-αν 
ένας άνθρωπος δεν έχει καταγράψει μέσα του την εμπειρία της απαξίωσης, του πόνου, της αδικίας, αν δεν έχει περάσει αυτό στο πετσί του, μπορεί να συμπεριφερθεί απάνθρωπα; -Μα όλους εμάς μας έπλασε. Δεν είναι μόνο η Αιθιοπία, είναι τα δυο χρόνια που πρόφτασα εγώ να ζήσω στο Πολυτεχνείο εκείνη την εποχή. 1972 – 1974 ήμουν στο Μετσόβιο, πρωτάκι, όταν έγινε η πρώτη αποχή από τις στημένες τους εκλογές της χούντας, ήμουνα στον περίβολο, είχαν κλείσει οι υπόλοιποι, μεγαλύτεροι τις πόρτες, την καγκελόπορτα την περίφημη του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή έγινε ένα ντου, εντάξει δεν μπαίν
αμε μέσα, εντάξει στο πρώτο έτος δεν ψηφίζεις συνήθως στις φοιτητικές, όταν άνοιξε η πόρτα και πήγανε μέσα οι αστυνόμοι κι άρχισαν να τρέχουν να κυνηγάνε τους φοιτητές, λέω εντάξει, πιτσιρικάς εγώ, είπα εντάξει είμαστε πρωτάκια. Εγώ το’ ξερα ότι είμαι πρωτάκι, οι μπάτσοι δεν το ήξεραν και με κάνανε τουλούμι, επειδή δεν πήγα να ψηφίσω. Αυτά τα ’χουν ζήσει κι άλλοι, αυτά μας έχουν σημαδέψει όλους. Αν και δεν θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, είναι ότι έζησα αυτή την ωραία περίοδο των ανατροπών και της αμφισβήτησης. Όπου όλα τα αμφισβητούσαμε. Όλα τα έχουμε αμφισβητήσει. Δηλαδή από την μια είχα την αγωνία του πατέρα, από την άλλη ήταν εκείνη η μοναδική εμπειρία του να ξεφεύγεις, να μην περιορίζεσαι μόνο στο γνωσιολογικό αντικείμενο όταν είσαι φοιτητής.
Να τα ανατρέπεις όλα, να τα αμφισβητείς όλα, να ψάχνεις για τα πάντα. Αυτό σημαδεύει. Αυτό ση
μαδεύει. Και βέβαια ξεκινάν από το σπίτι όλα αυτά, σαφώς και ξεκινάνε.
Από το σπίτι ξεκινάει το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου.
- Ποιος σας το έδειξε αυτό; Και οι δύο γονείς;- Και οι δύο γονείς.-
Ο πατέρας σας ήταν πρότυπο, ήταν άτομο που θαυμάζατε κι εκτιμούσατε;(Μου δείχνει την φωτογραφία στον τοίχο συγκινημένος). -Μάλιστα. Κάπως έτσι ήταν κι ο δικός μου, με φαλάκρα.-
Δεν θα σας ρωτήσω αν είστε το ίδιο καλός μπαμπάς τώρα.-Χειρότερος, ποτέ δεν θα φτάσω. Ποτέ.
απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο
ένας άνθρωπος δεν έχει καταγράψει μέσα του την εμπειρία της απαξίωσης, του πόνου, της αδικίας, αν δεν έχει περάσει αυτό στο πετσί του, μπορεί να συμπεριφερθεί απάνθρωπα; -Μα όλους εμάς μας έπλασε. Δεν είναι μόνο η Αιθιοπία, είναι τα δυο χρόνια που πρόφτασα εγώ να ζήσω στο Πολυτεχνείο εκείνη την εποχή. 1972 – 1974 ήμουν στο Μετσόβιο, πρωτάκι, όταν έγινε η πρώτη αποχή από τις στημένες τους εκλογές της χούντας, ήμουνα στον περίβολο, είχαν κλείσει οι υπόλοιποι, μεγαλύτεροι τις πόρτες, την καγκελόπορτα την περίφημη του Πολυτεχνείου, κάποια στιγμή έγινε ένα ντου, εντάξει δεν μπαίν
αμε μέσα, εντάξει στο πρώτο έτος δεν ψηφίζεις συνήθως στις φοιτητικές, όταν άνοιξε η πόρτα και πήγανε μέσα οι αστυνόμοι κι άρχισαν να τρέχουν να κυνηγάνε τους φοιτητές, λέω εντάξει, πιτσιρικάς εγώ, είπα εντάξει είμαστε πρωτάκια. Εγώ το’ ξερα ότι είμαι πρωτάκι, οι μπάτσοι δεν το ήξεραν και με κάνανε τουλούμι, επειδή δεν πήγα να ψηφίσω. Αυτά τα ’χουν ζήσει κι άλλοι, αυτά μας έχουν σημαδέψει όλους. Αν και δεν θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, είναι ότι έζησα αυτή την ωραία περίοδο των ανατροπών και της αμφισβήτησης. Όπου όλα τα αμφισβητούσαμε. Όλα τα έχουμε αμφισβητήσει. Δηλαδή από την μια είχα την αγωνία του πατέρα, από την άλλη ήταν εκείνη η μοναδική εμπειρία του να ξεφεύγεις, να μην περιορίζεσαι μόνο στο γνωσιολογικό αντικείμενο όταν είσαι φοιτητής. Να τα ανατρέπεις όλα, να τα αμφισβητείς όλα, να ψάχνεις για τα πάντα. Αυτό σημαδεύει. Αυτό ση
μαδεύει. Και βέβαια ξεκινάν από το σπίτι όλα αυτά, σαφώς και ξεκινάνε. Από το σπίτι ξεκινάει το πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι στον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να αγαπάς τον συνάνθρωπό σου, αν θα πρέπει να σέβεσαι τον συνάνθρωπό σου.- Ποιος σας το έδειξε αυτό; Και οι δύο γονείς;- Και οι δύο γονείς.-Ο πατέρας σας ήταν πρότυπο, ήταν άτομο που θαυμάζατε κι εκτιμούσατε;(Μου δείχνει την φωτογραφία στον τοίχο συγκινημένος). -Μάλιστα. Κάπως έτσι ήταν κι ο δικός μου, με φαλάκρα.-Δεν θα σας ρωτήσω αν είστε το ίδιο καλός μπαμπάς τώρα.-Χειρότερος, ποτέ δεν θα φτάσω. Ποτέ.απόσπασμα απο το βιβλίο που γράφει η Λέλα Κεσίδου με τον Γιώργο Γιαννόπουλο
2 σχόλια:
Οι φωτογραφίες είναι σκέτη μαγεία. Τα μικρά χεράκια φωλιάζουν τόσο γλυκά μέσα στα μεγάλα. Το κείμενο τόσο ζωντανό λες και σας ακούμε να μιλάτε. Θέλουμε και άλλα πολλά!
σε ευχαριστω πολυ..οσο εχουμεκουραγιο θα πουμε κι αλλα..ευχαριστω για την επισκεψη και τα καλα λογια..ειναι πραγματι σηαμντικο να εχεις εμπιστοσυνη καινα αφηνεις το χερι σου μεσα στο χερι του αλλου
Δημοσίευση σχολίου