Το στοίχημα είναι η αγάπη

Εσείς την ερμηνεύετε αυτή την σχιζοφρένεια σε σχέση με το ιδιωτικό και το δημόσιο;
Ναι γιατί νιώθει ξένος ο κόσμος. Γιατί φταίμε εμείς που ασχολούμαστε με τα κοινά. Λέει είναι πρόβλημα του Γιαννόπουλου. Πρόβλημα του Γιαννόπουλου είναι οι κάδοι; Από την τσέπη τους τα έχουνε πληρώσει. Αυτή όμως την κουβέντα πρέπει να την κάνεις στο επίπεδο της συνοικίας. Πρέπει να την κάνεις στο ανοιχτό σχολείο. Το σχολείο πρέπει να είναι ανοιχτό τα απογεύματα, να μετέχουν τα παιδιά, πρέπει να πηγαίνεις ν’ ακούς τους πιτσιρικάδες, πρέπει να γίνονται πράγματα, να γίνεται διάλογος, να υπάρχει η εκκλησία του Δήμου, πρέπει να υπάρχει αμεσότητα στην δημοκρατία. Αυτή βοηθάει, η συμμετοχική διαδικασία στο να βελτιώσουμε την καλλιέργεια. Χρειάζεται καλλιέργεια για να είμαστε καλύτεροι δημοκράτες. Χρειάζεται καλλιέργεια για να είμαστε καλύτεροι πολίτες. Το υπόβαθρο όλης αυτής της ιστορίας είναι αγάπη. Αγάπη στον εαυτό μας, αγάπη στον συνάνθρωπό μας, στο περιβάλλον. Στο Γιοχάνεσμπουργ αποφάσισαν οι μεγάλοι του κόσμου, ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο πλανήτης είναι να ενεργοποιηθούν οι πολίτες. Πώς; Πώς;
Είναι το μεγάλο στοίχημα και το μεγάλο ερώτημα.
Πώς; Αγαπώντας το περιβάλλον. Το στοίχημα είναι η αγάπη. Δεν είναι ρομαντική η προσέγγιση. Είναι βαθιά ιδεολογική και είναι σαφές το υπόβαθρο που πρέπει να υπάρχει. Παλιά ως φοιτητής, αισθάνθηκα άσχημα, όταν ένας συμφοιτητής μου, που τότε είχε μάθει περισσότερα από μένα στα θεωρητικά του μαρξισμού, είπε στον καθηγητή μας τον Λιάπη «αυτό που λέει ο Γιαννόπουλος είναι ουμανιστικό». και το είπε έτσι επιτιμητικά. Ναι όλα έχουν σχέση με τον ουμανισμό, όλα έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο.απόσπασμα απο το βιβλιο που γραφει η Λελα Κεσίδου με τον Γιωργο Γιαννοπουλο