπως αυτό της ανακύκλωσης.

Αντ’ αυτού βλέπουμε τη Δημοτική Αρχή να τοποθετεί υπόγειους κάδους οργανικών απορριμμάτων, σε σημεία της πόλης (κέντρο), όπου ο βασικός όγκος των σκουπιδιών περιέχει ανακυκλώσιμα υλικά (χαρτοκιβώτια, μπουκάλια, αλουμίνιο, είδη συσκευασίας). Μήπως εκεί, θα έπρεπε να τοποθετηθούν κυρίως κάδοι ανακυκλώσιμων υλικών και οι υπόγειοι κάδοι να μεταφέρονταν στις συνοικίες όπου έχουμε και την κύρια παραγωγή οργανικών σκουπιδιών (δηλαδή τα σκουπίδια που παράγει ένα σπίτι);

Και κάτι άλλο ακόμα. Πιστεύουμε πως δεν είμαστε οι μόνοι δημότες που περπατώντας στην πόλη καταλήγουμε στον προορισμό μας, έχοντας μετατρέψει τις τσέπες μας σε μικρούς κάδους απορριμμάτων, αφού δεν συναντάμε κανέναν τέτοιο στα πεζοδρόμια.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ

Είναι λένε γερασμένα, σάπια και επικίνδυνα τα δέντρα που συνεχώς κόβονται σε διάφορες περιοχές. Καλά μέχρι εδώ.

Μήπως πρέπει να τα αντικαταστήσουμε κιόλας? – και σίγουρα όχι με μεγαλόπνοες “δωρεές” ή “χορηγίες” με καρτελάκια πάνω, οι οποίες «ξεραίνονται» τελικά?!

Στο διακανονισμό που γίνεται για την παραχώρηση σε ιδιώτες των πάρκων του Θέρμαι και της Δημοκρατίας, υπάρχουν σαφείς και αυστηροί όροι ώστε να μην περιοριστεί κι άλλο το πράσινο σε αυτά;

Η εγκαταλειμμένη εικόνα των υπόλοιπων πάρκων της πόλης, μήπως αποτελεί μεθοδευμένη κίνηση από το Δήμο της πόλης της Ρόδου προκειμένου να παραχωρηθούν και αυτά σε ιδιώτη, με το πρόσχημα της έλλειψης ή της “ανικανότητας”(!) του προσωπικού για τη συντήρησή τους;

Κάνοντας λοιπόν αυτή τη φορά και την αυτοκριτική μας, συνειδητοποιούμε πως σε προβλήματα που αφορούν το νερό, τα απορρίμματα, το σεβασμό στο πράσινο της πόλης, μπορούμε ως ενεργοί, ώριμοι δημότες να συμβάλλουμε με τη στάση μας σημαντικά. Το βασικό ρόλο όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον έχει η εκάστοτε Δημοτική Αρχή.

Ειδικά δε, σε θέματα που έχουν να κάνουν με την κατάσταση των δρόμων και των πεζοδρομίων (η οποία όσο πάει και χειροτερεύει), είμαστε τελείως αναρμόδιοι. (Δυστυχώς δεν μπορούμε να πάρουμε κασμά και φτυάρι από μόνοι μας…)

Ολοκληρώνοντας, αυτό που ζητάμε δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια βιώσιμη πόλη, αυτή διεκδικούσαμε και αυτή θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε!
Εις το επανιδείν
τα Μικρόβια
ΥΓ1: Μετά τον πολλά υποσχόμενο ανασχηματισμό είμαστε σίγουροι ότι θα επανέλθουμε δριμύτεροι. Μη μας ζητήσετε όμως κι άλλη πίστωση χρόνου.

ΥΓ2: Η απουσία κριτικής προς την αντιπολίτευση του Δήμου, έχει να κάνει με τη συνεχιζόμενη ανυπαρξία της.